Με έκπληξη ακούσαμε ότι οι εξαγωγές
της Ελλάδας είναι σε ξυραφάκια, επιτραπέζιες ελιές (ίσως όχι τόσο μεγάλη
έκπληξη), φύλλα αλουμινίου, σωλήνες μεγάλης διατομής, συσκευές προστασίας
ηλεκτρονικών κυκλωμάτων, αεροσκάφη και
μέρη αυτών, τσιμέντο συγκεκριμένου τύπου – ως μη ειδικός δεν μπορώ να σας πω τη
διαφορά - παρθένο ελαιόλαδο (πάλι καλά), χαλκοσωλήνες και μεταβλητές αντιστάσεις. Έχουμε παραθέσει τα εξαγώγιμα προϊόντα με
σειρά χρηματικής αξίας.
Ένα γρήγορο ταξίδι στο εξωτερικό, όπου
τα Περουβιανά ρόδια πωλούνται σχεδόν 10 ευρώ το ένα – καλά καταλάβατε, το ένα –
και τα ακτινίδια σχεδόν 2 ευρώ το ένα – ναι, το ένα – η Ελλάδα απουσιάζει
κραυγαλέα.
Απουσιάζει από τους πάγκους με τα
φρούτα και τα λαχανικά.
Απουσιάζει από τους πάγκους με τα
τυριά. Πού είναι οι πεντανόστιμες
γραβιέρες μας;
Απουσιάζει από τα ράφια των
κρασιών. Πού είναι τα βραβευμένα κρασιά
μας;
Τί κάνουμε; Σταματήσαμε να παράγουμε. Προτιμήσαμε να καλλιεργούμε βαμβάκια λόγω των
επιδοτήσεων, ξεριζώνοντας σιτάρια και κριθάρια.
Κρατήσαμε τα πορτοκάλια για να τα πετάμε. Φυτέψαμε φωτοβολταϊκά αντί για πατάτες,
μαρούλια και ντομάτες.
Μήπως η ανάπτυξη πρέπει να ξεκινήσει
από τα βασικά;
Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου