ΑΕΝΑΩΣ COWBOY

Παρακολουθώ έναν μπόμπιρα.  Ηλικίας? Μμμμμμ, πιθανόν τριών χρόνων. Ακόμα δεν μιλά πολύ καθαρά.  Φτάνοντας στην ταβέρνα με την οικογένειά του, ξεκίνησε ένα αέναο πήγαινε-έλα καλύπτοντας την απόσταση είσοδος-σκαλάκια-τραπέζι, τραπέζι-σκαλάκια-είσοδος ξανά και ξανά και ξανά.  Στο σημείο που ανεβαίνει ή κατεβαίνει τα σκαλάκια, κοντοστέκεται, ζυγιάζει τις δυνάμεις του και με φόρα καταφέρνει τον άθλο.  Μπαίνω στο παιδικό μυαλό και το διαβάζω.

«Είμαι κάτι – cowboy, γιατρός, αστροναύτης.  Είμαι πάντως ήρωας σε μια ιστορία. Στην ιστορία που ζω υπάρχει και μια δυσκολία.  Το ανέβασμα δύο ολόκληρων σκαλιών στη μια διαδρομή, κατέβασμα στην επιστροφή.  Η δυσκολία μπορεί να είναι το ανέβασμα (ή το κατέβασμα) από το άλογό μου.  Μπορεί όμως να είναι και η είσοδος (ή η έξοδος) του γιατρού από το χειρουργείο.  Μπορεί να είναι απογείωση ή η προσγείωση του διαστημόπλοιου».

ΟΜΩΣ, επειδή ο ήρωας μας είναι πολύ μικρός και οι προσλαμβάνουσες του ακόμα περιορισμένες, νομίζω ότι μάλλον βλέπει την ιστορία να εκτυλίσσεται σε ταινία κινουμένων σχεδίων με τον Λούκι Λούκ ή τον Μπομπ Σφουγγαράκη. 

Κάποια στιγμή με μπέρδεψε, όταν σταμάτησε, πάγωσε την κίνησή του, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε:  «Καλυμμένο είναι».  Ποιο?  Αδύνατον να καταλάβω.  Γονείς, κι εσείς επιστήμονες, ανοίξτε τα βιβλία να ερμηνεύσετε τι μπορεί να είναι «καλυμμένο».  Δεν περίμενε απάντηση.  Γύρισε την πλάτη του και συνέχισε στη γνωστή διαδρομή βγάζοντας μικρούς ήχους ενθουσιασμού.

Μετά από λίγη ώρα, στο παιγνίδι προστέθηκε νέα φράση:  «Πού είναι οι γαριδούλες?»  Η επανάληψη της φράσης συνεχίστηκε για αρκετή ώρα.  Ίσως τώρα βλέπει τον εαυτό του ως ψαρά ή ταβερνιάρη.  Η τροπή στην εξέλιξη όμως είναι αναμενόμενη λόγω του χώρου που βρισκόμαστε.  Κάποιος μεγάλος από την παρέα θα έθεσε την ερώτηση και ο μικρός κόλλησε στην επανάληψη της φράσης που του έκανε εντύπωση.

Ανοίγοντας το διαδίκτυο αναζήτησα μέσα από επιστημονικούς ιστοτόπους κάποια ερμηνεία για την ανάγκη ενός παιδιού να επαναλαμβάνει το ίδιο παιγνίδι, ή ακόμα και ένα μικρό  μέρος από το ίδιο παιγνίδι.  Να επαναλαμβάνει τις ίδιες σκηνές, τα ίδια λόγια, τις ίδιες υποθέσεις, χωρίς να τα διανθίζει συνήθως. Το ίδιο γίνεται και όταν μάθει μια νέα λέξη. Η διαδικασία θεωρείται φυσιολογική και γίνεται στα πλαίσια της μάθησης και της ανάπτυξης.  Κατά τη διάρκεια του παιγνιδιού φτιάχνει μια εικόνα που την επαναλαμβάνει και τη ζει για να την κάνει κτήμα του.  Συνήθως επιλέγει κάτι που είναι αντίστοιχο των δυνάμεών του.  Με την επανάληψη το βελτιώνει.  Όταν φτάσει σε ικανοποιητικό βαθμό επιτυχίας, τότε μπορεί να αναζητήσει κάτι άλλο.  Για τους παιδοψυχολόγους αυτή η τάση είναι σημαντική και ξεκινά ακόμα και από τη βρεφική ηλικία.

Για μας το ανέμελο αυτό παιγνίδι ενός χαριτωμένου παιδιού ανάμεσά μας, συμπλήρωνε όμορφα την καλοκαιρινή νύχτα μαζί με ένα ποτήρι κρασί κι ένα ελαφρύ αεράκι να διώχνει την υγρασία.  Ήταν μια ευκαιρία να θυμηθούμε τα δικά μας παιχνίδια και να γυρίσουμε πίσω στο χρόνο – όχι χωρίς κάποια μελαγχολία.

(Υ.Γ.:  Το κείμενο δεν είναι επιστημονικό και γι’ αυτό δεν προχωρά στην ανάλυση των περιπτώσεων, όπου η επανάληψη κινήσεων και δραστηριοτήτων ενός παιδιού είναι ανησυχητική και υποδηλώνει κάποια ανωμαλία).