Χαϊδεύοντας το μουσάκι σου, μιλούσες πολλή ώρα για τον κόσμο στον οποίο βρεθήκαμε να ζούμε. Για τους νέους που φεύγουν. Για τη γραφειοκρατία που ταλανίζει τον Έλληνα πολίτη. Σιγά σιγά το "γύρισες" στον εαυτό σου. Για το πόσο καλός είσαι στη δουλειά σου. Για τα ενδιαφέροντα σου. Για τους πολλούς φίλους που διαθέτεις. Ένιωθα ότι κάτι άλλο ήθελες να πεις. Έψαχνα το υπόρρητο σκεπτικό στα λόγια σου. Έψαχνα το λόγο που ήθελες να με συναντήσεις, παρόλο που είχα χαρεί με το τηλεφώνημα σου.
Θυμήθηκα ότι ακόμα και τότε που ήμασταν παιδιά με θυμόσουν μόνο όταν με είχες ανάγκη, γι' αυτό δεν συναντιόμαστε πια συχνά. Δεν ήξερα αν έπρεπε να θυμώσω ή να λυπηθώ. Για να αποφύγω και τον θυμό και τη λύπη, άρχισα να γυροφέρνω στο μυαλό μου θετικές σκέψεις και εικόνες. Δεν ήμουν πια εκεί μαζί σου. Έλειπα. Ζήτησες να είμαι απούσα και αυτό έκανα για άλλη μια φορά.
Το πιο πάνω είναι "fiction". Μην τρελλαίνεστε....
Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου