ΚΑΡΜΑ

Είπες μια λέξη:  «Κάρμα».  Αν έλεγες «Κισμέτ», το ύφος σου θα ήταν ίδιο.  Στην ηλικία που είσαι, κατάλαβες πια ότι η ζωή σου δεν θα έχει άλλες εκπλήξεις.  Όλα επαναλαμβάνονται σε ίδιο μοτίβο, χαραγμένα από το κάρμα.  Μου είπες ότι  κανείς μας δεν αντιλαμβάνεται τη δύναμή του.  Κάποιοι, λίγοι, συνειδητοποιούν αυτή τη δύναμη όταν αρχίσουν να γερνούν.  Κάποιοι, ίσως οι περισσότεροι, φεύγουν από τη ζωή χωρίς να έχουν μάθει να προβλέπουν τα μελλούμενα της ζωής τους, όπως χαράσσονται από το κάρμα.

Είπες τη λέξη κι άρχισες να φυλλομετράς τις στιγμές της ζωής σου όπως τις όρισε το κάρμα - αυτό το «κάτι» που ήταν γραμμένο από τις μοίρες.

Τελείωσες τις σπουδές σου σαν Μηχανικός.  Τώρα συνειδητοποιείς ότι δεν ήταν δυνατόν να έχεις μπει σε άλλη σχολή, γιατί το αγαπημένο σου παιγνίδι όταν ήσουν μικρός ήταν να παριστάνεις τον Μηχανικό.  Ακόμα κι όταν έψαξες στην αγορά για δουλειά σε άλλους τομείς, η καλύτερη δουλειά από αυτές που σου πρόσφεραν, ήταν δουλειά Μηχανικού. Παντρεύτηκες μια γυναίκα που μπορεί να μην είναι τέλεια, αλλά κοιτώντας στο παρελθόν και τον κόσμο γύρω σου, δεν ήταν δυνατόν να έχεις παντρευτεί άλλη γυναίκα. Ακόμα και η γαμήλια δεξίωση ήταν σαν ένα επεισόδιο  που είχες παρακολουθήσει στην τηλεόραση. Στην προσπάθεια να φλερτάρεις κάποια φορά με μια σαγηνευτική κοπέλα, ξαναγύρισες πολύ γρήγορα στη γυναίκα σου.   Έκανες δύο παιδιά, όσα ακριβώς περίμενες ότι θα κάνεις. Λόγω των επαγγελματικών σου υποχρεώσεων, έχασες πολλά καλοκαίρια και θα χάσεις άλλο ένα, χωρίς να είναι αυτό έκπληξη.  Όταν εσύ και ο κολλητός σου ήσασταν έφηβοι, σου πέρασε από το μυαλό ότι αυτός κάποια στιγμή θα έφευγε από την Ελλάδα κι εσύ θα έμενες μόνος σου να ψάχνεις για νέες φιλίες.  Φέτος ο κολλητός αποφάσισε να πάρει γυναίκα και παιδιά και να φύγει στην Ευρώπη για να γλυτώσει από την επαγγελματική ανασφάλεια της Ελλάδας.

Νιώθεις ήρεμος που ξέρεις τι σε περιμένει στην επόμενη γωνία.  Καμία έκπληξη.  Όταν γράφονταν τα μελλούμενα για σένα, μπόρεσες να τα διαβάσεις και να τα καταγράψεις στο υποσυνείδητο.  Αυτά όμως σε γεμίζουν μοναξιά. Ζεις σε έναν κόσμο όπου οι άλλοι δεν μπορούν να καταλάβουν και, μεταξύ μας, δεν έχουν θέση γιατί αυτοί είναι νορμάλ.

ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΑΛΛΑΓΩΝ

Οι αλλαγές στη ζωή μας ήρθαν με ποσότητα χιονοστιβάδας.  Καλούμαστε να διαχειριστούμε τις αλλαγές χωρίς να έχουμε όλοι ούτε την προσωπικότητα ούτε την ετοιμότητα ούτε και την εκπαίδευση.

Στη διαδικασία διαχείρισης των αλλαγών, απαραίτητα μέσα είναι η επικοινωνία, η αξιοπιστία, ο προγραμματισμός, η διοίκηση, το follow-up και ξανά από την αρχή, η επικοινωνία, η αξιοπιστία κ.λ.π.

Οι αλλαγές αυτήν την εποχή στην ελληνική κοινωνία γίνονται σε ατομικό ή οικογενειακό επίπεδο και συγχρόνως σε προσωπικό ή επαγγελματικό αλλά και σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.

Ξεκινώντας από τη δυσάρεστη επίγνωση ότι δεν λαμβάνουμε σωστή επικοινωνία και πληροφόρηση από τους «ηγέτες» της χώρας, αυτούς που έχουν απωλ΄σει οποιαδήποτε αξιοπιστία, μένει στα δικά μας χέρια να δημιουργήσουμε τις συνθήκες στις οποίες θα κινηθούμε.

Παρά το γεγονός ότι όλες οι παράμετροι δεν είναι ελέγξιμες από τις φτωχές δυνάμεις μας – πώς μπορεί ο συνταξιούχος να ελέγξει το ποσό της σύνταξής του? – πρέπει ο καθένας, ή αντίστοιχα η κάθε ομάδα, να εντοπίσουμε τους ελέγξιμους τομείς που θα διαχειριστούμε κατά προτεραιότητα.  Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.

Η συζήτηση, η επικοινωνία, με τα μέλη της ομάδας στην οποία ανήκουμε και κυρίως με τον ίδιο τον εαυτ΄μας, με ψυχραιμία και λογική, είναι απαραί9τητη και πρέπει να παραμείνει συνεχής.

Η ΣΤΑΣΗ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΘΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕΙ ΑΝΑΧΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΡΡΟΗ ΚΑΤΑΣΕΩΝ ΕΝΩ Η ΣΤΑΣΗ ΥΠΕΡ-ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ.  Η ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΙ Η ΥΠΕΡ-ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΑΝΟΙΓΜΑΤΑ.


(Υ.Γ.:  Το συγκεκριμένο κείμενο γράφτηκε μια δυό μέρες πριν τις εκλογές.  Μάλιστα γράφτηκε στην παραλία - θα το πιστέψετε?)

ΣΙΚΕΛΙΚΟΣ ΓΑΤΟΠΑΡΔΟΣ

Ο κόσμος που ήξερε στη Σικελία αλλάζει: οι φτωχοί γίνονται νεόπλουτοι και οι πλούσιοι νεόφτωχοι.  Οι επαύλεις των ευγενών καταρρέουν με έναν θάνατο αργό.  Αυτό που του έχει μείνει είναι η αξιοπρέπεια, τα οικογενειακά κειμήλια και το οικόσημο της οικογένειας, τη λεοπάρδαλη να στέκεται στα δύο πόδια.  Ο Γκαριμπάλντι έχει ενώσει τη Σικελία με την υπόλοιπη Ιταλία.  Τι ανόητος!  Δύο κόσμοι διαφορετικοί, απόμακροι, μπορούν να ενωθούν μόνο πολιτικά.

Κι ο ίδιος προχωρά μέσα στη νύκτα για μια ένωση.  Στρίβει τη γωνία στο χωμάτινο δρόμο.  Η διώροφη κατοικία με τα μπαλκόνια και τα διακοσμητικά κάγκελα είναι θεοσκότεινη.  Στη γωνία νιώθει τον αέρα να του τρυπά τα κόκαλα.  Σφίγγει πάνω του την κάπα του.  Τον περιμένει αυτή.  Αυτή που μέχρι χτες του ήταν μια άγνωστη, αλλά τα λεφτά του πατέρα της την έφεραν στη ζωή του.  Του έχει κλέψει την καρδιά αλλά ντρέπεται να το ομολογήσει.  Η αριστοκρατική καταγωγή του έφερνε στα πόδια του όλα τα κορίτσια της περιοχής.  Μπορούσε να ικανοποιήσει τις επιθυμίες του με όποια ήθελε, την εποχή που οι Βουρβόνοι εξόριζαν στις Αιολίδες νήσους τους αντιφρονούντες.

Τώρα ήρθε αυτή, μαζί με τη νέα τάξη πραγμάτων του Γκαριμπάλντι.  Παγωμένος κρύβεται πίσω από τον τοίχο.  Κοιτά αν υπάρχει κάποιος περαστικός στο δρόμο.  Κανείς δεν πρέπει να τον δει. Νιώθει τους κτύπους της καρδιάς του.  Έχει γίνει πάλι έφηβος.  Περίμενε αυτή τη συνάντηση όλη τη μέρα.  Θα συναντήσει τη χωριατοπούλα που μυρίζει κρέμα και φράουλα.  Αλλιώτικη από τις άλλες κοπέλες που γνώρισε.

Ο κόσμος γύρω του γκρεμίζεται, αυτός όμως θα ζήσει τη ζωή του, θα ευχαριστηθεί όλες τις χαρές που του προσφέρονται.

ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ

http://www.youtube.com/watch?v=1VLxqQ3zVtk

Οι ώρες φταίνε που σε γυρίζουν πίσω σε'κείνο το δωμάτιο.  "Φοιτητικά κορμιά.  Καλοκαίρια γαλανά κι αόρατη ομορφιά".  Παρέα με εκείνον που ήρθε να σε βρεί (ΑΝ ήρθε κάποιος να σε βρει). Ο Χάρης και ο Γιώργος να τραγουδούν με τη χορωδία. Μαζί κι εσύ γρατζουνώντας μια κιθάρα, φάλτσα, πονεμένα, εφηβικά.  "Αρκεί να πας".

Στίχοι: Λένα Παπά
Μουσική: Χάρης Κατσιμίχας
Πρώτη εκτέλεση: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας


Μες στο κλειστό δωμάτιο μπορείς να βρεις
ό,τι δεν τόλμησες ποτέ να ονειρευτείς
κι ό,τι μέσα σου βαθιά αγάπησες
κι όμως ποτέ δεν είδες να βγαίνει αληθινό

Όλα είναι εκεί, εκεί υπάρχουν όλα
μες στο κλειστό δωμάτιο, όλα και τίποτα
αγάλματα θεών λησμονημένων και της Ελένης το πουκάμισο
όλα είναι εκεί κι άλλα πολλά, που κάποτε φαντάστηκες

Ο φόβος του Χριστού στον κήπο της Γεθσημανή**
τα βήματα της θλίψης του, της αίγλης του το φως
το αίμα των θυσιασμένων και οι χαμένοι στόχοι τους
το ψύχος το δριμύ των χωρισμών

Το διαμαντένιο αηδόνι του βασιλιά της Κίνας
σινιάλα από φάρους που σβηστήκαν
και μαγικά τοτέμ από άγνωστες φυλές
κι εφηβικά κορμιά και καλοκαίρια γαλανά
θάνατοι και φωτιές κι αόρατη ομορφιά

Μες στο κλειστό δωμάτιο υπάρχουν όλα
αν έχεις μάτια να τα δεις, αν έχεις χέρια να τ' αγγίξεις
μπορείς να βρεις κλειδί να ξεκλειδώσεις τη σιωπή τους
αρκεί να πας, ολάνοιχτος, γυρεύοντάς τα

Υ.Γ.:  Για την παρέα που μάλλον δεν κατάλαβε τι ήθελα να πω. Αφιερωμένο γιατί εκεί που ήμουν ήταν κι εκείνοι.........

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ

ΠΡΟΣΟΧΗ

ΚΡΑΤΟΣ

Είτε περπατάμε στο κέντρο της Αθήνας, είτε στην Ανατολική Αττική, είτε επισκεπτόμαστε δημόσιες υπηρεσίες, η εικόνα είναι ίδια:  ΔΙΑΛΥΣΗ.  Από τους σωτήρες του κράτους άλλοι έχουν εξαφανιστεί και άλλοι εμφανίζονται στο γυαλί της τηλεόρασης για να συναγωνιστούν ποιος θα πει τις περισσότερες και χοντροειδέστερες μπαρούφες.

Η φωτογραφία έχει ληφθεί σε ακριβό προάστιο της Ανατολικής Αττικής.  Ιδιώτες και κράτος καθάρισαν τα οικόπεδα εδώ και μήνες, τα βουνά όμως από τα εύφλεκτα κλαδιά και φύλλα παραμένουν αμανάτι στους δρόμους.  Τι περιμένουν?

(Ο ερασιτέχνης ρεπόρτερ φωτογράφισε μόνο μια γωνιά με ξερά κλαδιά....... είχε εντοπίσει όμως τουλάχιστον τρεις ίδιες εικόνες στην ίδια κοινότητα).

ΟΦΑ

Που να πρωτο-αφιερώσω αυτή την ανάρτηση σήμερα?

Στους δεξιούς με τις MERCEDES που δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ?
Σε κάποιους που κάποτε ήταν πιο ΚΝΙτες από τον φίλο μου τον Αγγουράκη και τώρα έκρυψαν στα συρτάρια τις παλιές "αγωνιστικές" φωτογραφίες?
Σε κάποιους γνωστούς πρασινοφρουρούς?

Νομίζω αυτοί που αξίζουν την αφιέρωση είναι κυρίως:  Αυτοί οι  σπουδαίοι καθοδηγητές με τα κομμουνιστικά ιδεώδη, που συμβούλευαν μέχρι πριν λίγο καιρό τον Γιώργο Παπανδρέου και εύκολα-εύκολα μετακόμισαν στα πόδια του Αλέξη Τσίπρα.

ΕΙΚΟΝΕΣ ΜΕ ΛΑΘΗ

Μου κακοφαίνεται που τις καθημερινές βλέπω τόσους πολλούς νέους ανθρώπους στην παραλία.  Κακό σημάδι.  Από τη μια μεριά, το μπάνιο στη θάλασσα ανάμεσα σε νέους ανθρώπους είναι μια ευκαιρία να ζήσω δίπλα στη νεολαία με την ξεγνοιασιά της.  Κολλώ και γω λίγο από το μικρόβιο της ανεμελιάς που καταφέρνει να μου γεμίσει τις μπαταρίες.  Από την άλλη, σε μια υγιή κοινωνία, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που βρίσκονται στην πιο παραγωγική φάση της ζωής τους, έπρεπε να δουλεύουν.

Κακό σημάδι είναι και η άδεια από αυτοκίνητα οδός Πανεπιστημίου.  Εικόνα γεμάτη λάθη.

Άλλη εικόνα με λάθη.  Ο φωτεινός ενημερωτικός πίνακας στη Συγγρού δείχνει «ΣΥΝΤΑΓΜΑ 5΄» (λεπτά) σαν να έχει παγώσει εδώ και μήνες.  Που έχουν πάει τα τρομακτικά 9λεπτα ή 12λεπτά των προηγουμένων χρόνων?

Έρημα τα super-markets.  Λιγότερες επισκέψεις, μικρότερες ποσότητες.  Αυτοσυγκράτηση.  Τα μαγαζιά ξενοικιάζονται το ένα μετά το άλλο.

Με μια γόμα στο χέρι, διορθώνω τα σκίτσα της ζωής μας, αλλά οι εικόνες σαν μαγικές, αντιστέκονται.  Το χαρτί σκίζεται.  Δεν έχω τη δύναμη να κάνω μόνη μου τις αλλαγές.  Ούτε εγώ έφταιξα γι’αυτές τις εικόνες, ούτε μπορώ να τις διορθώσω.

ΚΙΤΡΙΝΟΣ ΦΑΚΕΛΟΣ

Ξεχασμένα στη βιβλιοθήκη τα δύο τομάκια του μυθιστορήματος του Καραγάτση από τις Εκδόσεις της «ΕΣΤΙΑΣ», μου φώναζαν εδώ και λίγες εβδομάδες να τα ξαναπιάσω στα χέρια μου.

Ο Καραγάτσης έγραψε τον «Κίτρινο Φάκελο» το 1956, αφού ήταν ήδη γνωστός για τα βιβλία του «Συνταγματάρχης Λιάπκιν», «Χίμαιρα» και «Γιούγκερμαν».

Στον «Κίτρινο Φάκελο» ο συγγραφέας περιγράφει έναν πόλεμο μεταξύ ηθικής και ηθικότητας, μεταξύ έρωτα και μίσους, μεταξύ ζωής και θανάτου στο Μεσοπόλεμο της Αθήνας.  Μικροαστοί και μεγαλοαστοί οι ήρωές του ζουν και κυκλοφορούν στην περιοχή του Κολωνακίου και των Εξαρχείων σε ατμοσφαιρικό περιβάλλον.

Ο Καραγάτσης μπαίνει στον ρόλο του κάθε πρωταγωνιστή.  Σκέφτεται ως  Μάνος Τασάκος που τυχοδιωκτικά βοηθά τη γυναίκα που ανομολόγητα αγαπά.  Σκέφτεται και ως Μαρία Πετροπούλου, που προσπαθεί να ξεφύγει από τη φτώχεια άλλοτε αγαπώντας και άλλοτε μισώντας.  Αλλά ο Καραγάτσης σκέφτεται και ως αφηγητής που πρέπει να γράψει το βιβλίο με την ιστορία του μυστηριώδους Κίτρινου Φακέλου που του παραδίδει η Μαρία Πετροπούλου.

Ένταση, περιγραφές συναισθημάτων, ψυχολογικές παλινδρομήσεις και μυστήριο μας κρατούν μέχρι την τελευταία σελίδα του βιβλίου.

Η αφήγηση γίνεται με μεγάλη ευχέρεια.  Τόση ευχέρεια που διερωτάται ο αναγνώστης μήπως ο Καραγάτσης (κατά κόσμον Δημήτριος Ροδόπουλος) διόρθωνε ποτέ τα χειρόγραφά του ή αν εσκεμμένα παραμελούσε την ορθογραφία.

(Υ.Γ.:  Για την ορθογραφία της λέξης "φάκελος" προτιμήσαμε την πιο σύγχρονη με ένα λάμδα αντί των δύο της εποχής του Καραγάτση)

ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΜΟΙΡΑ

ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΜΟΙΡΑ

Σε μια Ελλάδα στολισμένη από καλοκαίρια

φεύγουν τα καλοκαίρια κι εσύ μόνο τα μετράς

Και περιμένεις τα άλλα που θα’ρθουν.

Άλλους η μοίρα τους καταράστηκε

να έχουν καλοκαίρι μέσα στα χέρια τους

ενώ αυτοί κλείνουν το χειμώνα στην ψυχή.

Εσένα η μοίρα σε καταράστηκε

Να αναπνέεις καλοκαίρι αντί για οξυγόνο

Ενώ μόνο ο χειμώνας σου κλείνει το μάτι.

*(Το ποίημα είναι από την προσωπική συλλογή "Θέλεις να σβήσεις του πόνου τις στάχτες")*