Δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση του Υπουργού Εργασίας, κ. Γ. Κουτρουμάνη. Προσπαθώ να αναλύσω τα συναισθήματά του γιατί δεν είναι κάποιος τυχαίος, αλλά άτυχος. Για κάποιο λόγο, ίσως από ένστικτο δεν τον τοποθετώ στην ίδια κατηγορία με άλλους υπουργούς.
Θυμάμαι τον κ. Υπουργό ως Πρόεδρο των εργαζομένων στα ασφαλιστικά ταμεία και ως υποψήφιο Βουλευτή του ΠΑΣΟΚ. Απαιτούσε την επιχορήγηση των ασφαλιστικών ταμείων από τον κρατικό προϋπολογισμό. Τότε η κατάντια των ταμείων για’ κείνον οφειλόταν στην «ασυνέπεια του Κράτους στη χρηματοδότηση των ταμείων». Πίστευε στη βασική σύνταξη και στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Υποσχόταν ότι το κόμμα του (κι εκείνος) θα καταργούσαν τους αντεργατικούς νόμους της Ν.Δ. που αύξαναν τα όρια ηλικίας και μείωναν τις συντάξεις. Θα έλεγχε την εισφοροδιαφυγή για την ενίσχυση των ταμείων. Θα εξέδιδε τις συντάξεις σε τρεις μήνες το πολύ.
Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις.
Τον τελευταίο χρόνο, αυθόρμητα αγέλαστος, είτε ως Υφυπουργός είτε ως Υπουργός έχει υπογράψει τους νόμους για τη μείωση των κυρίων και επικουρικών συντάξεων και για την αύξηση των ορίων ηλικίας. Χειρίζεται αναγκαστικά την κακή κατάσταση των Επικουρικών Ταμείων και διαπιστώνει ότι ίσως μόνο 3 στα 31 έχουν «οικονομική ισορροπία» - μια έκφραση που την έχει χρησιμοποιήσει και παλιά. Θα περάσει τις γιορτές του αγωνιώντας για τις ρυθμίσεις για τις επικουρικές συντάξεις που θα κατατεθούν τον Ιανουάριο. Οι ατομικές συμβάσεις εργασίας και η κατάχρηση του διευθυντικού δικαιώματος έχουν γίνει καθημερινό φαινόμενο. Ίσως μετρά για επιτυχία ότι η παραγωγικότητα των Ελλήνων παρουσιάζει αύξηση.
Στη θέση του θα αναζητούσα ανθρώπους με συγκροτημένες προσωπικότητες και πείρα στην αγορά να μου πουν τις σκέψεις και τις ιδέες τους. Θα αγνοούσα τον κομματικό μου περίγυρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου