Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΙΣΡΑΗΛΙΤΩΝ

 

Διαβάζοντας, αντιλαμβάνεσαι αρκετά θέματα:

ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

 Αν και έχουμε "χωνέψει" πια ότι αρκετές λέξεις που χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητα μας είναι τούρκικες όπως

ΧΑΤΗΡΙ

ΓΙΝΑΤΙ

ΝΤΑΒΑΝΤΟΥΡΙ

ΤΕΚΕΣ

Θα μπορούσατε να φανταστείτε ότι και αυτές οι λέξεις είναι επίσης τούρκικες?

ΑΛΑΝΑ

ΓΛΕΝΤΙ

ΚΑΒΟΥΡΔΙΖΩ

ΜΕΡΑΚΙ

ΤΣΑΠΑΤΣΟΥΛΗΣ

ΦΛΙΤΖΑΝΙ

Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΡΑΚΗΣ

 

Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΓΚΑΦΑ

 

Κείμενο από το Life

Πατήστε στο πιο πάνω κείμενο για αναλυτική περιγραφή.

Εν συντομία. Το 1948 η έγκυρη εφημερίδα Chicago Tribune βιάστηκε να προεξοφλήσει και να ανακοινώσει ότι ο υποψήφιος Dewey κέρδισε τον Τρούμαν στις προεδρικές εκλογές του 1948.

Λάθος και ο Τρούμαν το διασκέδασε πολύ.

Μμμμμμ αρ 40

 

ΡΕΠΟΡΤΕΡΣ ΤΗΣ ...ΔΙΠΛΑΝΗΣ ΠΟΡΤΑΣ

 

Άραγε ποιος είναι ο ψυχισμός του ερασιτέχνη κάμεραμαν που βιντεοσκοπεί τα περιστατικά βίας, αντί να παγώσει στη θέση του;

Σηκώνει το βλέμμα τυχαία και βλέπει ένα ελικόπτερο να πέφτει στη θάλασσα.  Τι κάνει; Ανοίγει την κάμερα του κινητού, για να απαθανατίσει τη στιγμή.

Βλέπει μπροστά του να συγκρούονται δυο αυτοκίνητα.  Τι κάνει; Ανοίγει την κάμερα του κινητού, για να απαθανατίσει το γεγονός.

Ακούει φωνές και άγριο καυγά εφήβων (οπαδοί ή μαθητές). Τι κάνει; Ανοίγει την κάμερα του κινητού, για να απαθανατίσει το χάλι της κοινωνίας.

Εσύ ο "κανονικός" άνθρωπος τι θα είχες κάνει;  Μάλλον θα έμενες σύξυλος, θα έτρεχες να βοηθήσεις, θα καλούσες την αστυνομία και το ΕΚΑΒ.  Ίσως θα λιποθυμούσες από την ταραχή.

Εσύ πώς θα είχες αντιδράσει;

Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar

ΠΕΡΙΕΡΓΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

 

ΟΛΑ ΚΑΤΑΡΡΕΟΥΝ

 

Για τις γέφυρες (και όλες τις "υποδομές") που καταρρέουν στην Ελλάδα από την ορμή των άγριων νερών.

I once crossed a bridge,
That now is burnt.
It seems that behind,
All are hurt.
A word too quick.
Can't be taken back.
My whole world,
Goes to black.
Actions and reactions,
Done in haste.
It all seems,
Such a waste.
Regret, it rears it's ugly head,
and desires to be fed.
But regret, A bridge, can't rebuild
Not when it's very foundations are crumbled.
And covered by the embers,
That used to be a bridge.
Bridges are built on faith and trust.
The strong ones are steel,
And will withstand rust.
But thoughtless words,
Spoken in haste.
Can lay even the strongest,
Bridge to waste.

Coleman M Lowe Jul 2020

"Burnt Bridge"

Υ.Γ.: Το ποίημα από τον ποιητή γράφτηκε για να θυμίζει στον εαυτό του (και σε όλους) ότι πρέπει να σκεφτόμαστε πριν ανοίξουμε το στόμα μας και να μιλήσουμε.  Είναι, όμως, τόσο ταιριαστό αν το τοποθετήσετε στην τωρινή κατάσταση που ζούμε στη Θεσσαλία-Βόλο και Εύβοια.

ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ

 

Μου έκανε εντύπωση η επανάληψη της είδησης.  Καταγράφω τις φωτιές σε αυτοκίνητο:

Μήπως αξίζει τον κόπο να ερευνηθούν οι λόγοι;

Anna Natar Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ

ΣΕΜΙΖΙΕ

 

Όσο μεγαλώνουμε, τόσο πιο συχνά θυμόμαστε και γυρίζουμε στα παλιά.  Δεν θυμήθηκα τα «σεμιζιέ», δηλαδή τις «robes chemisier», χωρίς κάποιο εξωτερικό ερέθισμα.  Είδα μεγάλη ποικιλία να διαφημίζεται σε ιστότοπους.

 

Τα «πουκαμισοφορέματα» είναι ευκολοφόρετα φορεματάκια που δανείζονται στοιχεία από τα αντρικά πουκάμισα, όπως τον γιακά ή τα κουμπάκια μπροστά.  Υπήρξαν τρελή μόδα τη δεκαετία του ’50 όταν τα λάνσαρε ο Dior.

 

Tα βαμβακερά (κυρίως) αυτά φορεματάκια υπήρξαν για πολλά χρόνια στην παιδική μας ηλικία η γκαρνταρόμπα μας.  Εύκολη λύση για τις μαμάδες και τις μοδίστρες που έρχονταν στο σπίτι μια φορά την εβδομάδα ή κάθε δεύτερη εβδομάδα.

 

Ακόμα και τώρα ένα «σεμιζιέ» δίνει στιλ και τονίζει την κομψότητα στη γυναίκα οποιασδήποτε ηλικίας.

Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar

ΑΠΟΤΥΧΙΑ

 

Αφορμή για την ενθύμηση αυτή που μοιράζομαι μαζί σας είναι ο ξαφνικός θάνατος γνωστής κυρίας με ειδικότητα σε θέματα Επικοινωνίας.

Η ενθύμηση έρχεται από τις δεκαετίες '90, 2000 και 2010.  Εξειδικευμένα στελέχη μιλούσαν σε συγκεκριμένη ομάδα επιχειρηματιών για βασικές πρακτικές διοίκησης.

Η κουλτούρα του Έλληνα επιχειρηματία διαμορφωμένη μέσα από την άναρχη και εγωιστική δομή της κοινωνίας μας, δυσκόλευε έξυπνους επιχειρηματίες να ασπασθούν ιδέες όπως η επικοινωνία ή ο σεβασμός στους εργαζόμενους.  Κλασικό παράδειγμα όταν η ευφυία πηγαίνει χαμένη λόγω κάποιας προσωπικής ατζέντας ή της έξης για εύκολο χρήμα και αυτοπροβολή.

Οι κόποι πήγαν χαμένοι άραγε; Οι επιχειρηματίες βούλιαξαν παρασύροντας και το καράβι μαζί τους.  Δεν τους έγινε μάθημα.  Όπου βρέθηκαν αργότερα, ακολούθησαν τις ίδιες συνήθειες βουλιάζοντας κι άλλα καράβια.  Ευτυχώς δεν πλέαμε μαζί τους.

Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar

ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΑ

 

Έχεις ξυπνήσει ποτέ να νιώθεις και πείνα και δυσπεψία την ίδια στιγμή;

Αν ναι, σε ποια περίπτωση; 

Μήπως τότε που ψήφισες ένα κόμμα γιατί ήταν "το μη χείρον βέλτιστον";

Μήπως τότε που μπορεί να σε απέλυσαν από μια εταιρεία με τοξικούς συνεργάτες αλλά δεν φοβήθηκες την ανεργία και το μέλλον;

Μήπως τότε που συμφώνησες με εκείνον τον κομπλεξικό ότι πρέπει να χωρίσετε αν και αντέξατε ο ένας τον άλλον σχεδόν δέκα χρόνια;

Πείνα, δυσπεψία. Δυσπεψία, πείνα. Ανάκατα αισθήματα.

Έτσι είναι και τα συναισθήματα μας. Χαρά ανακατεμένη με λύπη. Ελπίδα ανακατεμένη με ανασφάλεια.

Πες μας κι εσύ μια δική σου περίπτωση.

Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar

ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

 

Γεννιέμαι ένα καταραμμένο μεσημέρι. Η Κακιά Μοίρα που με γεννά στοιχειώνει τις ζωές των ανθρώπων.  Φοβούνται τη στιγμή που "αυτή" θα αποφασίσει να με γεννήσει.  Γέροι και νέοι κοιτούν τους λόφους με τα λιόδεντρα και τα βουνά με τα πεύκα.  Ετοιμάζονται γι' αυτή τη γέννα με την προσευχή να μη γεννηθώ ποτέ.

Η Κακιά Μοίρα, όμως, πάντα καραδοκεί, παίρνοντας διαφορετικές μορφές, άλλοτε ξεγελώντας τους με το χαμόγελο του Μαΐστρου και άλλοτε με την καυτή ανάσα της.  Την ακολουθούν οι χαιρέκακοι βοηθοί και οι τρελαμένες ψυχές.

Μπορεί να με γεννήσει ξανά και ξανά.  Από την πρώτη στιγμή που γεννιέμαι μπορώ να κάνω παιδιά, πολλά παιδιά.  Ο καλύτερος μου φίλος είναι ο αφελής Αέρας που νομίζει ότι βοηθά εσένα, τον Άνθρωπο.  Όταν τον κρατώ, όμως, από το χέρι, μαζί μπορούμε να σε καταστρέψουμε.

Περπατώ γρήγορα, φτύνω ό,τι πιο καυτό έχω μέσα μου και ηδονίζομαι όταν περικυκλώνω χωριά, άλση και δάση.

Είμαι κοντά σου.

Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar

ΑΝΟΙΞΗ ή ΧΕΙΜΩΝΑΣ

 

Ευτυχώς κάναμε μπάνια τον Ιανουάριο και

δεν περιμέναμε τον Μάιο!

ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ

 

Της μικρής βροχής το λυπημένο πρόσωπο

η παρθένα ελιά το λόφο ανηφορίζοντας

ούτε μια φωνή στα κουρασμένα σύννεφα

της πολίχνης το σαλιγκαράκι που έσπασε

Άξιον εστί ο πικρός και ο μόνος

ο από πριν χαμένος εσύ νά ' σαι

Ποιητής που δουλεύει το μαχαίρι

στο ανεξίτηλο τρίτο του χέρι:

Ότι αυτός ο Θάνατος και αυτός η Ζωή

Αυτός το απρόβλεπτο και αυτός οι Θεσμοί

Απόσπασμα από το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ του Οδυσσέα Ελύτη

ΕΚΘΕΣΗ "ΕΝΔΥΜΑ ΨΥΧΗΣ"

 

Μέχρι τις 26 Μαρτίου θα μπορείτε να επισκεφθείτε την έκθεση "'Ενδυμα Ψυχής" στο Μουσείο Ακρόπολης.

Παρουσιάζονται 70 ενδυμασίες και στολές του προπερασμένου αιώνα, που διαφυλλάσονται ιδιαίτερα από το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο αλλά και άλλα Μουσεία της χώρας.

Την έκθεση έχουν επιμεληθεί δύο καλλιτέχνες, ο φωτογράφος Βαγγέλης Κύρης και ο εκφραστής της κεντητικής τέχνης Ανατόλι Γεωργίεφ, και τις παρουσιάζουν με έναν καλλιτεχνικό τρόπο, φορεμένες από σύγχρονους ανθρώπους.

Πρόκειται για φωτογραφίες πάνω σε ύφασμα κεντώντας λεπτομέρειες από τις ενδυμασίες.  Είναι ενδιαφέρον να δει κάποιος αυτή την καινούρια τέχνη.

Ανάμεσα τους υπάρχουν φορεσιές από πολλά μέρη της Ελλάδας αλλά και ρούχα επώνυμων.  Ειδικά οι Αρκάδες θα δουν το γιλέκο και την περικεφαλαία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και την ενδυμασία του Γενναίου Κολοκοτρώνη.

Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar

H ΖΩΗ, ΕΝΑ ΤΡΑΙΝΟ ΣΕ ΤΑΞΙΔΙ (αλληγορικό διήγημα)

 

Σαν εισβολείς ανοίξαμε τη σελίδα του ημερολογίου του.  Το ημερολόγιο έδειχνε Δεκέμβρη.  Περιέγραφε τα μουντά και τα περίεργα που συνέβησαν στη ζωή του. Καθίσαμε όλοι τριγύρω στο σαλόνι, άλλος άναψε τσιγάρο, άλλος έβαλε ένα ουισκάκι.  Απόψε θα ήταν μια λογοτεχνική βραδιά, διαβάζοντας για τη ζωή ενός ανώνυμου άντρα, όπως την είχε καταγράψει ο ίδιος.

--------------------------------------------------------------------------------------------------

Ο οδηγός του τραίνου ήταν σαν όλους τους άλλους κατοίκους αυτής της συνηθισμένης πόλης.  Είχε στήσει τη ζωή του όπως ακριβώς του είχαν πει πως έπρεπε να τη στήσει.  Από μικρός φρόντισε να είναι «καλό παιδί», να τρώει όλο το φαγητό του, να διαβάζει τα μαθήματά του, να τελειώσει τις σπουδές του.  Μέχρι που έγινε οδηγός σε τραίνο.

 

Όταν πρωτο-οδήγησε τα βαγόνια του ένιωσε πως η δύναμη του τραίνου δεν ήταν στα δικά του χέρια.  Τα βαγόνια έμοιαζαν να έχουν δική τους ζωή και άποψη.  Τον πήγαιναν όπου ήθελαν αυτά με ρυθμούς «ταχείας».  Έδωσε και όνομα στο τραίνο:  «Le Train Des Rêves».  Δύο τρία βαγόνια και μια μηχανή.  Πήγαινε-ερχόταν για αρκετά χρόνια χωρίς επιβάτες, ψάχνοντας για σταθμούς.  Ο ένας σταθμός, όμως, ήταν πιο βαρετός από τον άλλο.  Ανέβηκε στη βόρεια Ελλάδα, στη Θεσσαλονίκη.  Θαύμασε το πράσινο της βόρειας Ελλάδας. Τριγύρισε αρκετά στη Θεσσαλία και θαύμασε τους κάμπους.  Κινήθηκε στη δυτική Ελλάδα και έφτασε μέχρι τις όχθες της λίμνης των Ιωαννίνων.  Δυστυχώς δεν μπορούσε να φτάσει σε νησιά.  Ναι, η ιστορία της ζωής του μπορεί να ήταν σουρεαλιστική, αλλά η φαντασία δεν αρκεί για να διασχίσει με το τραίνο το Αιγαίο.

 

Ήταν αποφασισμένο από τη μοίρα.  Κάποια μέρα θα έφτανε κάπου.  Σε έναν σταθμό πολύβουο.  Στις αποβάθρες του σταθμού θα περίμενε πολύς κόσμος που θα τον επευφημούσαν μόλις έφτανε.  Ίσως να κουνούσαν και σημαιάκια.  Με αυτόν τον τρόπο θα του υποδήλωναν ότι έφτασε στον προορισμό του. 

 

Κάπως έτσι αναγνώρισε σε ποιο σταθμό έπρεπε να κάνει στάση.  Είχε «κάτι» αυτός ο σταθμός που του τράβηξε την προσοχή, χωρίς να είναι τόσο εντυπωσιακός.  Ίσως έφταιγαν οι πικροδάφνες που τον στόλιζαν και του έκρυβαν τα πολλά ψεγάδια.

 

Μόλις σταμάτησε το τραίνο του στην αποβάθρα και κατέβηκε, κάτι μαγικό πρέπει να έγινε.  Ή μήπως ήταν οφθαλμαπάτη;  Οι ράγες σταματούσαν μπροστά από αυτόν το σταθμό.  Χάνονταν με περίεργο τρόπο μέσα στη γη.  Έσβηναν μπροστά σε έναν σταθμό, όμοιο με χιλιάδες άλλους σταθμούς σε αυτή τη χώρα.  Σε αυτό το σταθμό δεν υπήρχαν εφεδρικές ράγες, ούτε ράγες για ελιγμούς. Κατάλαβε πως το ταξίδι του έπρεπε να σταματήσει εδώ.  Άλλωστε ακόμα κι αν ήθελε να φύγει, ήταν μπλοκαρισμένος ανάμεσα σε ράγες που χάνονταν στη γη και σε πυκνές πικροδάφνες.  Ο σταθμός φάνηκε να είναι το τέρμα.  Όλα οκέι λοιπόν.

 

Έμεινε χρόνια εκεί.  Χωρίς αγωνία για το γεγονός ότι δεν μπορούσε να φύγει.  Δεν ήταν άσχημα.  Δεν ήταν όμορφα.  Ήταν χλιαρά, όπως η ζωή των περισσότερων ανθρώπων.  Για χρόνια δεν σκέφτηκε να δραπετεύσει.  Το ρολόι του τοίχου έδειχνε τα λεπτά και τις ώρες που κατάτρωγαν τα χρόνια της ζωής.

 

Ξαφνικά ήρθε η στιγμή που ένιωσε να πνίγεται.   Η ειρήνη και η ησυχία του σταθμού ήταν επιφανειακή.  Όλα αυτά τα χρόνια, ο σταθμός ήταν ένα καζάνι που έβραζε.  Η φωνή μέσα του του είπε:  «Φύγε».  Ανέβηκε στο σκονισμένο τραίνο του και είδε έναν κρυμμένο κόκκινο μοχλό με το γράμμα R ανάγλυφο.  Πάλι η μαγεία νικούσε την πραγματικότητα.  Πώς δεν τον είχε δει τόσα χρόνια; Μόλις τον τράβηξε, τα βαγόνια κύλησαν στις ράγες προς τα πίσω.  Μαζί με τα βαγόνια, του φάνηκε ότι και ο χρόνος γυρνούσε πίσω.  Σαν να γινόταν όλο και πιο νέος.  Στο τζάμι είδε το πρόσωπό του να χάνει τις πολλές ρυτίδες και τα μαλλιά του τις γκρίζες τρίχες.

 

Όσο κινούνταν το τραίνο προς τα πίσω, τόσο γυρνούσε κι εκείνος πίσω στο χρόνο.  Το αργό του τραίνο μετατράπηκε σε ένα τεχνολογικό θαύμα, ένα γρήγορο τραίνο που μπορούσε να αναπτύξει υψηλότατες ταχύτητες.

 

Οι ράγες τον οδήγησαν σε σταθμούς που είχε προσπεράσει πολλά χρόνια πριν.  Σταθμοί μοναχικοί και σταθμοί πολυσύχναστοι.  Σταθμοί περιποιημένοι και σταθμοί εγκαταλελειμένοι.

 

Του φάνηκε πως ο χρόνος τον είχε ταξιδέψει αρκετά πίσω, όταν είδε έναν μικρό σταθμό αλλιώτικο από τους άλλους.  Ήταν πέτρινος με καφέ παράθυρα.  Στο πλάι μια κληματαριά έφτιαχνε πυκνή σκιά για τους επιβάτες.  Μικρές γλάστρες με βασιλικούς και δυόσμους και μεγάλες με γεράνια στόλιζαν την είσοδό του.  Πώς δεν τον είχε ξαναδεί;  Πόσες φορές άραγε είχε περάσει από μπροστά του;  Την ώρα που πατούσε το φρένο, βγήκε ο ασπρομάλλης σταθμάρχης να τον υποδεχτεί.  Το γνέψιμο με το χέρι του ήταν φιλικό και φιλόξενο. Αυτός ο σταθμός γινόταν μια μεγάλη αγκαλιά για να τον υποδεχτεί.  Οι ράγες για άλλη μια φορά χάθηκαν στη γη.

 

Ο σταθμός φάνηκε να είναι το τέρμα.  Όλα οκέι λοιπόν.

Διήγημα γραμμένο τον Μάιο 2021

Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar

ΧΡΟΝΟΣ

 

Τρέχει ο χρόνος και πώς να τον σταματήσεις;

Τρέχει μπροστά και πώς να τον γυρίσεις πίσω;

Άυλος, χωρίς μορφή, χωρίς οσμή, αλλά μοχθηρός.

Σου θυμίζει αυτά που έχασες, όχι αυτά που κέρδισες,

τις λύπες, όχι τις χαρές,

τα βουνά που σε σταμάτησαν, όχι τα πελάγη που σε ταξίδεψαν.

Ο δεύτερος εαυτός σου, αυτός ο άλλος, κρυμμένος αντιδρά.

Δημιουργεί συνεχώς νέα αθάνατα κύτταρα

που επουλώνουν τις ρυτίδες,

χρωματίζουν τη λευκή κόμη,

προσθέτουν περισσότερο ασβέστιο στα κόκκαλα,

δυναμώνουν τους μύες.

Ακόμα τον νικάς.

Θα κερδίσεις, θα χαρείς, θα ταξιδέψεις.

Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar