Φαντάζεσαι η ζωή να ήταν ένα ποτήρι νερό? Να σου το ακουμπούν δροσερό μπροστά σου και να λες ότι δεν διψάς στην αρχή. Να πίνεις μόνο γουλιά-γουλιά. Αργά. Λεπτό το λεπτό. Μετά τις πρώτες γουλιές, τα λεπτά γίνονται ώρες που τις καταπίνεις διψασμένος πια. Οι ώρες γίνονται εβδομάδες στη ζωή σου που κυλούν ανεξέλεγκτα και βιαστικά για να ξεδιψάσουν εμπειρίες, προσπάθεια, αγάπες, απογοητεύσεις.
Κι όταν το νερό έχει φτάσει στα μισά δεν θες να τελειώσει. Το γεύεσαι πιο γλυκό. Απλώνεις ασυνείδητα να πιάσεις μια καράφα για να ξαναγεμίσεις το ποτήρια. Καράφα όμως δεν υπάρχει. Η δίψα μεγαλώνει. Κοιτάς το μισο-άδειο ποτήρι και προσπαθείς με όλη τη δύναμή σου να σταματήσεις το χέρι σου που απλώνεται. Όσο διψάς τόσο πίνεις και ο ανεκτίμητος θησαυρός όλο και τελειώνει.
Η αξία του μεγαλώνει. Τώρα έρχεται η συνειδητοποίηση ότι το υπόλοιπο πρέπει να το πιεις αργά, πολύ αργά, νιώθοντας κάθε σταγόνα, κρατώντας την στο στόμα όσο μπορείς.
Μη χάνεις τις σταγόνες. Μην τις ξοδεύεις άσκοπα. Αυτά τα μαργαριτάρια δεν μπορούν να πουληθούν σε κανέναν. Είναι δικά σου και πολύτιμα.
Εχεις απολυτα δικαιο οτι δεν πρεπει να χανουμε στιγμες και να τις ευχαριστιομαστε,αλλα ο ανθρωπος,η φυση του, δεν αλλαζει,παντα θα γρινιαζει.
ΑπάντησηΔιαγραφή