ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΣΟΥ?

Πού είναι το χαμόγελό σου;

Δεν έχω κέφια σήμερα.

Ούτε χτες χαμογελούσες.

Ούτε χτες είχα κέφια.

Γιατί;

Έτσι.

Δεν είναι απάντηση αυτή.

Δεν θα καταλάβεις ό τι κι αν σου πω.

Προσπάθησε.

Καλά.....Σκεφτόμουν ότι δεν αφήνω τον εαυτό μου να ευχαριστηθεί τα ευχάριστα που συμβαίνουν.  Το μυαλό μου κολλά στα δυσάρεστα - και τώρα που σου μιλώ, συνειδητοποιώ ότι δεν είναι τόσο δυσάρεστα, απλά δεν είναι ευχάριστα.  Είμαι εδώ, μαζί σου σε ένα πολύ όμορφο μέρος, γαλήνιο, μπροστά μας έχω κρασάκι δροσερό και μερικά μεζεδάκια.  Όπου ρίξω το βλέμμα μου βλέπω μόνο ομορφιές κι όμως σκέφτομαι ότι αυτό θα τελειώσει.  Και αυτό το τέλος με τρομάζει, δεν το θέλω.  Αλλά δεν μπορώ να το γλιτώσω, γιατί όλα τελειώνουν - τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα.
Αύριο μεθαύριο με περιμένει μια σκάλα να ανέβω. Μια σκάλα που τρίζει. Σε κάθε της στροφή μπορεί να βρω περισσότερα σκαλιά και να κουραστώ.  Και με τη σκέψη, κουράζομαι.  Δεν θέλω να ανέβω τη σκάλα.

Έλα. Ξεκόλλα.  Χαραμίζεις τις ωραίες στιγμές.

Τι να κάνω;

Πιες λίγο κρασί παραπάνω. Άντε! Μας κούρασες!  Σου υπόσχομαι ότι θα σου μειώσω τις σκάλες από αύριο.

Μπορείς να το κάνεις αυτό για μένα;

Για σένα θα έκανα τα πάντα.  Χαμογελάς;

(Photo by A. Natar)