ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ

Φώναζε μέσα από τα ποιήματά της.  Οι στίχοι της ήταν γεμάτοι πόνο και απαισιοδοξία.  Έγραφε:

Η ζωή μας είναι σουγιαδιές
σε βρώμικα αδιέξοδα
σάπια δόντια ξεθωριασμένα συνθήματα
μπάσσο βεστιάριο
μυρουδιές από κάτουρα αντισηπτικά
και χαλασμένα σπέρματα. Ξεσκισμένες αφίσσες.
Πάνω κάτω. Πάνω κάτω, η Πατησίων.
Η ζωή μας είναι η Πατησίων.

(Το ROL που δε ρυπαίνει τη θάλασσα
κι ο Μητροπάνος μπήκε στη ζωή μας
μας τον έφαγε η Δεξαμενή κι αυτόν
σαν τις ψηλόκωλες.)

Εμείς εκεί.
Μια ζωή λιγούρια ταξιδεύουμε
την ίδια διαδρομή.
Ξεφτίλα μοναξιά απελπισία. Κι ανάποδα.
Εντάξει. Δεν κλαίμε. Μεγαλώσαμε.
Μονάχα όταν βρέχει
βυζαίνουμε κρυφά το δάχτυλό μας. Και καπνίζουμε.
Η ζωή μας είναι
άσκοπα λαχανητά
σε κανονισμένες απεργίες
ρουφιάνους και περιπολικά.

Γι’ αυτό σου λέω.
Την άλλη φορά που θα μας ρίξουνε
να μην την κοπανήσουμε. Να ζυγιαστούμε.
Μην ξεπουλήσουμε φτηνά το τομάρι μας ρε.
Μη. Βρέχει. Δόσμου τσιγάρο

Χαρακτήρας ατίθασος, αυθεντικά αναρχικός.  Μάτια σκούρα και θλιμμένα, ακόμα κι όταν είχε εύθυμους ρόλους στις πιο ανέμελες ελληνικές ταινίες.  Ο προσωπικός πόλεμός της δινόταν στα στενά των Εξαρχείων ανάμεσα στις σκοτεινές φιγούρες που μπορούσαν να την καταλάβουν, μακριά από τους βολεμένους

1993 σαν σήμερα.  Στα 53 της είχε το κουράγιο να κόψει το νήμα της ζωής της με ένα θανατηφόρο κοκτέιλ  χαπιών και αλκοόλ.

Υ.Γ.:  Έγραψα για την Κατερίνα Γώγου γιατί πάντα με μπέρδευαν οι δύο παράλληλες αντιφατικές πορείες της