Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Νίκος Εγγονόπουλος, εκπρόσωπος της σουρρεαλιστικής ποίησης στην Ελλάδα.
Τέτοια μέρα θυμάμαι τον Γιάννη Καλαμίτση. Δεν ξέρω αν το ποίημα του άρεσε ή αν το θεωρούσε extraordinary (με την κακή έννοια). Καλή του ώρα εκεί που είναι ψηλά:
ΑΡΚΕΣΙΛΑΣ
…fuyard que je connais aux traces de tes larmes.
MARIE-JEANNE DURUY
Έφυγε
και τόνε βλέπω
να απομακρύνεται
κατά μήκος
τής ερήμου λεωφόρου
και κάθε τόσο γυρνάει
και μάς χαιρετά
δια ανεπαισθήτου κινήσεως των βλεφάρων
ως ότου
--λίγο-λίγο
το καραντί του
να χαθεί
να σβήσει
στο βάθος του ορίζοντος
έγραψε
στο γράμμα του
έλεγε
ανάμεσα σε άλλα
πως αγαπάει
τη
βροχή
«είμαι ¨Ελλην
--είναι τα λόγια του
πατρίς μου και μητέρα μου
η
βροχή»
«σαν με προλάβη η βροχή
--συνέχιζε
σαν με προλάβη
ολόγυμνο
στους δρόμους να γυρνώ
με ντύνει
--η βροχή
μ’ απίστευτης λαμπρότητος
και ποικιλίας
φορεσιές
και στήνει αέναα γύρω μου
ως προχωρώ
μυθώδους πλούτου
σκηνικά
και διακόσμους»
τώρα γυρνά στα «τέρματα»
μέσα στην πολυκοσμία και τις μουσικές και τη λαϊκή χαρά
κι ανακατεύεται
--γίνεται ένα
με το πλήθος
κι αισθάνεται
άλλοτε
σα βασιλιάς αναμεσίς στους υπηκόους του
κι άλλοτε πάλι
--ίσως την ίδια ακριβώς στιγμή
σαν
άρχοντας εξόριστος
ανάμεσα
σε ξένους
--κι άγνωστους
λαούς.
