ΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ FACEBOOK

Έκλεισε το βιβλίο που διάβαζε.  Τα υπόλοιπα φώτα του σπιτιού ήταν όλα σβηστά.  Ίσιωσε τη ρόμπα του και έσφιξε τη ζώνη.  Από το δρόμο ακουγόταν το πηγαινέλα των αυτοκινήτων.  Από τη χαραμάδα της εξώπορτας φαινόταν ότι ο διάδρομος ήταν φωτισμένος από τα φώτα του κλιμακοστασίου.  Αργά αργά πλησίασε στην πόρτα περπατώντας στις μύτες των ποδιών, για να κοιτάξει από το ματάκι.  Κάποιος άλλος είχε κολλήσει το μάτι του από την άλλη μεριά της πόρτας.

Ήταν αυτός που τον παρακολουθούσε συνέχεια.  Ήταν ο κατάσκοπος που κάρφωνε τις δραστηριότητες του, σχολιάζοντας όλες τις κινήσεις του.  Ήταν αυτός που σχολίασε αρνητικά την απόφασή του να μείνει στο σπίτι, που σχολίασε και την απόφασή του να παρακολουθήσει μια θεατρική παράσταση.  Ήταν αυτός που σχολίασε αρνητικά όταν το γεύμα του ήταν λιτό, που σχολίασε αρνητικά και όταν έφαγε στην ταβέρνα με φίλους.  Ήταν ο κατάσκοπος που έπρεπε να εξουδετερωθεί.  Ξαναγύρισε το γραφείο του και άνοιξε το κομπιούτερ.

Μπροστά στην οθόνη με τα μπλε γράμματα έπρεπε να πάρει τις αποφάσεις του.  Να σβήσει τον εαυτό του;  Να σβήσει τον κατάσκοπο;  Αποφάσισε να διδάξει τα δάκτυλά του να ελέγχουν τι γράφουν και τι δεν γράφουν στον ηλεκτρονικό υπολογιστή.  Όλα είναι θέμα εκπαίδευσης και παιδείας.  Ο κατάσκοπος θα αποτύγχανε.

Υ.Γ.:  Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή πρόσφατη μελέτη που ανέδειξε ότι οι χρήστες του Facebook νιώθουν ενοχές όταν αναρτούν στον «τοίχο» τους ευτυχισμένες στιγμές, αλλά και ότι καιροφυλακτούν άλλοι χρήστες για να τους κατηγορήσουν για την ευτυχία τους.  Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του χρήστη που «ανεβάζει» φωτογραφίες από φιλικά και οικογενειακά τσιμπούσια ενώ συχνά υπάρχει άλλος χρήστης για να του δημιουργήσει τύψεις, γιατί «κάποιοι άλλοι την ίδια ώρα πεινούν στον κόσμο».

Η συμμετοχή και τα σχόλια μας στο Facebook είναι μια έκθεσή μας στην κοινωνία.  Σε μια κοινωνία σκληρή που δεν συγχωρεί, δεν ξεχνά και πολλές φορές γίνεται εκδικητική.  Προσοχή λοιπόν!

Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar