ΣΤΟ ΞΕΡΟΝΗΣΙ

-          Ποιο είναι αυτό το ξερονήσι?

-          Ίσως είναι ο Τζώρτζης.

-          Μπα, δε νομίζω.  Περάσαμε τον Τζώρτζη εδώ και πολλή ώρα.

-          Μήπως φτάσαμε στη Γυάρο?

-          Πού να ξέρεις?  Αυτή η χώρα έχει τόσα νησιά, νησάκια, ξερονήσια, ξερονησάκια.  Κάθε ένα για να φιλοξενήσει κάποιον με μοναχική ψυχή.  Που θέλει να αγκαλιάζει το πέλαγο με το βλέμμα του μέρα-νύχτα.  Που θέλει να ακούει μόνο τα αδάμαστα κύματα.  Που προτιμά το σκοτάδι, στολισμένο μόνο από το φως των αστεριών.  Που νιώθει την αλμύρα της θάλασσας βάλσαμο στο κορμί του.  Που ανάσα παίρνει από το ιώδιο.  Που του αρκεί η παρέα από αλητήριους γλάρους.  Που φοβάται την προδοσία των ανθρώπων.  Που σταμάτησε να ονειρεύεται ταξίδια μακρινά.

-          Μόνος?  Τελείως?

-          Ναι.  Γιατί όχι?  Υπάρχουν άνθρωποι που αντέχουν τη μοναξιά καλύτερα παρά την ανθρώπινη παρουσία.

-          Πρέπει να έχουν πληγωθεί πολύ.

-          Όχι πάντα.  Έχουν εξασφαλίσει εσωτερική γαλήνη που θέλουν να κρατήσουν απείραχτη.

-          Μπα, αυτά δεν είναι για μένα.  Χρειάζομαι κόσμο γύρω μου, σαματά. Χρειάζομαι να χαζεύω βιτρίνες και όμορφα ντυμένες κοπέλες.  Χρειάζομαι να ακούω μουσική στη διαπασών. Χρειάζομαι του ήλιου το φως.  Χρειάζομαι τις κολώνιες μου. Χρειάζομαι τις βόλτες στο κέντρο της Αθήνας. Χρειάζομαι να ονειρεύομαι ταξίδια εξωτικά.

-          Εσύ, τελικά, ποιος είσαι?

ΕΝΑ ΠΟΤΗΡΙ ΔΡΟΣΕΡΟ ΝΕΡΟ

Φαντάζεσαι η ζωή να ήταν ένα ποτήρι νερό?  Να σου το ακουμπούν δροσερό μπροστά σου και να λες ότι δεν διψάς στην αρχή.  Να πίνεις μόνο γουλιά-γουλιά.  Αργά.  Λεπτό το λεπτό.  Μετά τις πρώτες γουλιές, τα λεπτά γίνονται ώρες που τις καταπίνεις διψασμένος πια.  Οι ώρες γίνονται εβδομάδες στη ζωή σου που κυλούν ανεξέλεγκτα και βιαστικά για να ξεδιψάσουν εμπειρίες, προσπάθεια, αγάπες, απογοητεύσεις.

Κι όταν το νερό έχει φτάσει στα μισά δεν θες να τελειώσει.  Το γεύεσαι πιο γλυκό.  Απλώνεις ασυνείδητα να πιάσεις μια καράφα για να ξαναγεμίσεις το ποτήρια.  Καράφα όμως δεν υπάρχει.  Η δίψα μεγαλώνει.  Κοιτάς το μισο-άδειο  ποτήρι και προσπαθείς με όλη τη δύναμή σου να σταματήσεις το χέρι σου που απλώνεται.  Όσο διψάς τόσο πίνεις και ο ανεκτίμητος θησαυρός όλο και τελειώνει.

Η αξία του μεγαλώνει.  Τώρα έρχεται η συνειδητοποίηση ότι το υπόλοιπο πρέπει να το πιεις αργά, πολύ αργά, νιώθοντας κάθε σταγόνα, κρατώντας την στο στόμα όσο μπορείς.

Μη χάνεις τις σταγόνες.  Μην τις ξοδεύεις άσκοπα.  Αυτά τα μαργαριτάρια δεν μπορούν να πουληθούν σε κανέναν.  Είναι δικά σου και πολύτιμα.

ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ

Ο χώρος, καφετέρια των νοτίων προαστίων. Ο χρόνος, δυο χρόνια νωρίτερα, στο ξεκίνημα της κρίσης.  Κυριακή μεσημέρι, όταν οι παρέες έχουν βγει για τον κυριακάτικο καφέ μαζί με τόνους εφημερίδων.  Η διπλανή παρέα τέσσερις άντρες εκπαιδευτικοί.  Εμείς άθελα λαθρακουστές.

Αυτοί δημόσιοι υπάλληλοι.  Εμείς ιδιωτικοί υπάλληλοι.  Η κουβέντα τους για όση ώρα βρεθήκαμε δίπλα δίπλα περιορίστηκε σε αθλητικά και στον κομπασμό για τη ρύθμιση των ωρών εργασίας που αναλαμβάνουν τη νέα σχολική χρονιά.  Ειδικά ο ένας ήταν πολύ περήφανος που «εξήγησε στον διευθυντή ότι δεν θέλει να δουλεύει πολλές ώρες και θέλει να είναι ελεύθερος από το μεσημέρι και μετά, γιατί έχει ιδιαίτερα μαθήματα».  Χωρίς να το θέλουμε, παρακολουθούσαμε το απαιτητικό του ύφος, την αυτοπεποίθησή του, με ίχνη εκβιασμού στο πρόσωπο.

Ο χρόνος κύλησε και η κρίση έφτασε στην κορύφωσή της.  Όλο αυτό τον καιρό ο καθένας μας πληρώνει το τίμημα.  Και όμως φαίνεται ότι κάποια πράγματα δεν αλλάζουν.

Πριν λίγες ημέρες η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης έπρεπε να λύσει το πρόβλημα με Διευθυντή σε δημόσιο γυμνάσιο που, ούτε λίγο ούτε πολύ, δεν δεχόταν να επιστρέψει σε μητέρα μαθητή τα έγγραφα που αφορούσαν το παιδί, για να μπορέσει να τον μεταγράψει σε ιδιωτικό σχολείο.

Όταν μεσολάβησαν τηλεφωνικά οι καθηγητές από το ιδιωτικό σχολείο, με κάθε ειλικρίνεια τους εξήγησε ότι επιθυμούσε να παρουσιάσει υψηλότερο αριθμό μαθητών στο σχολείο, για να μπορέσει να εξασφαλίσει τις οργανικές θέσεις καθηγητών στο σχολείο του και να μην αναγκαστούν να μετακινηθούν σε άλλες περιοχές.  Συγχρόνως ζήτησε από τους συναδέλφους του ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς να καθυστερήσουν τη μετεγγραφή.

Όταν αναφέρουμε «διαλυμένο και διεφθαρμένο κράτος», μήπως ήρθε η ώρα να καταλάβουμε ότι το κράτος είμαστε εμείς οι ίδιοι?  Ο κάθε μικρο-μέγαλος εκπαιδευτικός, ο κάθε μικρο-μέγαλος διευθυντής, αλλά και ο κάθε μικρο-μέγαλος υπάλληλος σε κάθε υπηρεσία, δημόσια ή ιδιωτική, είμαστε το κράτος και έχουμε  τεράστια ευθύνη για την κατάντια της χώρας και στη συγκεκριμένη περίπτωση για την κατάντια της παιδείας.

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΜΥΣΤΙΚΑ» ΤΗΣ CAMILLA LACKBERG

Παρά την απόσταση που μας χωρίζει από τους Σκανδιναβούς συγγραφείς, μετά την επιτυχία του βιβλίου «Κορίτσι με το Τατουάζ», άλλο ένα βιβλίο από τη Σουηδική λογοτεχνία έρχεται να κατακτήσει τα ράφια των ελληνικών βιβλιοπωλείων.

Η Camilla Lackberg έγραψε νέο βιβλίο που έγινε best seller, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά διεθνώς.  Κάθε νέο βιβλίο της γίνεται μεγαλύτερη επιτυχία από το προηγούμενο και όχι αδικαιολόγητα.

Στα «Οικογενειακά Μυστικά» η αγωνία και τα αναπάντεχα γεγονότα που διαδέχονται το ένα το άλλο, δεν  επιτρέπουν στον αναγνώστη να αφήσει το βιβλίο από τα χέρια του. Κι έτσι, περνούν οι  ώρες με την προσπάθεια να προβλέψει τι θα γίνει στις επόμενες σελίδες και πώς θα «δέσουν» ιστορίες του 1920 με τις ιστορίες και τα εγκλήματα του σήμερα.  Η Lackberg παρουσιάζει πληθώρα χαρακτήρων στους δύο ιστορικούς χρόνους όπου εκτυλίσσονται οι δύο παράλληλες αφηγήσεις.  Αν και οι ύποπτοι για τα εγκλήματα αναζητούνται στους ήρωες της σύγχρονης εποχής, η αγωνία γίνεται μεγαλύτερη με την παλιά ιστορία να δημιουργεί ερωτήματα για τον συσχετισμό της με το σήμερα.

Το βιβλίο φτάνει στο τέλος σε λίγες μέρες – ίσως και σε λίγες ώρες, αν ο αναγνώστης ανήκει σε αυτούς που έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο - και ξεχωρίζει ανάμεσα στην πληθώρα των ξένων αστυνομικών μυθιστορημάτων.

ΑΠΡΕΠΕΙΑ

Γύρισε το κεφάλι προς το παράθυρο.  Το βλέμμα του χάθηκε στα είδωλα των απέναντι τζαμιών.  Η σκέψη του χόρευε μεταξύ της μελαγχολίας που τον είχε καταβάλει και μιας σκοτεινής σκοπιμότητας.  Τα μάτια του όμως, μετρούσαν τις εικόνες των κτιρίων πάνω στα ψυχρά τζάμια.  Κυριαρχούσε ένα πράσινο χρώμα.  Η προσπάθεια του αρχιτέκτονα να κάνει ανθρώπινο το μοντέρνο κτίριο γραφείων.

Τα χέρια του έσφιξαν το κομμάτι ψωμιού με το τυρί που κρατούσε.  Δεν ήξερε γιατί τα έτρωγε αφού δεν πήγαιναν κάτω.  Ακούμπησε την παλάμη στο τζάμι κι ένιωσε το πύρωμα του καλοκαιρινού τζαμιού.

Ξαφνικά θυμήθηκε ότι δεν είναι μόνος.  Κοίταξε προς τα μέσα τον χώρο.  Τουλάχιστον τέσσερα ζευγάρια μάτια τον παρακολουθούσαν.  Οι τρεις συνεργάτες αναγκάστηκαν να κοιτάξουν αλλού μόλις διασταυρώθηκε το βλέμμα τους με το δικό του.  Ο τέταρτος........

Τρόμαξε με τη σκληρότητα που διάβασε στα μάτια του.  Αυτή τη φορά, ο αντίπαλος δεν ήταν αδύναμος.  Ο αντίπαλος είχε το θάρρος και την αυτοπεποίθηση να τον κοιτά κατάματα.  Το παιγνίδι του δε θα είχε πέραση.

Ευτυχώς ήταν έξυπνος και το κατάλαβε έγκαιρα.  Έπρεπε γρήγορα να αλλάξει τακτική.  Όπως σε οποιοδήποτε παιγνίδι με τράπουλα.

ΚΛΕΙΔΑΡΟΤΡΥΠΑ

Ένας φωτεινός διάδρομος χαράχτηκε στην κάμαρα.  Με προσκαλούσε να πλησιάσω.  Έγινε μαγνήτης στην περιέργειά μου.  Αντί να κοντοσταθώ, έτρεξα να δω ποιος ήταν εκεί.

Κοίταξα έξω, στο ύψος των ματιών.  Κανείς.  Σήκωσα τα μάτια ψηλά και τότε είδα ποιος κρυφοκοιτούσε τον χώρο μου.  Μου έκλεισε το μάτι.  Χαμογέλασα και του έκλεισα κι εγώ το μάτι.

(31 Αυγούστου 2012)