ΧΑΛΑΣΜΕΝΑ ΡΟΛΟΓΙΑ

Για σας ένα σταματημένο ρολόι μπορεί να είναι κάτι ασυνήθιστο.  Για εκείνον, όμως, ήταν κάτι που του συνέβαινε συχνά.

Άνοιξε τον τενεκέ των σκουπιδιών και πέταξε το σταματημένο του ρολόι.  Ήξερε ότι δεν μπορούσε να διορθωθεί.  Τα τελευταία είκοσι χρόνια πετούσε το ένα ρολόι μετά το άλλο.  Κανένας ρολογάς δεν μπορούσε να τα διορθώσει.  Τις δυο-τρεις πρώτες φορές, δεν πονηρεύτηκε.

Την πρώτη φορά – είχε κλείσει μόλις τα τριάντα - όταν, ξαφνικά, σταμάτησε το ρολόι του να δουλεύει, φαντάστηκε πως θα είχε τελειώσει η μπαταρία του ή θα ήθελε καθάρισμα.  Έμεινε κατάπληκτος όταν ο ρολογάς του είπε πως το ρολόι είχε πάθει μια σπάνια εμπλοκή που το είχε αχρηστεύσει.

Το ίδιο συνέβη μετά από έναν χρόνο και μετά από δύο χρόνια.  Κάθε χρόνο αναγκαζόταν και αγόραζε όλο και πιο ακριβά ρολόγια για να είναι σίγουρος ότι δεν έφταιγε η ποιότητα τους.  Μέχρι που παρατήρησε ότι τα ρολόγια του πάθαιναν εμπλοκή κάθε χρόνο την ίδια μέρα.

Τώρα πια στα πενήντα του είχε πιστέψει τη γριά που του είπε ότι κουβαλούσε κάποια κατάρα.  Και ήξερε ποιος τον είχε καταραστεί και γιατί κουβαλούσε τόσο μίσος.  Ήταν εκείνη η κοπέλα που του χάρισε το ρολόι του μακαρίτη πατέρα της κι αυτός το πήγε σε αξιολογητή για να μπορέσει μετά να το πουλήσει, αντί να δει την αγάπη, πίσω από τη χειρονομία του δώρου.

Όταν της το είπε, τον κοίταξε με απέχθεια και μουρμούρισε ειρωνικά:  «Τα επόμενα ρολόγια σου άραγε θα είναι καλύτερα;»

Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar