ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΑΠΟΓΕΥΜΑ

Ήμουν σταματημένη στο φανάρι, γύρισα το κεφάλι κι έτσι την πρόσεξα.  Μου τράβηξε την προσοχή γιατί χοροπηδούσε με ρυθμό στο διπλανό αυτοκίνητο, μπροστά από το τιμόνι.  Στο κόκκκινο φανάρι είχαν ελευθερωθεί τα χέρια της και κουνιόντουσαν δεξιά και αριστερά.  Η μουσική δεν ακουγόταν.  Κλειστά παράθυρα, άρα αναμμένο air condition.  Ο ρυθμός της μουσικής την είχε κυριεύσει.  Η χαρά του απογεύματος την είχε παρασύρει.  Η προσμονή του Σαββατοκύριακου την είχε συνεπάρει. Είχε δουλέψει όλη την εβδομάδα και τώρα ήταν Παρασκευή, Παρασκευή, Παρασκευή!  Οι κινήσεις το φώναζαν με χαρά, με ηδονή!

Αυτή?  Μέχρι 30 χρόνων.  Mid-twenties όπως λέμε και στην Ελλάδα.  Είχε αλλάξει το χρώμα στα μαλλιά.  Είχε κάνει γαλλικό μανικιούρ.  Κρατούσε ένα τσιγάρο γνωστής μάρκας.  Το μακιγιάζ της ήταν αρκετά έντονο αλλά όχι προκλητικό.  Φορούσε φόρεμα κλασικό, κοντομάνικο – φόρεμα «secretaire» - όπως θα περιέγραφαν οι μόδιστροι. 

Μέτρησα τα χρόνια της, πήρα μέτρα κι από τη νεανική αφέλειά της.  Ζήλεψα.  Έσβησα τη μηχανή του δικού μου αυτοκινήτου.  Πρόλαβα να σκεφτώ και άναψα alarm. Ναι, καλά το καταλάβατε:  είμασταν στο κέντρο της Αθήνας, συγκεκριμένα στο φανάρι του Χίλτον.  Ο καλοκαιρινός – αν και απογευματινός – ήλιος, έκαιγε.    Εκείνη στη δεξιά λωρίδα κι εγώ στη μεσαία (όπως ... συνήθως, πάντα).  Άνοιξα την πόρτα.  Πλησίασα το διπλανό αυτοκίνητο με τη νεαρή κοπέλα.  Της έγνεψα από το παράθυρο:  «Να μπω??»  Με ένα πελώριο χαμόγελο χωρίς να σταματήσει τον καθιστό χορό της μου έγνεψε θετικά.  ΄Εκατσα στη θέση του συνοδηγού.  Ο κόσμος και η βουή των άλλων αυτοκινήτων χάθηκε.  Νομίζω κανένας δεν κόρναρε.  Συνεχίσαμε να ακούμε μαζί το τραγούδι.

«Να ξεκινήσω?» με ρώτησε.

«Που πας?»

«Λέω να πάω για ποτάκι στην παραλία».

«Πάμε».

«Το αυτοκίνητό σας?», με ρώτησε.

«Άσ’το εδώ. Θα έρθω μετά να το πάρω».

TONIGHT WE ARE YOUNG!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!         

Έλα πάμε, φύγαμε, όλοι μαζί!

TONIGHT WE ARE YOUNG!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!