Την ημέρα του
δεκαπενταύγουστου, μοιράσαμε ευχές σε πολύ κόσμο. Δια ζώσης, τηλεφωνικά και facebook-ικά. Στη σειρά των τηλεφωνημάτων, κάποια στιγμή σχημάτισα
λάθος αριθμό. Η φωνή που μου απάντησε
δεν ήταν της Μαίρης που γιόρταζε. Ήταν
μια γλυκιά φωνή που ανήκε σίγουρα σε ηλικιωμένη κυρία. Ζήτησα συγγνώμη για το λάθος μου. Η άγνωστη φωνή διατηρώντας την ευγένεια και
τη γλύκα της, έκανε να κοκαλώσει το ακουστικό στο χέρι μου.
«Μη μου ζητάς συγγνώμη. Είμαι τόσο μόνη που χάρηκα που άκουσα τη
φωνούλα σου. Χρόνια πολλά, παιδί μου».
Αποσβολωμένη ένιωσα λίγα
δάκρυα να γεμίζουν τα μάτια μου. Δάκρυα
μελαγχολίας για τη μοναξιά των γηρατειών.
Δάκρυα θυμού για τα παιδιά της που την παραμέλησαν. Δάκρυα χαράς για τα δευτερόλεπτα επικοινωνίας
που πρόσφερα άθελά μου σε μια άγνωστη.
Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου