ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ

            Όταν ήμασταν παιδιά, ο πατέρας ξεκινούσε από τα τέλη του Νοεμβρίου να φτιάχνει τους καταλόγους των φίλων και συγγενών στους οποίους θα στέλναμε χριστουγεννιάτικη κάρτα.  Έλεγχε τις διευθύνσεις και γέμιζε σελίδες με τα προσφιλή ονόματα. Οι κάρτες, επαγγελματικές και οικογενειακές, που παραλαμβάναμε με τη σειρά μας στο σπίτι ήταν αμέτρητες.  Στόλιζαν τον μπουφέ, τη βιβλιοθήκη και τα τραπεζάκια.  Συζητούσαμε ποια ήταν η πιο όμορφη.  Τα γούστα άλλαζαν κάθε χρόνο όσο μεγαλώναμε.

Στο τέλος των γιορτών, ο πατέρας έκανε και πάλι τον έλεγχο στις κάρτες: ποιος μας έστειλε και του είχαμε στείλει, ποιος μας έστειλε αλλά τον είχαμε ξεχάσει – απαραίτητο να προστεθεί το όνομά του στον κατάλογο για την επόμενη χρονιά – και ποιος άλλαξε διεύθυνση.

Αντιγράψαμε κι εμείς αυτή την όμορφη συνήθεια μεγαλώνοντας.  Επικοινωνούσαμε με τους φίλους και γνωστούς και στέλναμε τις γλυκές μας ευχές, αν δεν μπορούσαμε να γιορτάσουμε μαζί τους τις γιορτές.  Οι κάρτες μας ταξίδευαν σε όλο τον κόσμο. Κάθε κάρτα είχες τις δικές της καλλιγραφικές ευχές. Για τις προσωπικές μας γνωριμίες, καθιερώσαμε τις κάρτες από τους καλλιτέχνες που ζωγραφίζουν με το στόμα και το πόδι (ΖΩ.Σ.Π.).

Κι ενώ οι δικοί μας κατάλογοι μεγάλωναν, σιγά-σιγά με τα χρόνια, ο κατάλογος του πατέρα μίκραινε. Πολλοί  φίλοι και γνωστοί του γονιών είχαν ταξιδέψει πια σε άλλο κόσμο, ουράνιο!

Στο γραφείο συνέχιζε η παραλαβή των επαγγελματικών χριστουγεννιάτικων καρτών.  Ομόρφαιναν τους άχαρους τοίχους και τα γκρι έπιπλα του γραφείου, κυρίως τις δύσκολες πολύβουες ημέρες του Δεκέμβρη.  Αυτά μέχρι πριν από λίγα χρόνια, όταν οι περισσότερες εταιρίες άρχισαν να προτιμούν τις ηλεκτρονικές εντυπωσιακές κάρτες με ή χωρίς εφέ.  Αντιδρώντας στην ψυχρή αυτή επικοινωνία, τα πρώτα χρόνια τις τύπωνα για να μη χαθούν μέσα στο διαδίκτυο αλλά να πάρουν σάρκα και οστά.  Δεν λυπόμουν το χαρτί και το περιβάλλον.  Η επικοινωνία ήταν σημαντικότερη.  Έτσι οι  επαγγελματικοί φίλοι ήσαν δίπλα μου εκείνες τις ημέρες με την πολλή δουλειά.

           Φέτος προσαρμόστηκα κι εγώ. Αγόρασα τις κάρτες αλλά έμειναν στο συρτάρι. Προτίμησα μια λιτή ηλεκτρονική κάρτα για τους φίλους που δεν θα δω.  Πολλοί πήραν τις ευχές μου μέσα από το facebook.  Αυτό που θα χαρώ όμως περισσότερο είναι ότι πολλοί θα πάρουν τις ευχές μου με ένα ποτήρι κρασί, αγκαλιά και φιλί.