ΤΡΙΗΜΕΡΟ ΣΤΗ ΣΕΡΙΦΟ

Έχουμε τρεις μερούλες για να εξερευνήσουμε τη Σέριφο, που επισκεπτόμαστε για πρώτη φορά.  Τυπικό άνυδρο κυκλαδίτικο νησί όπου επιζούν μόνο τα αρμυρίκια.  Διαλέγουμε ένα από τα δύσκολα τριήμερα, το πρώτο Σαββατοκύριακο του Αυγούστου, γεμάτοι όμως με αισιοδοξία και αποφεύγοντας γκρίνιες και ιδιοτροπίες.  Όπου υπάρχει καλή διάθεση, ακόμα και τον Αύγουστο, θα βρούμε και καλά δωμάτια στο Λιμάνι για την παραμονή μας και εισιτήρια για το πηγαινέλα.  Με το Speedrunner το ταξίδι γίνεται πανεύκολο, εκτός από το γεγονός ότι τα εισιτήρια είναι κομμένα σε διαφορετικές θέσεις, χωρίζοντας παραδείγματος χάριν μια τριμελή οικογένεια με παιδάκι οκτώ ή δέκα το πολύ χρόνων.  Είπαμε, όμως, ότι χρειάζεται καλή διάθεση.  Οι παρέες συνεννοήθηκαν μεταξύ τους, έγιναν ανακατατάξεις και καταφέραμε να καθήσουμε ο καθένας με την παρέα του....και όχι με την παρέα κάποιου άλλου.

Φτάνοντας στο νησί δεν αφήνουμε ούτε λεπτό χαμένο.  Πρώτος μας προορισμός είναι η Ψιλή Άμμος στα ανατολικά του νησιού.  Ρηχή, ήρεμη, να την καίει ο καυτός ήλιος του Αυγούστου, είχε χαρακτηριστεί ως η καλύτερη παραλία της Ευρώπης το 2003.  Στην «Ταβέρνα του Μανώλη» δοκιμάζουμε μαραθοπιτάκια.  Η πείνα υπερκαλύπτει κάθε γευσιγνωσία.

Το πιο εντυπωσιακό σημείο του νησιού είναι η Χώρα της.  Και μόνο η εικόνα της από μακριά, έτσι σκαρφαλωμένη και φωτεινή πάνω στο λόφο, σε μαγεύει με την πρώτη ματιά.  Ποιος πειρατής θα τολμούσε να την καταλάβει σε αυτή την αγριοσύνη: Επειδή «των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν», φροντίζουμε να παρκάρουμε σχεδόν στους πρόποδες του λόφου και να ανέβουμε με τα πόδια στον οικισμό.  Η σκέψη μας αποδεικνύεται σοφή γιατί οι δυνατότητες για στάθμευση μέσα – ή λίγο κοντά – στο μεσαιωνικό χωριό είναι ελάχιστες.  Μικρά δαιδαλώδη δρομάκια συνδέουν τα παλιά σπιτάκια. Άλλα κατοικούνται κι άλλοι είναι αφημένα στην τύχη τους, χωρίς σκεπή και μόνο μια καρέκλα στο μέσο του κουφαριού τους.

 Όπως σε κάθε νησιώτικη πρωτεύουσα υπάρχουν δύο βασικές συνοικίες, η Πάνω και η Κάτω Χώρα.  Στην Πάνω Χώρα πρέπει να ανεβείτε και να φτάσετε στην κορυφή του λόγου, στο εκκλησάκι του Αγίου Κωνσταντίνου.  Στο κατέβασμα θα σταματήσετε για ξεκούραση στην Πλατεία Δημαρχείου, την Πιάτσα.  Το Δημαρχείο στεγάζεται σε όμορφο νεοκλασικό κτίριο.  Στο «Καφενείο του Στράτου» επιβάλλεται ένας παγωμένος καφές ή μια δροσερή μπύρα την ώρα που δύει ο ήλιος.

Η πλατεία της Κάτω Χώρας είναι η πλατεία των Μύλων με δύο τρία μαγαζάκια για χάζι και ένα δυο μπαράκια, καφενεδάκια, ρακάδικα – πες τα όπως θέλετε.

Μια και κάναμε την παλικαριά και φτάσαμε και παρκάραμε στη Χώρα, μένουμε εκεί και για βραδινό.  Παρακολουθούμε τους υπόλοιπους που φτάνουν με τα αυτοκίνητά τους και αναγκάζονται να ξανακυλήσουν στους πρόποδες μετά από ελιγμούς, για να βολέψουν κάπου το αυτοκίνητο.  Στην ταβέρνα «Πλάκες» ξαναδοκιμάζουμε μαραθοπιτάκια.  Πρέπει να τα συγκρίνουμε με τα μεσημεριανά.  Ομόφωνα τα βρίσκουμε καλύτερα, με λιγότερο λάδι.

Η επόμενη είναι η ημέρα της εξερεύνησης του νότιου και νοτιοδυτικού τμήματος του νησιού.  Η διαδρομή περιλαμβάνει τον Κουταλά, όπου βλέπουμε την παλιά θεόρατη σκάλα φόρτωσης των μεταλλευμάτων και τα εργατόσπιτα των μεταλλωρύχων που κάποια έχουν ανακαινιστεί.  Ρίχνουμε μια ματιά στο Γάνεμα και τη Βάγια και καταλήγουμε στο Μεγάλο Λιβάδι για ξεκούραση στην «Μαρδίτσα».  Ένα ελαφρύ αεράκι μας κρατά δροσερούς κι έτσι δεν χρειάζεται να ξαναβουτήξουμε στη θάλασσα.  Άλλωστε το Μεγάλο Λιβάδι είναι γραφικό αλλά η θάλασσα δεν είναι «τραβηχτική».  Στον οικισμό διατηρούνται παλιά κτίρια, όπως το Διοικητήριο, σημάδι ότι κάποτε πρέπει να γνώρισε μεγάλες δόξες, όταν λειτουργούσαν τα ορυχεία. Το ολοκόκκινο τοπίο από τα μεταλλεύματα είναι άλλο ένα σημάδι για τον πλούτο αυτής της γης.

Το βράδυ στο Λιμάνι γνωρίσαμε την πιο σνομπ άποψη του νησιού.  Στης «Καλής» ομολογουμένως φάγαμε καλά αν και τσουχτερά και, αυστηρά πριν τις 9:00.  Γενικά στο Λιμάνι κτυπά η καρδιά της ψυχαγωγίας.  Αν θέλουμε ένα ποτάκι, ή περπάτημα, ή χάζεμα εδώ βρίσκουμε από όλα.  Και οι πιο γλεντζέδες στο Λιμάνι θα διασκεδάσουν.  Την ώρα του δειλινού τα ψάρια τυφλώνονται και πέφτουν το ένα μετά το άλλο στην πετονιά του φαφούτη ψαρά που γελά σαν μωρό με την επιτυχία του.

Πήγαμε ανατολικά, πήγαμε νότια, ήταν η σειρά του βόρειου κομματιού της Σερίφου.  Πλατύς Γιαλός και Συκαμιά είναι οι δύο στάσεις μας.  Στη Συκαμιά κάνουμε τη βουτιά μας και τρώμε σερφιώτικο σπιτικό φαγάκι στο «Ακρογιάλι».

Δεν είδαμε τη Λειά (ή Λιά ή Λία) όπου, όπως μάθαμε, διέμενε ο πρώην πρωθυπουργός, ο Γ. Παπανδρέου, και γι’ αυτό μας αποθάρρυναν να την πλησιάσουμε.  Φαίνεται ότι είχε κάνει «κατάληψη» με κολλητούς και σφουγγο-κωλάριους.  Τον πετύχαμε στην ταβέρνα «Αλώνι» να .... αλωνίζει.......

Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar