OLYMPIC GAMES ATHENS 2004
(Μη με ρωτήσετε γιατί έγραψα τον τίτλο στα αγγλικά. Έτσι μού’ρθε)
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας φαίνεται έγραψαν κάτι άσβηστο στην καρδιά μου. Πιθανόν να χάραξαν ανεπανόρθωτα και μια παραπάνω ρυτίδα στο πρόσωπό μου.
Από εκείνη την εμπειρία, δεν μπορώ να μη θυμηθώ τις αγχώδεις προετοιμασίες για να λειτουργήσουμε τα εστιατόρια της McDonald’s, να φιλοξενήσουμε και να ψυχαγωγήσουμε συναδέλφους από όλο τον κόσμο. Την αφρόκρεμα – ως επί το πλείστον – από 35 χώρες. Τις ιδέες που κατεβάζαμε για μετακινήσεις, σίτιση, βαρδιολόγια, ψυχαγωγία, εισιτήρια για αγώνες, συναντήσεις με αθλητές.
Και τέτοιες μέρες πάντα θυμάμαι την ομάδα. Μια ομάδα, μια πυγμή: Τους senior Αλεξάνδρα, Κλεομένης, Σάββας (αλφαβητικά) και τους junior (επίσης αλφαβητικά) Αγγελική, Κλαίρη, Κώστας Τσ, Μαρία Ρ, Παναγιώτης Χ, Στέλιος, μαζί με πολλούς άλλους (εντάξει δεν θα γράψω εκατοντάδες ονόματα) Μλάντεν, Κωνσταντίνος Α, Θεοδώρα, Βασίλης Β, Άννα Π, Άκης, Μαριλένα Π. και άλλους και άλλους και άλλους. Μαζί θυμάμαι και τους ανθρώπους που εκείνες τις μέρες μας βοήθησαν σαν συνάδελφοι και φίλοι: Rita J, Joelle Br, Steve C, Cheryl έστω κι αν έφτασαν καθυστερημένα, όταν πια ό,τι έπρεπε να έχει προετοιμαστεί σε μια τόσο απαιτητική κατάσταση, ήταν ήδη έτοιμο.
Όμως η στιγμή που ταυτίστηκε νοσταλγικά με την εμπειρία μου από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, ήταν η λαμπαδηδρομία ανάμεσα στους ελαιώνες της Άμφισσας. Θυμάμαι τον ενθουσιασμό των δικών μας ανθρώπων που ήρθαν να μας καμαρώσουν. Ακόμα θυμάμαι το πρόσωπο του ανθρώπου που με συνόδευσε τιμητικά στην πορεία μου με τη φλόγα και τη σιγουριά που μου πρόσφερε, αν χρειαζόμουν κάτι. Η ψυχή μου γεμάτη περηφάνια – ίσως για πρώτη και τελευταία φορά – έδωσε φτερά στα πόδια μου που μπορούσαν να τρέχουν για πολλές ώρες ακόμα. Πολλές φορές χαϊδεύω τη δάδα στο σαλόνι και ταξιδεύω σε εκείνες τις στιγμές.
Παρακολουθώντας την έναρξη των φετινών αγώνων, έκανα πάλι την αναδρομή. Άθελα τη συνέκρινα με την εναρκτήρια τελετή των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Δακρύζω στη σκέψη των μεγαλείων που πέρασε η Ελλάδα. Θλίβομαι όταν σκοτώνουμε μόνοι μας κάθε μας προσπάθεια μόλις σβήσουν τα φώτα της δημοσιότητας ή μόλις μετακινηθούμε στο σκοτάδι. Κακός σύντροφος το σκοτάδι, εκεί όπου έχουν μάθει να κινούνται οι καιροσκόποι, οι τσαρλατάνοι, οι μικροαπατεώνες και οι . . . . . . . κατσαρίδες.
Θα μπορούσαμε να ζούμε σε μια διαφορετική Ελλάδα που μπορεί αλλά μάλλον δεν θέλει.
Υ.Γ.: Κάτι παιγνίδια που παίζει η μοίρα! Η εταιρία είχε εξασφαλίσει τις θέσεις στη λαμπαδηδρομία από την Coca-Cola!
Βρε Αννουλλα τι μου θυμησες! Με ρωτησες καποια στιγμη πως εννοιωθα και τι σκεφτομουν εκεινη την ωρα, τι να σου πω, αγωνια, καμαρι,περιφανια,δεν νομιζω οτι μπορει κανεις να τα περιγραψει. Α,θυμησου να μην ξανα μεινουμε Ιτεα πρακαλω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ζωή κύκλους κάνει!Οταν συμπληρώνεται ο κύκλος βιώνεις αχνά τις μνήμες από τα προηγούμενα καθώς ξεκινάς κάτι νέο.Όσο ξεμακραίνεις τόσο πιο έντονα είναι τα νέα και τόσο κουραστικά.Οταν σταματας να πάρεις μια αναπνοη το βλέμμα κοιτα πίσω και θυμαται τα παλιά ....Πόσο σε νοιώθω...
ΑπάντησηΔιαγραφήH ανάρτηση στο facebook γράφτηκε πριν διαβάσω αυτές τις γραμμές. Ξέρεις τώρα τι κάνω; Σκουπίζω τα δάκρυα από το μαγουλο μου για να μην ΄πέσουν στο πληκτρολόγιο. Οι γέννες των παιδιών μου είναι οι πιο δυνατές στιγμές που έχω ζήσει μέχρι τώρα. Πριν τα παιδιά μου, η λαμπαδηδρομία και ο Κάλαμος μετά είναι εικόνες, εμπειρίες και θύμησες που θα θυμάμαι εξίσου δυνατά σε ολη μου τη ζωή. Θυμάμαι ότι ήμουν ανασφαλής για το αν θα τα καταφέρω κι όμως τότε δούλευα σαν να ήταν η τελευταία μου μέρα στη γή. Ημουν περήφανη για εμάς όλους που σαν οικογένεια τρέχαμε να διεκπεραιώσουμε ...τα πάντα. Συγχώρεσε με για το συντακτικό αλλά είμαι συγκινημένη. Φιλάκια
ΑπάντησηΔιαγραφή