Ήταν δυνατό εκείνο το χαστούκι. Ήμουν μόλις δεκατριών ετών και - με όλη την ειλικρίνεια - με απασχολούσε μόνο το σχολείο, το διάβασμα της "Μανίνας" και ο Τουρνάς.
Ήρθε εκείνο το χαστούκι με τη φωνή των παιδιών μέσα από το Πολυτεχνείο που τους ακούγαμε κρυφά από ένα ραδιοφωνάκι. Ήρθε με τον ήχο της ερπύστριας, για να ωριμάσω απότομα και να συνειδητοποιήσω ότι ο κόσμος γύρω μου ήταν διαφορετικός από αυτόν που είχε καταλάβει το παιδικό μου μυαλό.
Άραγε τα υπόλοιπα παιδιά στην ηλικία μου εκείνη την εποχή τι καταλάβαιναν; Πως προσγειώθηκαν;
Σαράντα ένα ολόκληρα χρόνια από τότε και δεν ξέρω τι με πληγώνει περισσότερο. Ότι χάθηκε η ελληνική ψυχή; Ότι οι ήρωες έγιναν ανθρωπάκια της πλάκας; Ότι ακόμα, μετά από τέσσερις δεκαετίες, υπάρχουν ακόμα φορείς και άνθρωποι που εκμεταλλεύονται εκείνη τη θυσία;
Το σημάδι όμως από εκείνο το χαστούκι μένει ακόμα στο μάγουλό μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου