ΣΤΟ ΞΕΡΟΝΗΣΙ

-          Ποιο είναι αυτό το ξερονήσι?

-          Ίσως είναι ο Τζώρτζης.

-          Μπα, δε νομίζω.  Περάσαμε τον Τζώρτζη εδώ και πολλή ώρα.

-          Μήπως φτάσαμε στη Γυάρο?

-          Πού να ξέρεις?  Αυτή η χώρα έχει τόσα νησιά, νησάκια, ξερονήσια, ξερονησάκια.  Κάθε ένα για να φιλοξενήσει κάποιον με μοναχική ψυχή.  Που θέλει να αγκαλιάζει το πέλαγο με το βλέμμα του μέρα-νύχτα.  Που θέλει να ακούει μόνο τα αδάμαστα κύματα.  Που προτιμά το σκοτάδι, στολισμένο μόνο από το φως των αστεριών.  Που νιώθει την αλμύρα της θάλασσας βάλσαμο στο κορμί του.  Που ανάσα παίρνει από το ιώδιο.  Που του αρκεί η παρέα από αλητήριους γλάρους.  Που φοβάται την προδοσία των ανθρώπων.  Που σταμάτησε να ονειρεύεται ταξίδια μακρινά.

-          Μόνος?  Τελείως?

-          Ναι.  Γιατί όχι?  Υπάρχουν άνθρωποι που αντέχουν τη μοναξιά καλύτερα παρά την ανθρώπινη παρουσία.

-          Πρέπει να έχουν πληγωθεί πολύ.

-          Όχι πάντα.  Έχουν εξασφαλίσει εσωτερική γαλήνη που θέλουν να κρατήσουν απείραχτη.

-          Μπα, αυτά δεν είναι για μένα.  Χρειάζομαι κόσμο γύρω μου, σαματά. Χρειάζομαι να χαζεύω βιτρίνες και όμορφα ντυμένες κοπέλες.  Χρειάζομαι να ακούω μουσική στη διαπασών. Χρειάζομαι του ήλιου το φως.  Χρειάζομαι τις κολώνιες μου. Χρειάζομαι τις βόλτες στο κέντρο της Αθήνας. Χρειάζομαι να ονειρεύομαι ταξίδια εξωτικά.

-          Εσύ, τελικά, ποιος είσαι?