2 Νοεμβρίου. Τα γενέθλια του Ποιητή. Όσοι συνδέθηκαν με το internet την Παρασκευή, και πιο συγκεκριμένα με το Google είδαμε με υπερηφάνεια την τιμή που έκανε το Google στον Οδυσσέα Ελύτη να του αφιερώσει την αρχική του σελίδα. Παρέα ο Ελύτης με τα κομμάτια της Ελλάδας που αγάπησε: ένα καραβάκι, μια ελιά κι ένα αμπέλι.
Τα τελευταία χρόνια που έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μας, που κοιτάζοντας γύρω μας αναγνωρίζουμε μόνο – μικρούς ή μεγάλους – προδότες, η απουσία του Έλληνα Ελύτη, μου έγινε πιο αισθητή. Απλώνω πιο συχνά το χέρι μου για να διαβάσω τα ποιήματά του. Οι εκδόσεις του «Ίκαρου» με τις ποιητικές συλλογές είναι τα πιο φθαρμένα («worn») στη βιβλιοθήκη μου. ‘Ολο και πιο συχνά χαϊδεύω στα ποιήματά του «το βαρκάκι που πιάνει ωκεανούς», «τη μαντοσύνη της αγριελιάς», «τα αμπέλια θάλασσες», αλλά και «τη λευκή πεταλούδα που πέταξε απ’ τα στήθια μας», «τη ζάλη του Μαγιού», «τον αστείο περίπατο του σπάρου», «τα τζιτζίκια μεσ’ στ’ αυτιά των δέντρων», «το μακρινό ξωκκλήσι του πουνέντε»........
Με πόνεσε η αδιαφορία για την επέτειο στα μάτια των πιο νέων, των βολεμένων νέων, αδιάφορων, επιφανειακών, την ίδια ώρα που εγώ βούρκωσα γιατί έχασα τη «Μαρία Νεφέλη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου