Λίγη ποίηση

ΜΑΝΗ 1

Και όμως ο ήχος δεν ήταν η θάλασσα

Και όμως ήταν ένας ήχος ηρεμιστικός και γαλήνιος

Και αφού δεν ήταν η θάλασσα τι ήταν?

Ήταν ένα ταπεινό δέντρο που χαϊδευόταν με τον αέρα,

Ήρεμα, γαλήνια να συναγωνίζεται τη θάλασσα.

ΜΑΝΗ 2

Βρήκα την Ελλάδα που νόμισα πως χάθηκε

Ένιωσα τη ζαλάδα από τον ήλιο που ξεσπάθωσε

Άπλωσα σκέψη μαραμένη σε άσπρα καυτά βότσαλα

Μάζεψα μια ψυχή ευτυχισμένη από θάλασσα που χόρτασα

ΜΑΝΗ 3

Από τη μια μεριά ο ήλιος

Από την άλλη το φεγγάρι

Στεκόσουν στον βράχο τον τραχύ

Μυρίζοντας θυμάρι

Περπάτησες στο σούρουπο

Αργά βαριά ρομαντικά

Στάθηκες στην άκρη του γυαλού

Ρίχνοντας ζάρια στα κλεφτά

Από τη συλλογή "Θέλεις να σβήσεις του πόνου τις στάχτες"

ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΥΘΟ

Όμορφη η θάλασσα.  Οι αχτίνες του ήλιου χαϊδεύουν τους εκτεθειμένους ώμους σας.  Κολυμπάτε ανέμελα.  Για να ξεκουραστείτε, επιπλέετε κουνώντας χέρια και πόδια.  Το δροσερό νερό αγκαλιάζει το σώμα σας.

Κι όμως κάποιοι σας παρακολουθούν.  Σας έχουν περικυκλώσει.  Οι περισσότεροι βρίσκονται λίγο πιο κάτω από τα πόδια σας, για να μην τους βλέπετε.  Αθέατοι συζητούν παρακολουθώντας την κίνηση των άκρων σας.

-       Τι είναι αυτά;

-       Θα είναι θαλάσσιες ανεμώνες.

-       Μα οι ανεμώνες της θάλασσας, φυτρώνουν στο βυθό και πάνω στα βράχια

-       Θα έχουν αποκολληθεί.  Ίσως χρειάζονται τη βοήθειά μας.

-       Οι ανεμώνες συνήθως είναι σχεδόν μουγγές.  Ψιθυρίζουν με το λίκνισμά τους επαναλαμβάνοντας ζαλιστικά τα ίδια και τα ίδια.  «Θάαααααααααλασσα», «Θάαααααααλασσα», «Χορόοοοοοοοοοοος», «Χορόοοοοοοοοοοοοοος». «Θάααααααααααλασα».  Ο ψίθυρος μπορεί να σε νανουρίσει. Το λίκνισμα τους μπορεί να σε υπνωτίσει.  Αυτά στην επιφάνεια της θάλασσας βγάζουν ήχους που αλλάζουν και μας ξεκουφαίνουν.

-       Μπορεί να έμαθαν νέα κόλπα.  Μήπως είναι νέο είδος;

-       Φοβάσαι;

-       Πολύ.

-       Και τι καθόμαστε;  Γιατί δεν πάμε γρήγορα στα πιο βαθιά;

-       Φύγαμε

Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar

KENNY ROGERS

Γεννήθηκε σαν σήμερα και έγραψε εκπληκτικά τραγούδια όπως αυτό, που τραγούδησε ο Lionel Richie:

https://www.youtube.com/watch?v=Gz1jrlX27kE

ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Την ημέρα του δεκαπενταύγουστου, μοιράσαμε ευχές σε πολύ κόσμο.  Δια ζώσης, τηλεφωνικά και facebook-ικά.  Στη σειρά των τηλεφωνημάτων, κάποια στιγμή σχημάτισα λάθος αριθμό.  Η φωνή που μου απάντησε δεν ήταν της Μαίρης που γιόρταζε.  Ήταν μια γλυκιά φωνή που ανήκε σίγουρα σε ηλικιωμένη κυρία.  Ζήτησα συγγνώμη για το λάθος μου.  Η άγνωστη φωνή διατηρώντας την ευγένεια και τη γλύκα της, έκανε να κοκαλώσει το ακουστικό στο χέρι μου.

«Μη μου ζητάς συγγνώμη.  Είμαι τόσο μόνη που χάρηκα που άκουσα τη φωνούλα σου. Χρόνια πολλά, παιδί μου».

Αποσβολωμένη ένιωσα λίγα δάκρυα να γεμίζουν τα μάτια μου.  Δάκρυα μελαγχολίας για τη μοναξιά των γηρατειών.  Δάκρυα θυμού για τα παιδιά της που την παραμέλησαν.  Δάκρυα χαράς για τα δευτερόλεπτα επικοινωνίας που πρόσφερα άθελά μου σε μια άγνωστη.

Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar

ΜΑΝΩΛΑΔΑ

Αδέκαστη Δικαιοσύνη;
Αμερόληπτη Δικαιοσύνη;
Αντικειμενική Δικαιοσύνη;
Ανεξάρτητη Δικαιοσύνη;
Τυφλή Δικαιοσύνη;
Η Δικαιοσύνη ως εξουσία;
Δικαιοσύνη πάνω απ' όλα;
Πού είναι η Δικαιοσύνη;

ΜΕ ΣΤΟΛΙΖΕΙ ΤΟ ΦΩΣ

Θα είμαι εκεί να σε περιμένω
κάτω από το φως του φεγγαριού
που μου κανε τη χάρη να σε καλέσει
φέτος Αύγουστο του 2014

Μου το χε πει πριν χρόνια
ότι εσύ περιμένεις στο σκοτάδι
που σε σκέπασε χωρίς να το καταλάβεις
τότε τα παλιά χρόνια

Τώρα ήρθε η στιγμή, από μόνη της, χωρίς τύψεις, χωρίς προσπάθεια.  Τη βλέπω να χορεύει κάτω από το φως της Πανσελήνου σα μεθυσμένη νεράϊδα.

ΓΑΤΙΣΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ

Λίγο ζαμπονάκι ακόμα παρακαλώ.......
Σας κοιτάζω και περιμένω.
Κοιτάζω εσάς αλλά και τους δίπλα και τους παραδίπλα.

Νοστιμότατο αυτό το ζαμπονάκι από το μπουφέ του πρωινού.