ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΔΥ

Γιατί πρέπει να λέμε τα καλά αλλά όχι μόνο.

Διαβάστε πρώτα αυτό:

http://annas-thoughts.blogspot.gr/2014/05/blog-post.html

Τι τους ήθελα τους διθυράμβους; Μετά την πρώτη επίσκεψη στον γιατρό, ήρθε η ώρα να καταθέσω τα δικαιολογητικά για να εισπράξω τη συμμετοχή του ΙΚΑ.

Ήμουν τυχερή λοιπόν σε πρώτη φάση γιατί φτάνοντας το μεσημέρι, μετά τη δουλειά, πήρα αριθμό προτεραιότητας 126 όταν ήδη έτρεχε το 110 και είχαμε μπροστά μας μιάμιση ολόκληρη ώρα μέχρι τη λήξη του ωραρίου.  Η αισιοδοξία με πλημμύρισε.  Με λίγο διάβασμα και λίγη μουσική θα πέρναγε η ώρα και θα γινόταν η δουλειά μου.  Οι εκλογές έχουν και τα καλά τους. Αδειάζει η Αθήνα, φεύγουν όλοι για μίνι διακοπές και αδειάζουν οι δημόσιες υπηρεσίες.

Ξαφνικά με έλουσε κρύος ιδρώτας:  «Αμάν, ήρθα σε λάθος υποκατάστημα», σκέφτηκα μόνη μου.  «Ανήκω σε άλλο υποκατάστημα ΙΚΑ.  Άδικα περιμένω εδώ.  Οι αριθμοί προτεραιότητας όμως τώρα «έτρεχαν».  Έμεναν μόνο τρεις μέχρι τη σειρά μου.  «Να φύγω, να μη φύγω....» Δεν έφυγα.  Ακόμα κι αν με έδιωχναν κακήν-κακώς, θα επιβεβαίωνα ότι είχα τα σωστά δικαιολογητικά, αν και με τρόμαζε η ιδέα νέας επίσκεψης σε άλλο υποκατάστημα, άλλη μέρα, άλλες παραγωγικές ώρες.  Πλησίασα στο γκισέ και λέω με περίσσια ευγένεια «Νομίζω ότι δεν ανήκω σε αυτό το υποκατάστημα.....».  Η φωνή μου έδινε αποσιωπητικά προσπαθώντας να περάσω το μήνυμα ότι κάτι ήθελα να ρωτήσω.  Ψιλά γράμματα.  Πήρα την κάθετη απάντηση:  «Να πάτε στο μητρώο».  Εγώ επιμένω: «Αν και έχω έρθει σε σας, μάλλον έπρεπε να πάω σε άλλο υποκατάστημα».  Η μελαχρινή υπάλληλος μου επανέλαβε, χωρίς να με κοιτά καν: «Να πάτε στο μητρώο».  Μετά την τρίτη προσπάθειά μου, οπότε και πήρα την ίδια μονότονη απάντηση, άλλαξα προσέγγιση.  «Ήρθα να σας καταθέσω τα δικαιολογητικά για έξοδα γυαλιών». Με αποφασιστικότητα κοπάνησα το πακέτο με τα δικαιολογητικά στο γκισέ.  «Ασ’ την να κάνει τη δουλειά, κι αν ήρθα σε λάθος υποκατάστημα, να το ανακαλύψει μόνη της.  Γιατί να πρέπει να της το δηλώσω από πριν προσπαθώντας να της γλυτώσω χρόνο;”

H μελαχρινή φυλλομέτρησε τα χαρτιά μου.  Που και που κοιτούσε και στο κομπιούτερ της.  Χωρίς να με κοιτάζει μου είπε:  «Για παροχές, μπορείτε να πηγαίνετε σε οποιοδήποτε υποκατάστημα».  Επιτέλους, λοιπόν, συνεννοηθήκαμε.  Ένιωσα ότι είχα κερδίσει μια μικρή μάχη.

Την ίδια στιγμή, η κοκκινομάλλα στο διπλανό γκισέ, είχε νιώσει την πόρτα του γραφείου τους (του άδυτου των αδύτων, δηλαδή) να ανοίγει.  Δεν γύρισε, δεν σηκώθηκε.  Ήξερε, όμως, να υψώσει τη φωνή της στον άγνωστο εισβολέα.  «Να βγείτε αμέσως από το γραφείο.  Δεν θα εξυπηρετηθείτε.  Και κλείστε την πόρτα πίσω σας».  Από τη γωνία που στεκόμουν, είδα τουλάχιστον έναν εισβολέα.  Ήταν γύρω στα τέσσερα ή πέντε το πολύ.  Αν τον είχε δει, άραγε θα του είχε μιλήσει έτσι;

Ο μικροσκοπικός εισβολέας δεν ήταν μόνος του, γιατί η κοκκινομάλλα συνέχισε «Αν είσαστε έγκυος, δεν θα εξυπηρετηθείτε μέσα από το γραφείο.  Θα εξυπηρετηθείτε μεν κατά προτεραιότητα, αλλά στα γκισέ».  Η έγκυος μαμά μαζί με το παιδί βγήκαν πειθήνια από το κλειστό γραφείο και στάθηκαν δίπλα μου.  Κολλητά......

Στο τρίτο γκισέ, άλλος ασφαλισμένος ρωτούσε «Δηλαδή εσείς δεν δέχεστε δικαιολογητικά για ιατρικά του ΟΑΕΕ;”  Δεν γύρισα να κοιτάξω.

Τι να πρωτο-κοιτάξω; Τι να πρωτο-ακούσω; Μου έφταναν αυτά για μια μέρα.

Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar