ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜ. ΣΤΕΦΑΝΑΚΗ "ΦΙΛΜ ΝΟΥΑΡ"

Τόσοι παράξενοι κι ιδιόρρυθμοι άνθρωποι μαζεμένοι σε ένα βιβλίο.  Ένας νεαρός Γάλλος δημοσιογράφος με άστατη ζωή.  Ένας τρελόγερος αναρχικός.  Ένας Έλληνας έμπορος όπλων.  Μια άχρωμη και άοσμη Ισπανίδα δούκισσα που έριξε σε γεροντο-έρωτα τον προηγούμενο.  Και μαζί μ’ αυτούς, τα γεγονότα που σημάδεψαν τα τέλη του 19^ου αιώνα και τις αρχές του 20^ου αιώνα, μέσα από τις διηγήσεις του Ισπανού αναρχικού, για να ικανοποιήσει την έρευνα του δημοσιογράφου.

Ο Δημήτρης Στεφανάκης μας ταξιδεύει σε γνωστές και άγνωστες πτυχές της Ευρωπαϊκής ιστορίας.  Ταραγμένες εποχές, ξεπερασμένα ήθη. Ο αναγνώστης τα ζει.  Ακούει τα σχόλια προσωπικοτήτων για την υπόθεση Ντρέιφους.  Παίρνει θέση για τον αμερικανοισπανικό πόλεμο.  Εκφράζει άποψη για τη δολοφονία του Ισπανού πρωθυπουργού από τον αριστερό Λαμπάρντι.  Αυτά μέσα από τις σκέψεις και τις αφηγήσεις του Ισπανού αναρχικού που βρίσκει ευήκοα ώτα στο δημοσιογράφο.  Η Ελλάδα πανταχού παρούσα.

Το βιβλίο «κρατά» τον αναγνώστη με την αγωνία για το ειδύλλιο μεταξύ του Έλληνα και της δούκισσας.  Το κυρίαρχο στοιχείο όμως είναι η αγωνία για τα γεγονότα που χάραξαν το παρόν μας και όπως εκτυλίσσονται παράλληλα με την ερωτική ιστορία.

Ο Δημήτρης Στεφανάκης έκανε μια μεγάλη βουτιά σε ντοκουμέντα για να μπορέσει να μας πλοηγήσει με την πένα του στην ιστορία.  Κάντε κι εσείς αυτό το ταξίδι!

ΧΩΡΙΚΑ ΥΔΑΤΑ

Μη, μη!  Με γαργαλάς!

Μήπως σ’ενοχλώ?  Να, βρέθηκα εδώ, ξεχασμένη....... Μη σου λέω, γαργαλιέμαι!  Έλεγα:  ξεχασμένη από αυτά που θέλω να ξεχάσω.  Τα ξέχασα.  Με ξέχασαν.

Τώρα συνυπάρχουμε, εσύ κι εγώ.  Τόσο αταίριαστο ζευγάρι!  Μπήκα στα χωρικά σου ύδατα βίαια κι εσύ αμίλητος, το μόνο που κάνεις είναι να με γαργαλάς.  Δε με κοιτάς καν στα μάτια.  Αν το’κανες, θα είχαμε γίνει ντοκιμαντέρ (documentaire).

Είμαστε μόνοι μας σ’ αυτή την παραλία.  Τι περίεργο!  Μια παραλία της Αναβύσσου, Παρασκευή απόγευμα, λίγες μέρες πριν της Παναγίας.  Κι όμως έχουμε μείνει μόνοι, να μοιραζόμαστε τη θάλασσα.

Μη.  Με γαργαλάς!  Συγγνώμη, σε κλότσησα?  Δεν το ήθελα.  Γύρνα, γύρνα πίσω, χαζοσπάρε!  Εδώ βρεθήκαμε, εσύ κι εγώ!

ΜΑΝΕΚΕΝ

«Δε σε καταλαβαίνω.  Γιατί δε σου αρέσει αυτή η γκομενάρα?  Έχει όλα τα καλά πάνω της».

«Δεν ξέρω.  Με απωθεί».

«Μα είναι δυνατόν?  Τη θαυμάζουν όλοι. Έχει ωραίο σώμα, είναι πραγματικά όμορφη κοπέλα.  Χαμογελαστή.  Προέρχεται από καλή οικογένεια. Ο τύπος ασχολείται μαζί της συνέχεια.  Ο καθένας θα ήθελε να είναι δίπλα της».

«Ναι, εγώ τη γνώρισα από κοντά και ίσως ξέρω κάτι παραπάνω.  Το ξέρω ότι όλοι θα ήθελαν να την κατακτήσουν και μόνο εγώ το κατάφερα».

«Και σε ζηλεύουν γι’ αυτό. Πολλοί άντρες σαν εσένα λένε ότι είσαι πολύ τυχερός. Το ξέρεις?  Όλοι λένε ότι πρέπει να είσαι κάτι ιδιαίτερο για να έχεις τέτοια τύχη».

«Δεν ξέρουν τι λένε.  Το ωραίο σώμα είναι μόνο ένα περίβλημα.  Η ομορφιά της είναι κρύα.  Δεν θα μου έλεγε «καλημέρα», αν δεν της έλεγα εγώ πρώτος. Μιλούσε συνέχεια για τον εαυτό της και δεν με ρώτησε καν αν είμαι καλά.  Όταν της μιλώ, ένα κρύο ρεύμα περνά τη ραχοκοκαλιά μου.  Όταν της χαμογελώ, μου χαμογελά ψυχρά.  Όλη η συμπεριφορά της είναι αλαζονική.  Το βλέπεις ακόμα και από τον περίγυρό της.  Έχει διαλέξει λάθος ανθρώπους. Δεν ένιωσα καλά κοντά της.  Μια κοπέλα πρέπει να έχει άλλες χάρες για να σε κερδίσει.  Άλλου είδους ποιότητες, άλλο τρόπο επικοινωνίας».