Ζούμε
σε υπόγειες τρώγλες. Ανεβαίνουμε στην
επιφάνεια της γης για να φάμε μόνο παστίτσιο.
Σε
μια σκάλα εμφανίζεται ο Γρ. και με ειρωνεύεται γιατί του έκοψα την
"καλημέρα" πριν δέκα χρόνια.
Μας παρακολουθεί ο Φ. - ο παλιός μου Διευθυντής.
Ο
Τ. κάθεται στο τραπέζι μας με το "έτσι-θέλω". Έχει αποκτήσει καμπούρα, ίσως γιατί ήταν
πάντα πολύ ψηλός. Στην επιφάνεια της γης
ακούγονται σκυλιά να αλυχτούν. Το ένα
πλησιάζει - το πιο άγριο. Κάπου εκεί
κοντά τα βράχια της Κορνουάλης τρομάζουν.
Ανακαλύπτω
ότι η μια κόρη της Ν. μένει στη σκονισμένη σοφίτα ενός παλιού σπιτιού. Δεν χαμογελά.
Ένα κοριτσάκι, ίδιο με τη μικρή Άννι, έχει ανεβάσει πυρετό. Προσπαθώ να της τον ρίξω. Είμαστε και πάλι στις τρώγλες.
Ανοίγω
τα μάτια και προσπαθώ να θυμηθώ όλες τις σκηνές του ονείρου.
Anna Natar - Αννα Ναταρ - Άννα Νάταρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου