ΟΙ ΔΙΟΣΚΟΥΡΟΙ ΤΟΥ RIACE (Reggio-Calabria)

Ένα ταξίδι στη Νότια Ιταλία και στη Σικελία γίνεται για έναν κύριο λόγο.  Να δεις ένα ακόμη κομμάτι του ελληνικού πολιτισμού, μακριά από το ελληνικό έδαφος.  Δευτερευόντως για να δεις μυστηριώδη τοπία γεμάτα Μαφία.

Στο Reggio, στα ελληνικά Ρήγιο, στην περιοχή της Καλαβρίας, χιλιάδες επισκέπτες συρρέουν για να θαυμάσουν τα δύο μπρούντζινα αγάλματα των Διόσκουρων του Riace.

Σε μια πόλη που δεν έχει να προσφέρει κάτι άλλο ιδιαίτερο, τον τελευταίο καιρό τα δύο αγάλματα έχουν μεταφερθεί σε άλλο δημόσιο κτίριο λόγω ανακαίνισης του Εθνικού Μουσείου, για να μη στερηθεί ο επισκέπτης την ευκαιρία να τα θαυμάσει.

Τα δύο ελληνικά αγάλματα βρέθηκαν στη θάλασσα από ψαράδες, δύτες, κοντά στο χωριό Riace (Ριάτσε) το 1972, 50 περίπου μίλια μακριά από το Ρήγιο, γι’αυτό έγιναν γνωστά ως τα Μπρούντζινα του Ριάτσε (Bronzi di Riace).  Χρονολογούνται πιθανόν από τον 5^ο αιώνα π.Χ. και το μέγεθος τους είναι μεγαλύτερο από τις ανθρώπινες διαστάσεις.  Οι αρχαιολόγοι ακόμα διαφωνούν για την προέλευσή τους, τον γλύπτη και τη σπουδαιότητά τους.

Οι ειδικοί όμως κυρίως διαφωνούν αν πρόκειται για αγάλματα των Διόσκουρων ή κάποιων πολεμιστών ή αθλητών.  Ο απλός επισκέπτης αρέσκεται στην ιδέα ότι πρόκειται για τους δίδυμους Διόσκουρους, τον Κάστορα και Πολυδεύκη, παιδιά του Δία και της Λήδας, που μοιράστηκαν την αθανασία για να μην πεθάνει μόνο ο ένας και ζήσει αθάνατα ο άλλος.  Οι μορφές τους ήταν ιδιαίτερα αγαπητές στους αρχαίους Έλληνες γιατί αντιπροσώπευαν την εντιμότητα και την αρετή.  Ίσως λόγω της λατρείας αυτής, οι αρχαίοι Έλληνες τους εμφάνιζαν ως έφηβους και αμούστακους.  Άρα δύσκολα πιστεύει κανείς ότι τα δύο μπρούντζινα αγάλματα ανήκουν σ’ αυτούς.

Τα σφριγηλά σώματα των δύο αντρών μαγνητίζουν το ενδιαφέρον του επισκέπτη.  Παρατηρώντας τα δύο πρόσωπα των αγαλμάτων, ο ένας άντρας μοιάζει νεότερος από τον άλλο.  Δόντια από ασήμι, χάλκινα χείλια και – πιθανολογούν – μάτια από ελεφαντοστούν.  Οι μύες του σώματος διαγράφονται έντονα δίνοντας κίνηση σε όλο το σώμα, λες και θα περπατήσουν.  Οι λεπτομέρειες που πρόσφερε ο γλύπτης μαγεύουν ακόμα και τον πιο ανίδεο.

Ας σημειωθεί ότι οι κανόνες ασφάλειας στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο, όπου φιλοξενούνται τα αγάλματα, ήταν ιδιαιτέρως αυστηροί, αυστηρότεροι από άλλους αρχαιολογικούς χώρους και μουσεία.

(Η φωτογραφία είναι από το wikipedia.  Κατά την επίσκεψή μας τα αγάλματα βρίσκονταν σε φάση συντήρησης, σε πλήρη θέα όμως για τους επισκέπτες)

ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΕΙΣ

Πράσινοι, Βένετοι.  Δημοτικιστές, Καθαρευουσιάνοι.  Άντρες, γυναίκες.  ΠΑΟ, Ολυμπιακός.  Barcelona, Real.  ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. 

H αντιπαράθεση που φτάνει στα όρια της αντιπαλότητας σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας.  Τα παραδείγματα βγαίνουν από την Ιστορία του κόσμου μέχρι τη σύγχρονη αθλιότητα της νεότερης Ελλάδας.  Η λειτουργία του εγκεφάλου που σπρώχνει τον άνθρωπο όχι να αγαπά το «ένα», αλλά να μισεί το «άλλο». 

Οι λόγοι του μίσους για το «άλλο» είναι πολλές φορές καλά κρυμμένοι στο υποσυνείδητο.

Το πάθος του μίσους κάνει την αδρεναλίνη να ανεβαίνει.  Οι παλμοί της καρδιάς αυξάνουν.  Το αίμα γεμίζει γλυκόζη.  Διαστέλλονται οι πνεύμονες.  Η έκκριση ιδρώτα και πιθανή αλλαγή στο χρώμα του προσώπου θα προδώσουν το “excitement». Η ιδεολογία γίνεται φανατισμός.  Η μονάδα γίνεται ομάδα και η ομάδα, όχλος.  Το χρωματιστό κασκόλ και η πλαστική σημαιούλα γίνεται βαριοπούλα.  Η περίπτωση χρειάζεται ιατρική παρακολούθηση πια.

Αν ο Freud ζούσε, θα ήθελε να συνομιλήσει με έναν τέτοιο ασθενή.  Θα έψαχνε την ταύτιση με κάποιο πρότυπο.  Θα αναζητούσε την αιτία της ψυχοπάθειας μέσα από τα όνειρα και την παιδική ηλικία,.

Δεν ζούμε πια στην εποχή του Freud, για να μπορεί να λειτουργήσει θεραπευτικά με έναν-έναν ασθενή.  Η μόνη λύση είναι η πρόληψη.  Χρειαζόμαστε πνευματικούς ανθρώπους στα σχολεία, ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς ανάμεσα στα νήπια και τους έφηβους.

Άραγε υπάρχουν ικανοί και άξιοι άνθρωποι τώρα στη μαζική δημόσια παιδεία?  Η ηγεσία μας αποδείχτηκε ανίκανη να το εξασφαλίσει.  Το κράτος εξέλιπε. Εκτός....... Λέω, εκτός αν κάποιοι το επεδίωξαν.

Εκδοχή δεύτερη για τον φανατισμό και το μίσος.  Το «συμφέρον».  Κυρίως το προσωπικό συμφέρον.  Το «εγώ» υποχρεώνει την αλαζονεία να καπελώσει τη λογική.  Ο «ασθενής» βάζει πάνω απ’ όλα τον εαυτούλη του κι ας γκρεμιστούν όλα τα υπόλοιπα.  Πρέπει να ξεχωρίσει και να νικήσει για να μη χάσει προνόμια.  Να μην πειραχτούν τα υλικά ή άλλα προνόμια που έχει.  Ο αντίπαλος πρέπει να παταχθεί και να εκμηδενιστεί.  Στην πιο βεβαρημένη μορφή της «ασθένειας», ο ασθενής θα επιμείνει ότι έχει δίκαιο, ακόμα κι αν έχει καταπατήσει νόμους ή έχει κουρελιάσει αρχές και αξίες.  Θα παραθέσει επιχειρήματα, που αν τα εκμυστηρευόταν στο Freud, θα τον άφηνε άφωνο

Άλλη η εποχή του Freud, άλλος ο 21^ος αιώνας.  Άλλο ο πολιτισμένος κόσμος, άλλο ...................................

ΕΠΑΝΟΔΟΣ

Ο blogger απουσίαζε για τις διακοπές του Πάσχα.  Επανήλθε και θα αναρτήσει σύντομα κείμενα.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ σε ΟΛΟΥΣ!

ΠΑΣΧΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟ

Ο Χριστός ζωγράφισε τους κύκλους ευτυχίας

Για τον κάθε αθώο της γης

Του χάραξε το δρόμο της γαλήνης στην ψυχή

Του έδωσε το γαλάζιο του Αιγαίου

Του φώτισε τη ρούγα της προσφοράς

                   Και τη δύναμη της συγχώρεσης

Ο αθώος αγάπησε το Χριστό

Μέσα από τη γαλήνη της ψυχής

Μέσα από το γαλάζιο του Αιγαίου

Μέσα από την προσφορά

                    Και συγχώρεσε αθώους και ενόχους

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ψυχής και πνεύματος

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ, φίλοι

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ, Ελλάδα

(Το ποίημα είναι από την προσωπική συλλογή "Θέλεις να σβήσεις του πόνου τις στάχτες")

ΟΤΑΝ ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΙ ΠΑΥΟΥΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΣΥΜΠΤΩΤΟΙ

Η φωτογραφία στόλιζε την κρεβατοκάμαρα της γιαγιάς πολλά χρόνια, από την εποχή που θυμάμαι τον εαυτό μου.  Η ίδια φωτογραφία τώρα πια, ακόμα και με την ίδια κορνίζα, βρίσκεται στο δικό μου σπίτι ανάμεσα σε άλλες παλιές οικογενειακές φωτογραφίες.  Απεικονίζει τη μαμά Ερμιόνη – το γένος Ρεντούμη - περίπου στα 1929.

Περνώ μπροστά από αυτόν τον τοίχο με τη συλλογή πολλές φορές καθημερινά.  Υπάρχουν φορές που στέκομαι μπροστά τους παρατηρώντας τις λεπτομέρειες. Τον περιποιημένο κότσο της Κυπραίας προγιαγιάς Μαρής.  Το ρομαντικό γαλάζιο βλέμμα της γιαγιάς Ισμήνης σε ηλικία – ίσως – έξι χρόνων.  Τη μαμά και τον μπαμπά φρεσκο-αρραβωνιασμένους.  Το παιδικό νάζι της αδερφής μπροστά στο φακό του φωτογράφου.

Χρειάστηκαν αρκετές δεκαετίες για να παρατηρήσω ότι στην παιδική φωτογραφία της μαμάς Ερμιόνης, ο Αθηναίος φωτογράφος είχε χαράξει το όνομά του.  «ΜΠΟΥΚΑΣ».

Και ξαφνικά ο κόσμος μιας μικρο-αστικής οικογένειας του μεσοπολέμου και ο κόσμος ενός φημισμένου φωτογράφου αποδεικνύονται ότι δεν ήταν ασύμπτωτοι.

Κάποια ανύποπτη στιγμή ο δρόμος του «πορτρετίστα του Μεσοπολέμου» (όπως τον αναφέρει το photo.gr), «τoυ φωτογράφου των ανακτόρων» και καθηγητή πολλών νεώτερων φωτογράφων (wikipedia), συναντήθηκε με τον δρόμο μιας μικρής Αθηναίας που γεννήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’20. 

Ο φημισμένος φωτογράφος, ίσως ένας από τους λίγους που υπήρχαν στην Αθήνα εκείνη την εποχή, σύγχρονος με τη Nelly’s, συνάντησε και φωτογράφισε ένα ανώνυμο κοριτσάκι που είχε όμως τη δική του αθηναϊκή  ιστορία μέσα στα ταραγμένα χρόνια της δεκαετίας του ’20, του ’30, του ’40 και του ’50.

Δεν έζησε την πανωλεθρία του 1922, πήρε όμως το όνομά της εις μνήμην της θείας της, της Ερμιόνης, που είχε πεθάνει εξαιτίας του μικρασιατικού πολέμου.  Η θεία Ερμιόνη, μικρή αδερφή του πατέρα της, είχε χαθεί πρόωρα από τον τύφο που έφερε μαζί του ο παππούς μας και άλλοι στρατιώτες από τη  Μικρά Ασία μετά την καταστροφή και την άτακτη υποχώρηση του ελληνικού στρατού.  Η μικρή Ερμιόνη έζησε τις αντιπαραθέσεις των βενιζελικών με τους βασιλικούς, μέσα από τις πολιτικές συζητήσεις του πατέρα της.  Έζησε την εφηβεία μέσα στον πόλεμο και τον εμφύλιο.  Έμαθε ότι πρέπει να ακολουθήσει το πρότυπο της καλής νοικοκυράς, με τις αρχές που πήρε από το Αρσάκειο. Πέρασε από την ανεμελιά της Αθήνας της δεκαετίας του ’50 μέχρι που παντρεύτηκε στην Κύπρο το ’55 για να ζήσει καινούρια ιστορικά γεγονότα.

Όπως ο Γιώργος Μπούκας και η Nelly’s αποθανάτιζαν τα γεγονότα και τις προσωπικότητες της εποχής, ένα άγνωστο κορίτσι έγραφε μια παράλληλη ιστορία που είμαι βέβαιη ότι ενδιαφέρει πολύ λίγους.

(Κυλίστε τη σελίδα πιο κάτω για περισσότερες ενημερώσεις)

ΕΝΑΣ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ

ΕΝΑΣ ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

Χτες παρακολούθησα την ανοιχτή συζήτηση «Για Ένα Αποτελεσματικό Κράτος», που διοργάνωσαν το ΕΛΙΑΜΕΠ, το ΙΟΒΕ, η Kantor, η Κίνηση Πολιτών και η Διεθνής Διαφάνεια Ελλάς.

Ομιλητές ήταν ο Υπουργός Εσωτερικών, κ. Τάσος Γιαννίτσης, η Πρέσβειρα της Αυστραλίας στην Ελλάδα, κα Jenny Bloomfield (Ελληνικής καταγωγής), ο Καθηγητής της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης, κ. Παναγιώτης Καρκατσούλης, η Επικεφαλής της Ομάδας Δράσης της Ε.Ε. στην Ελλάδα, κα Ζωρζέτα Λάλλη και η Συνήγορος του Πολίτη, κα Καλλιόπη Σπανού, με συντονιστή τον Πρόεδρο της Kantor (και παλιό συνάδελφο) κ. Λάμπη Ντόλκα.

Από όλη την συζήτηση, ένα πράγμα μου έμεινε:  Πόσο διαφορετική θα ήταν η Ελλάδα αν τουλάχιστον οι μισοί δημόσιοι υπάλληλοι σκέφτονταν σαν τον κ. Καρκατσούλη.  Δεν είναι τυχαίο ότι τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Δημόσιας Διοίκησης.  Ποιος?  Ένας Έλληνας δημόσιος υπάλληλος!  Τετράγωνη λογική, ικανότητα διοίκησης, ενδιαφέρον, αφοσίωση και αξιοπιστία.

Σύγκρινα αυτή την εμπειρία με τις εμπειρίες που είχα τη Δευτέρα και σήμερα από τρια διαφορετικά υποκαταστήματα ΙΚΑ που επισκέφθηκα αυτές τις ημέρες.

Εύχομαι να γίνει η μεγάλη στροφή τώρα πια!