Μέχρι σήμερα λοιπόν έχω πληρώσει όλες τις δόσεις φόρου εισοδήματος 2010, όλες τις δόσεις της έκτακτης εισφοράς, το τέλος ακίνητης περιουσίας, τη νομιμοποίηση των ημιυπαιθρίων, την εγκατάσταση φυσικού αερίου (για να αντιμετωπίσω το κόστος του πετρελαίου και την επερχόμενη εξομοίωση φόρου πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης) και τα τέλη κυκλοφορίας του Ι.Χ. μου. Δηλαδή θα έχω δει την αποζημίωση που μου έδωσε ο εργοδότης μου, όταν με απέλυε πριν λίγους μήνες, να «χαρίζεται» σε ένα κράτος ανίκανο, αδηφάγο και διεφθαρμένο. Εκτός απ’όλα αυτά, όμως, ως άνεργη, δυστυχώς για την πολιτική ηγεσία της χώρας, έχω χρόνο να σκέφτομαι και να παρατηρώ τη μετάλλαξη του κοινωνικού ιστού.
Μπαίνω στη μηχανή του χρόνου και γυρίζω πίσω. Δεν θα μιλήσω για τη δεκαετία του ’60 γιατί δεν έχω ξεκάθαρες εικόνες. Άλλωστε αυτή η δεκαετία είναι πάντα στο μυαλό μου ασπρόμαυρη.
Φτάνω γρήγορα στη δεκαετία του ’70 όταν η γενιά του Πολυτεχνείου είχαν γίνει ήρωες για μας τους λίγο μικρότερους. Η εποχή της γεννήσεως (τερατο-γεννήσεως) του συνδικαλισμού με τους καριερίστες συνδικαλιστές να αυξάνονται σαν τα μανιτάρια. Η εποχή του «Θα, θα....». Η μεγάλη πετρελαϊκή κρίση που ταρακούνησε τις διεθνείς οικονομίες. Η αγωνία των γονιών μου αν θα εισπράξουν το ενοίκιο από τους ενοικιαστές.
Οι σκέψεις μου μετά με ταξιδεύουν στις αρχές της δεκαετίας του ’80 τότε που δόθηκε σε όλους τους Έλληνες η υπόσχεση ότι θα γίνουν πλούσιοι χωρίς να δουλεύουν. Η υπόσχεση βρήκε απήχηση σε όσους οραματίστηκαν τη ζωή τους με δουλειά στο δημόσιο και γλέντι στα μπουζουξίδικα.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 άρχισαν τα πρώτα προμηνύματα γι’ αυτό που ζούμε τώρα. Ήταν η εποχή που οι Υπουργοί Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ εκτελούνταν γιατί δεν ικανοποιούσαν τις επιθυμίες του κομματικού μηχανισμού.
Η μηχανή του χρόνου με ταξιδεύει στη δεκαετία του ’90 όταν κάποιοι αποκτήσαμε έναν μόνιμο κόμπο στο στομάχι που μιλούσε κι έλεγε: «Δεν είναι νορμάλ αυτή η κατάσταση». Το απλοϊκό όραμα για μια ξεκούραστη δουλειά που την ακολουθούσε ανεμελιά στα ξενυχτάδικα, μεταλλάχτηκε σε ανεμοδούρα με ακριβά αυτοκίνητα, μαιζονέτες, αιθέριες υπάρξεις, πούρα. Ευτυχώς κάποια στιγμή ήρθε η στιγμή των Ολυμπιακών Αγώνων και νιώσαμε – έστω και ψεύτικη – ανάταση. Πόσο μικρό διάλειμμα!
Φτάνω γρήγορα στη δεκαετία του 2010: η γενιά του Πολυτεχνείου έγιναν προδότες. Οι καριερίστες συνδικαλιστές έχουν λουφάξει και αδυνατούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες των σημερινών εργαζομένων. Ο πολίτης γελά όταν ακούσει πολιτικό που ξεκινά τις προτάσεις του με «Θα, θα....». Η μεγάλη οικονομική κρίση ταρακουνά τις διεθνείς οικονομίες. Η αγωνία μας αν θα εισπράξουμε το ενοίκιο από τους ενοικιαστές.
Με το κουμπί της προσγείωσης βρίσκομαι στον τελευταίο μήνα του 2011, έτοιμη να υποδεχτώ τον καινούριο χρόνο, όσο πιο αισιόδοξα μπορώ.
ΚΑΛΟ BLOGGING και ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ!
