ΣΙΚΕΛΙΚΟΣ ΓΑΤΟΠΑΡΔΟΣ

Ο κόσμος που ήξερε στη Σικελία αλλάζει: οι φτωχοί γίνονται νεόπλουτοι και οι πλούσιοι νεόφτωχοι.  Οι επαύλεις των ευγενών καταρρέουν με έναν θάνατο αργό.  Αυτό που του έχει μείνει είναι η αξιοπρέπεια, τα οικογενειακά κειμήλια και το οικόσημο της οικογένειας, τη λεοπάρδαλη να στέκεται στα δύο πόδια.  Ο Γκαριμπάλντι έχει ενώσει τη Σικελία με την υπόλοιπη Ιταλία.  Τι ανόητος!  Δύο κόσμοι διαφορετικοί, απόμακροι, μπορούν να ενωθούν μόνο πολιτικά.

Κι ο ίδιος προχωρά μέσα στη νύκτα για μια ένωση.  Στρίβει τη γωνία στο χωμάτινο δρόμο.  Η διώροφη κατοικία με τα μπαλκόνια και τα διακοσμητικά κάγκελα είναι θεοσκότεινη.  Στη γωνία νιώθει τον αέρα να του τρυπά τα κόκαλα.  Σφίγγει πάνω του την κάπα του.  Τον περιμένει αυτή.  Αυτή που μέχρι χτες του ήταν μια άγνωστη, αλλά τα λεφτά του πατέρα της την έφεραν στη ζωή του.  Του έχει κλέψει την καρδιά αλλά ντρέπεται να το ομολογήσει.  Η αριστοκρατική καταγωγή του έφερνε στα πόδια του όλα τα κορίτσια της περιοχής.  Μπορούσε να ικανοποιήσει τις επιθυμίες του με όποια ήθελε, την εποχή που οι Βουρβόνοι εξόριζαν στις Αιολίδες νήσους τους αντιφρονούντες.

Τώρα ήρθε αυτή, μαζί με τη νέα τάξη πραγμάτων του Γκαριμπάλντι.  Παγωμένος κρύβεται πίσω από τον τοίχο.  Κοιτά αν υπάρχει κάποιος περαστικός στο δρόμο.  Κανείς δεν πρέπει να τον δει. Νιώθει τους κτύπους της καρδιάς του.  Έχει γίνει πάλι έφηβος.  Περίμενε αυτή τη συνάντηση όλη τη μέρα.  Θα συναντήσει τη χωριατοπούλα που μυρίζει κρέμα και φράουλα.  Αλλιώτικη από τις άλλες κοπέλες που γνώρισε.

Ο κόσμος γύρω του γκρεμίζεται, αυτός όμως θα ζήσει τη ζωή του, θα ευχαριστηθεί όλες τις χαρές που του προσφέρονται.