Άκουσα το γουργούρισμα των νερών που έτρεχαν ανάμεσα σε καλαμιές και πλατάνια. Χωρίς να γυρίσω να κοιτάξω, την ώρα που κλείδωνα το αυτοκίνητο στον άχαρο, πολυσύχναστο, ασφαλτοστρωμένο δρόμο, έξω από τα γραφεία του πελάτη, έκλεισα τα μάτια και προσπάθησα να καταλάβω τι μου θύμισε ο ήχος.
Ταξίδεψα στο Πήλιο, κοντά στη Δράκεια. Έφτασα μέχρι τα Ζαγοροχώρια. Πήγα και πιο μακριά, πιο νότια, στις ρεματιές της Καντάρας του Πενταδάχτυλου και στις Πλάτρες του Τροόδους.
Αργά γύρισα το κεφάλι, χωρίς να περιμένω να δω μια ειδυλλιακή εικόνα. Όπως το περίμενα, προσγειώθηκα στην καθημερινότητα, με αυτοκίνητα παρκαρισμένα και στις δύο μεριές του δρόμου και μόνο, για φόντο οι πρασινάδες που μαρτυρούσαν ότι έκρυβαν το μυστικό του ήχου.
Αναπόσπαστο κομμάτι του αστικού ιστού των νοτίων προαστίων, το Ρέμα της Πικροδάφνης ακούσια δημιουργεί ξεχωριστές συνθήκες στις γειτονιές που διασχίζει. Αν παραβλέψουμε τα κουνούπια που το κατακτούν τους ζεστούς μήνες, το Ρέμα της Πικροδάφνης είναι φιλικό και δίνει το δικό του χρώμα στις περιοχές του Υμηττού, του Βύρωνα, της Ηλιούπολης, του Αγίου Δημητρίου, του Αλίμου και του Παλαιού Φαλήρου.
Διερωτήθηκα αν ο ήχος ακουγόταν κάπως έτσι:
Αλλά, τελικά, νομίζω ότι αυτός ο ήχος είναι πιο κοντά σε αυτό που άκουγα:
Και οι δύο ήχοι είναι χαλαρωτικοί. Χαλαρώστε, λοιπόν, και απολαύστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου