ΠΕΘΑΙΝΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

(Αφιερωμένο σε όλες τις παντρεμένες που ένιωσαν όπως η γυναίκα της ιστορίας)

Μια ζωή. Μια γυναίκα.  Γυναίκα της διπλανής πόρτας.  Γεννήθηκε. Μεγάλωσε. Παντρεύτηκε. Γέννησε. Γέρασε. Πέθανε.

Έδωσε πολλή αγάπη στα παιδιά της.  Θυσιάστηκε γι’ αυτά.  Πρόσφερε φροντίδα στους γέρους γονείς της.  Στάθηκε κυρία δίπλα στον άντρα της.  Έμεινε όμως πάντα ένα κενό μέσα της.

Κάθε μέρα της ζωής της ένιωθε ότι παντρεύτηκε τον λάθος άντρα.  Είχε ξεγράψει την πιθανότητα να βρει πια το πριγκηπόπουλο.  Έμεινε, όμως, να αγαπά αυτόν, αυτόν τον κάποιο που ήξερε ότι είναι απάτη.  Σε κάθε φανάρι, σε κάθε νέο δρόμο που περπατούσε, σε κάθε καινούρια πτυχή της ζωής της έψαχνε ανάμεσα στους άγνωστους γι’ αυτόν που – ίσως – θα την έκανε να νιώσει πάλι έρωτα.  Αρκετές ήταν οι φορές που η ματιά της έπεσε σε έναν άγνωστο άντρα, τον ζύγιαζε και με τη φαντασία τον τοποθετούσε στη ζωή της.  Να κάθονται σε ένα παγκάκι χέρι-χέρι και να μιλάνε ή να μοιράζονται μια σοκολάτα σε μια παραλία.

Η ζωή όμως κυλούσε στο δικό της ρυθμό και στις δικές της γραφές.  Ο ξένος γινόταν απάτη.  Εκείνη γύριζε στην οικογένειά της κι εκείνος – η απάτη- πιθανόν, στη δικιά του. Αυτές οι μικρές καθημερινές απάτες την επισκέπτονταν συχνά. Απόκρυφες. Μέχρι τις τελευταίες ημέρες της.  Την τόνωναν. Την έκαναν να νιώθει ότι η ζωή ακόμα ήταν μπροστά της.  Μέχρι που η ζωή τελείωσε.

Όλοι είχαν να πουν ότι ήταν καλή σύζυγος και μητέρα. Εκείνη ήξερε ότι αγαπούσε μια απάτη και έζησε μέσα στην αυταπάτη.

Άσπρος Τοίχος

(από την εξομολόγηση μιας φίλης)

Έσκυψε το κεφάλι.  Κοίταξε.  Πού?  Βαθιά στην ψυχή της.  Βρήκε, αντί για ψυχή, έναν ολόασπρο κρύο τοίχο.  Της θύμισε τους τοίχους των νοσοκομείων.  Ανατρίχιασε.  Αυτή η ατέρμονη ασπρίλα εμπόδιζε τις σκέψεις της.  Έπρεπε να αναζητήσει και να βρει τις σκέψεις της. Αυτές όμως έμοιαζαν να είχαν σβηστεί.  Αν ήταν κακές έπρεπε να τις καταστρέψει.  Αν ήταν μπερδεμένες, να τις ξεμπλέξει.

Πού είναι οι σκέψεις?  Ποιος τις έσβησε?  Περπάτησε στο δωμάτιο.  Άρχισε να ψάχνει.  Άνοιξε ένα συρτάρι.  Δεν ήταν εκεί.  Φυλλομέτρησε ένα βιβλίο.  Ούτε εκεί.  Σήκωσε ένα μαξιλάρι.  Ούτε εκεί.  Κοίταξε πίσω από μια κορνίζα.  Τίποτα.  Ξανα-έσκυψε στην ψυχή της.  Ο άσπρος τοίχος.

Κάθισε χάμω και άρχισε το διάλογο με την ψυχή της για να πάρει το πάνω χέρι.  «μια, δυο, τρεις, τέσσερις σκέψεις».  Κάθε μια και μια πληγή. Θα έδινε όμως μάχη.  Θα σκότωνε τις κακές και θα ξέμπλεκε τις μπερδεμένες.  Με την εικόνα της γαλήνιας θάλασσας σκότωσε μια.  Με το χαμόγελο ενός μωρού σκότωσε άλλη μια.  Με ένα ποτήρι κρασί ξέμπλεξε την τρίτη.  Με τη δεξιοτεχνία της Αριάδνης ξέμπλεξε την άλλη.

Θα νικούσε τη δυσάρεστη εμπειρία και θα συνέχιζε τη ζωή της σαν να μην είχε συμβεί ποτέ.

ΤΣΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΣΑΙΞΠΗΡ

Να είναι καλά η Ομάδα των «Καθεσαββατιανών» που μας ξεσηκώνει από την καθημερινότητα της δουλειάς και την τεμπελιά του καναπέ.  Έτσι βρέθηκα το περασμένο Σάββατο στην IANOS ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΧΝΗΣ για το εικαστικό αφιέρωμα στον Σαίξπηρ "To Be", με επιμέλεια από τη συμπαθή και σοβαρή Ίριδα Κρητικού.

Δεν είναι τυχαίος ο τίτλος της έκθεσης:  «TO BE…», υπονοώντας την αρνητική συνέχεια του ερωτήματος από τον Άμλετ, «or NOT TO BE?».  Θετικό το μήνυμα σταματά στη θετική προσέγγιση, ότι πρέπει να επιβιώσουμε, να υπάρξουμε παρά τις δυσκολίες, τις αντιξοότητες στο κέντρο μιας πόλης που γίνεται συνέχεια πιο αφιλόξενη.  Την ίδια ώρα που κάποιοι «τρελοί» (?) επιμένουν να τη στηρίζουν και με την ενεργητικότητά τους να της δίνουν όση ζωή μπορούν, κόντρα στις προσπάθειες κάποιων σκοτεινών δυνάμεων.

Στην έκθεση συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Ηώ Αγγελή, Χριστίνα Ακτίδη, Στέλιος Αλεξάκης, Άννα Αμπαριώτου, Άγγελος Αντωνόπουλος , Εριέττα Βορδώνη, Μάριος Βουτσινάς, Ανδρέας Γεωργιάδης, Σάββας Γεωργιάδης, Τάσος Γεωργίου, Ειρήνη Γκόνου, Δημήτρης Γιαννέλος, Κωνσταντίνος Έσσλιν, Σταμάτης Ζέρβας, Ειρήνη Ηλιοπούλου, Αλεξάνδρα Ισακίδη, Ελένη Καραγιάννη, Πωλίνα Κασιμάτη, Χριστόφορος Κατσαδιώτης, Θεόφιλος Κατσιπάνος, Μαρίνα Κροντηρά, Βασίλης Λιαούρης, Κωνσταντίνος Μάσσος, Αλίνα Μάτσα, Κυριακή Μαυρογεώργη, Στέλλα Μελετοπούλου, Γιάννης Μπεκιάρης, Χαρίτων Μπεκιάρης, Μίλτος Παντελιάς, Έλενα Παπαδημητρίου, Κωνσταντίνος Παπαμιχαλόπουλος, Κώστας Παππάς, Βασίλης Πέρρος, Κατερίνα Πέτρουλα, Στέλιος Πετρουλάκης, Δημήτρης Σεβαστάκης, Κώστας Σιαφάκας, Αντώνης Στάβερης, Ματίνα Σταυροπούλου, Αμαλία Σταυρουλάκη, Λίλα Σωτηρίου, Ειρήνη Τατάκη, Μαρία Τσάγκαρη, Ελευθερία Τσέικο, Νότα Τσίτουρα, Πάβλος Χαμπίδης.

Από την έκθεση ξεχώρισα δύο έργα που με άγγιξαν περισσότερο από τα άλλα. Το ένα γιατί μου απελευθέρωσε τον κρυφό ρομαντισμό που κρύβω μέσα μου (κι ας μη φαίνεται!) βλέποντας με την φαντασία μου την Ιουλιέτα στο μπαλκόνι να περιμένει τον Ρωμαίο (έργο του Βασίλη Πέρρου). 
Το άλλο γιατί ήθελα να μελαγχολήσω λίγο, σε μια προσωπική θεραπευτική μέθοδο που ακολουθώ, βλέποντας την Οφηλία νεκρή από τη μάταιη αγάπη της για τον Άμλετ (έργο της  Έλενας Παπαδημητρίου).

Προσοχή:  Η έκθεση τελειώνει στις 13 Νοεμβρίου

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

2 Νοεμβρίου.  Τα γενέθλια του Ποιητή. Όσοι συνδέθηκαν με το internet την Παρασκευή, και πιο συγκεκριμένα με το Google είδαμε με υπερηφάνεια την τιμή που έκανε το Google στον Οδυσσέα Ελύτη να του αφιερώσει την αρχική του σελίδα.  Παρέα ο Ελύτης με τα κομμάτια της Ελλάδας που αγάπησε:  ένα καραβάκι, μια ελιά κι ένα αμπέλι.

Τα τελευταία χρόνια που έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μας, που κοιτάζοντας γύρω μας αναγνωρίζουμε μόνο – μικρούς ή μεγάλους – προδότες, η απουσία του Έλληνα Ελύτη, μου έγινε πιο αισθητή.  Απλώνω πιο συχνά το χέρι μου για να διαβάσω τα ποιήματά του.  Οι εκδόσεις του «Ίκαρου» με τις ποιητικές συλλογές είναι τα πιο φθαρμένα («worn») στη βιβλιοθήκη μου.  ‘Ολο και πιο συχνά χαϊδεύω στα ποιήματά του «το βαρκάκι που πιάνει ωκεανούς», «τη μαντοσύνη της αγριελιάς», «τα αμπέλια θάλασσες», αλλά και «τη λευκή πεταλούδα που πέταξε απ’ τα στήθια μας», «τη ζάλη του Μαγιού», «τον αστείο περίπατο του σπάρου», «τα τζιτζίκια μεσ’ στ’ αυτιά των δέντρων», «το μακρινό ξωκκλήσι του πουνέντε»........

Με πόνεσε η αδιαφορία για την επέτειο στα μάτια των πιο νέων, των βολεμένων νέων, αδιάφορων, επιφανειακών, την ίδια ώρα που εγώ βούρκωσα γιατί έχασα τη «Μαρία Νεφέλη».

ΚΛΕΙΣΟΥΡΑ ΠΡΕΜΕΤΗΣ

Στην Κλεισούρα, κοντά στο ηρωικό Τεπελένι, η Ελλάδα έχει αφήσει ένα λιτό καλαίσθητο νεκροταφείο, ίσα-ίσα για να ενταφιαστούν οι νεκροί στρατιώτες του Ελληνοϊταλικού πολέμου.  Οι συγγενείς τους κάθε χρόνο επισκέπτονται να τιμήσουν τους ανθρώπους τους.  Η ψυχή τους συνομιλεί με τις νεκρές ψυχές των νεαρών ανδρών και η καρδιά τους τιμά τον ηρωισμό των στρατιωτών.

Άτυχα τα κόκαλα των θανόντων να βρίσκονται σε αλβανικό έδαφος.  Φέτος ανήμερα την 28^η Οκτωβρίου καμιά εκατοσταριά φανατικοί Αλβανοί εθνικιστές και Τσάμηδες* υποδέχτηκαν τους επισκέπτες – επίσημους και μη - με πέτρες, ξύλα και αυγά.  Οι επιθέσεις με τα πολεμικά υλικά συνοδεύτηκαν από χυδαιότατες βρισιές που αποδείκνυαν την ποιότητα των ανθρώπων.  Γείτονες, που ο πολιτισμός τους δεν σέβεται ούτε τις απλές, κοινά αποδεκτές ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ αξίες.

Η αλβανική αστυνομία απώθησε τους εγκάθετους και οι Έλληνες συνέχισαν κανονικά το ταξίδι τους.

Κάποιοι τραβάνε το σχοινί, σε μια εποχή που μόνο η συνεργασία των «γειτόνων» (βόρεια, νότια, ανατολικά, δυτικά, γεωπολιτικά αλλά και ακόμα και σε μια πολυόροφη πολυκατοικία) θα δημιουργήσουν συνέργειες.  Κρίμα που η αλβανική κυβέρνηση δεν αποδοκιμάζει με θάρρος τον ανθελληνισμό που αναπτύσσεται στην Αλβανία, και μάλιστα από ομάδες που έχουν επιρροή στα πολιτικά πράγματα της χώρας,

* Τσάμηδες = Cham Albanians, περισσότερα στοιχεία στο Wikipedia http://en.wikipedia.org/wiki/Cham_Albanians

ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ

Ο ποιητής έβλεπε την Ξανθούλα να μπαίνει στη βαρκούλα

Και τα όνειρά του έσβηναν μαζί με τον ήχο των κυμάτων

Αποχαιρετούσε την αγάπη που νόμιζε πως κάποτε είχε κερδίσει

Μπήκε κι εκείνος σε ένα τραίνο της ονειροφαντασιάς και τράβηξε

Για την άλλη μεριά του κόσμου εκεί που δεν θα τον βρει κανείς