Την παρακολουθούσα τόση ώρα στον γιαλό.
Τη μια σκύβει και την άλλη ισιώνει το κορμί για να κοιτάξει γύρω. Το μαϊστράλι κουνά τη φούστα της και πού και
πού φαινόταν αμυδρά το σλιπάκι της, αλλά δεν έδειχνε να την ενδιαφέρει. Μια κίνηση που έκανε ήταν το πιο περίεργο απ’
όλα. Άνοιγε κι έκλεινε τη δεξιά χούφτα.
Όταν ανέβηκε στη βεράντα τη ρώτησα γεμάτη απορία τι έκανε και τι σκεφτόταν
όλο αυτό το διάστημα.
«Μάζευα», μου απάντησε. «Μάζευα
εικόνες, μυρωδιές και ήχους. Την εικόνα
της εκκλησίας του Ευαγγελισμού με τα σπίτια γύρω γύρω, την πλαγιά του λόφου με
τα χρωματιστά σπιτάκια, τον ήχο από το καΐκι, τη μυρωδιά του λιμανιού, το
πορτοκαλί φως της δύσης, το τραγούδι του τζιτζικιού. Τα μάζεψα για να γεμίσω το κουτί των
αναμνήσεων. Σκληρός θα είναι ο χειμώνας
και θα χρειαστώ τα γιατροσόφια».
Τη λυπήθηκα. Κατάλαβα τι ήθελε να
πει. ‘Ήταν μια από τις σπάνιες φορές που
συμπονούσα τον άλλο μου Εαυτό.
Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου