Χτες το βράδυ είδα πάλι ένα όνειρο που εύκολα θα μπορούσε να μετατραπεί σε εφιάλτη, όπως γίνεται συνήθως.
Βρέθηκα σε μια χρυσή αμμουδιά. Λαμπίριζαν οι κόκκοι της στον μεσογειακό ήλιο. Η ρηχή θάλασσα δημιουργούσε ένα ελαφρύ κύμα που δεν κατάφερνε να αναστατώσει τον βυθό. Μπορούσα να δω μικρά καβουράκια κρυμμένα στο καβούκι τους και άλλα άφοβα που έτρεχαν. Μικρές τρύπες στον βυθό υπονοούσαν ότι εκεί βρίσκονταν άλλα μικρότερα καβουράκια πιο φοβισμένα.
Πάνω στην αμμουδιά δέσποζαν ψηλά μοντέρνα κτίρια γεμάτα ζωή. Αλλά εμένα τι με νοιάζει; Είμαι δέκα χρονών, φορώ ένα ολόσωμο παρδαλό μαγιό, χρωματιστές σαγιονάρες (flip flops) και τρέχω κρατώντας τα βατραχοπέδιλά μου.
Δεν βλέπω την ώρα να βουτήξω στο χλιαρό νερό. Βγάζω βιαστικά τα flip flops μου. Το γλυκό όνειρο έγινε εφιάλτης. Η άμμος είναι τόσο καυτή από τον δυνατό ήλιο! Το κάψιμο στις πατούσες ανατριχιάζει όλο μου το σώμα σαν να το διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα. Φορώ γρήγορα γρήγορα και πάλι τις σαγιονάρες μου, νιώθω όμως ακόμα την ανατριχίλα από το κάψιμο.
Το όμορφο όνειρο έγινε τελικά εφιάλτης. Από το υποσυνείδητο γυρίζω στο συνειδητό. Η πρόσβαση στην παραλία είναι απαγορευμένη. Τα μεγάλα κτίρια είναι πια άψυχα ξεγυμνασμένα κουφάρια. Μόνο τα καβουράκια συνεχίζουν τη ζωή τους.
Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar
