ΑΜΑΡΤΗΜΑ (και όχι το μόνο)

(Λεβιάθαν, ο Δαίμονας της Ζηλοφθονίας)

Γιατί δεν του είπε καλημέρα ένα πρωινό;

Γιατί δεν άνοιξε το μαγαζί το Σάββατο;

Να δεις που τώρα παίζει τάβλι με κάποιον άλλο.

Γιατί; Γιατί; Να δεις που.........

Ήταν εκείνο το κάψιμο στα σωθικά του.  Ήταν, όμως, κι εκείνη η θολούρα στο μυαλό του που του θόλωνε τις σκέψεις.  Χόρευαν οι σκέψεις της κακίας, της παράνοιας, οι εγωιστικές σκέψεις, τα φανταστικά σενάρια.  Σενάρια σκευωρίας που τον πετούσαν σε μια μαρτυρική Οδύσσεια, χωρίς ρεαλισμό.  Ακόμα κι αν συνειδητοποιούσε ότι χαιρόταν για την ευτυχία και την επιτυχία του συναδέλφου του στο απέναντι μαγαζί που έζησαν μαζί πολλά χρόνια στην ίδια γειτονιά, δεν μπορούσε ν’ αντισταθεί σε σκέψεις αρρωστημένες.

Η επόμενη εβδομάδα ήταν καλύτερη.  Είδε πως ο συνάδελφος τον καλημέρισε όπως πάντα, ήπιε το καφεδάκι μαζί του και με την αγαστή γειτνίαση που είχαν του μίλησε ειλικρινά για το νέο μαγαζί που θα άνοιγε στην πάνω γειτονιά και αναγκαστικά του απορροφούσε χρόνο και ενέργεια.

Στάθηκε στον καθρέφτη μιλώντας με ειλικρίνεια με τον άλλο του εαυτό και συνειδητοποίησε ότι είχε βάλει άδικα τον εαυτό του στον κόσμο της ζήλιας.

Υ.Γ.:  Με αφορμή το κείμενο από το Αντικλείδι:  http://antikleidi.com/2015/03/26/%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B6%CE%AE%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%82/

Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar