ΓΡΑΦΙΚΟΤΗΤΕΣ

Σε πολλά σημεία της η Αττική θυμίζει επαρχία. Σε κάνει να νιώθεις ότι βρίσκεσαι μακριά από το κλεινόν άστυ.  Ένα ταβερνάκι εδώ, ένα απλό καφενείο εκεί, ένα κοπάδι ψάρια που κολυμπούν αμέριμνα στα νερά της,  βαρκάκια που ψαρεύουν τις γαλήνιες νύκτες.  Μικρές πινελιές που σε βοηθούν να ζεις τη φαντασίωση ότι έχεις φύγει μακριά από τις ταλαιπωρίες της μεγαλούπολης.

Πού και πού εμφανίζονται πλανόδιοι μικροπωλητές: ψωμάδες, μανάβηδες και ψαράδες.  Οργώνουν τους μεγάλους και τους μικρούς οικισμούς της Αττικής, για να πουλήσουν τα προϊόντα τους.

Ο συγκεκριμένος μανάβης της φωτογραφίας είχε και γούστο στους χρωματισμούς.  Διάλεξε μια φούξια ομπρέλα, τη φόρτωσε στην καρότσα και έδωσε χρώμα στη ζωή του και στη δική μας που τον εντοπίσαμε να κυκλοφορεί στους δρόμους της Σαρωνίδας φωνάζοντας για την πραμάτειά του με την ομπρέλα πάντα ανοικτή να πεταρίζει στην κίνηση του αυτοκινήτου και στο χάδι του μελτεμιού.

Coaching advertisement b from annanatar8

Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar

(Κυλήστε πιο κάτω τη σελίδα για περισσότερες ενημερώσεις – Αν είστε επαγγελματίας, διαβάστε την προσφορά της NESPRESSO)

ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ ΣΤΙΣ ΣΕΥΧΕΛΛΕΣ

Αν θες να φύγεις μακριά, πολύ μακριά, κι αν ακόμα δε θες να πας για . . . . . τρέλες, μπορείς να βρεθείς στις Σεϋχέλλες.  Έτσι έγινε το καλοκαίρι του 2008.  Η περιπέτεια θα σταματήσει στο κεντρικό νησί, το Mahe, που μας φιλοξένησε μια ολόκληρη εβδομάδα.  Η μικρή περίοδος των διακοπών και η έλλειψη θάρρους θα μας σταματήσει εκεί.  Δυστυχώς κι εδώ τα τηλέφωνα έχουν καλό σήμα.  Το ταξίδι έγινε μέσω Ντουμπάϊ με αρκετές ώρες αναμονής.  Ευκαιρία να χαζέψουμε τα κοσμηματοπωλεία του αεροδρομίου.  Δεν ψωνίσαμε τίποτα, ως γνήσια αντι-καταναλωτικά όντα.

Η πρώτη εντύπωση από το Αεροδρόμιο του Mahe μας επιβεβαιώνει ότι έχουμε έρθει πολύ μακριά από την Ευρώπη.  Εκατό μίλια ανατολικά από τις ακτές της ανατολικής Αφρικής δεν είναι και λίγο.  Υγρασία, πολύ πράσινο και πολλά νερά.  Τα εδάφη γρανιτώδη.  Γρανιτώδη είναι και τα νησιά Praslin, La Digue, Curieuse, Cousin, Cousine, σε αντίθεση με άλλα που είναι κοραλλιογενή.  Στα πιο απομακρυσμένα και πιο άγρια κυριαρχεί ο ασβεστόλιθος.  Που να φανταζόταν ο Βάσκο Ντε Γκάμα, όταν τα ανακάλυψε τυχαία το 1499, ότι θα γέμιζαν με πολυτελή ξενοδοχεία, για την ηρεμία και χαλάρωση αγχωμένων τουριστών.

Η πρωτεύουσα του Μahe είναι η Victoria:  επιστροφή στη δεκαετία του ’60.  Μια μικροσκοπική πόλη με ένα φανάρι όλο κι όλο στους δρόμους της.  Η κεντρική αγορά της πόλης είναι γραφική με πολλά χρώματα.   Στο ισόγειο οι πάγκοι της αγοράς διαθέτουν τα ψάρια από τον ωκεανό και φιλοξενούν πουλιά που ξέρουν ότι σίγουρα εκεί θα βρουν λίγο μεζέ.  Σε άλλη γωνιά οι πάγκοι είναι γεμάτοι με λουλούδια, λαχανικά και γλυκά.  Στον πιο πάνω όροφο μπορούμε να βρούμε είδη χειροτεχνίας. Αγέλαστοι παραγωγοί πουλούν μικρές ποσότητες από την παραγωγή τους.  Απορώ γιατί αυτός ο λαός δεν δείχνει χαρούμενος.

Τι άλλο βλέπουμε και καταγράφουμε στη μνήμη μας από την πόλη? Το ρολόι, το μουσείο φυσικής ιστορίας, το αγαλματίδιο της βασίλισσας Βικτώριας.

Φεύγοντας από τη Victoria ανεβαίνουμε στο βουνό για να συναντήσουμε τέσσερα διαφορετικά είδη βλάστησης ανάλογα με το υψόμετρο.  Στο δρόμο μας δείχνουν το σπίτι όπου είχε μείνει ο Μακάριος εξορισμένος.  Μιλούν γι’αυτόν με μεγάλο σεβασμό.  Πέρασε καλά με τον λαό των Σεϋχέλλων και για να τους το ανταποδώσει τους επιχορήγησε με ένα μεγάλο ποσό το 1972.  Τα χρήματα δόθηκαν στις κοινωνικές ασφαλίσεις και μέχρι πριν λίγα χρόνια, κόσμος εισέπραττε τη σύνταξή του από τα χρήματα της δωρεάς αυτής.

Η ατμόσφαιρα στο βουνό αλλάζει με το υψόμετρο και μαζί αλλάζει και η βλάστηση.  Περίεργο που στα νησιά δεν υπάρχουν καθόλου ζώα (ούτε μαϊμούδες, μάλλον κάποτε υπήρχαν κροκόδειλοι), παρά μόνο τεράστιες χελώνες.  Τα δέντρα είναι γεμάτα πουλιά.  Η περιοχή που φιλοξένησε την ιεραποστολή τελικά δεν αποδείχτηκε αρκετά φιλόξενη γιατί λειτούργησε μόνο λίγα χρόνια.  Τα παιδιά των σκλάβων που στεγάζονταν στην περιοχή, μετακόμισαν αναγκαστικά στη Victoria, η θάλασσα όμως τους θύμισε το δυσάρεστο ταξίδι τους με τις βάρκες και με τον φόβο να βρεθούν πάλι σε δρόμο φυγής, το έσκασαν και ανέβηκαν στο βουνό.  Άλλωστε οι κάτοικοι των Σεϋχελλών δεν είναι τίποτα άλλο από απόγονοι σκλάβων που απελευθερώθηκαν στο νησί.  Μέχρι τότε τα νησιά των Σεϋχελλών δεν είχαν κατοίκους.

Στο Χωριό Χειροτεχνίας που στεγάζεται σε παλιό σπίτι αποικιοκρατών με μεγάλο κήπο, μπορεί να βρει κανείς αρκετά ασυνήθισα αναμνηστικά. Στις διαδρομές διασχίζοντας το νησί, εντοπίζουμε τις φυτείες τσαγιού.  Καταφέρνουμε να επισκεφθούμε μια φυτεία και να δοκιμάσουμε τσάι με διαφορετικές γεύσεις και αρώματα.  Αρτόδεντρα, μαόνια και θηλυκά ή αρσενικά Coco De Mer στολίζουν το τοπίο.

Οι περισσότερες μέρες μας στο νησί περνούν ξαπλωμένοι σε ξαπλώστρες πάνω στη λευκή άμμο.  Κρύο κρασί και τιτιβίσματα από πουλιά συνοδεύουν τις μονότονες ώρες.  Είναι η ιδανική ευκαιρία για διάβασμα και ρέμβασμα.  Ο καιρός επιφυλάσσει εκπλήξεις κάθε μέρα. Υπέρλαμπρος ήλιος τη μια στιγμή, ραγδαία βροχή την άλλη.  Αέρας που αγριεύει τη θάλασσα και νηνεμία που φανερώνει τα κοράλλια στο βυθό.  Εκτός από την παραλία Barbarons που μας χάιδεψε πολλές ώρες,  άλλη όμορφη – μια από τις πολλές – παραλία είναι η Takamaka.  Κι εδώ η άμμος είναι λευκή, η βλάστηση φτάνει μέχρι τη θάλασσα και τα νερά γαλαζοπράσινα.

Το νησί είναι γεμάτο καβούρια.  Είναι πράγματι για φάγωμα?  Αυτό που παρακολουθώ ξαπλωμένη στη chaise longue, έφτιαξε βιαστικά μια τρύπα στην άμμο και κρύφτηκε.  Άραγε πόση ώρα θα μείνει εκεί θαμμένο?  Νομίζω ότι κατάλαβε τη βλακεία του να κυκλοφορήσει πρωί.  Ίσως τώρα η καρδιά του να κτυπά από φόβο.  Έχει άραγε καρδιά το καβούρι?  Πέρασαν πέντε λεπτά και το γνωστό καβούρι βγαίνει από άλλη τρύπα.  Αποφάσισε να την κάνει ορμητήριο γιατί ασχολείται με το σκάψιμό της.  Οι ντόπιοι μας είπαν ότι μόνο οι ηλικιωμένοι τρώνε καβούρια.  Καιρό τώρα έχω πιστέψει ότι η νέα γενιά τα έχει χαμένα!  Κάποιος πρέπει να εξηγήσει σε αυτό το καβούρι ότι ο κόπος του θα πάει χαμένος.  Το πιο πιθανό είναι ότι θα το πατήσει κάποιος τουρίστας ή θα το παρασύρει το κύμα ένα βράδυ.  Έχει περάσει δεκάλεπτο και το γνωστό καβούρι μεγαλώνει την τρύπα.

Το βράδυ δοκιμάζουμε κρεολέζικη κουζίνα στο «Chez Plume» με πολλά θαλασσινά.  Θαλασσινά σε terrine, θαλασσινά γεμιστά, θαλασσινά αχνιστά, θαλασσινά στη σχάρα.

Μια μέρα θα δοκιμάσουμε μια βόλτα στη ζούγκλα, αφού πήραμε τη διαβεβαίωση ότι είναι ασφαλής φτάνει να συνοδεύεσαι από κάποιον που ξέρει τα μονοπάτια.  Η βόλτα στη ζούγκλα (ή δάσος, καλύτερα) απεδείχθη κατάλληλη περισσότερο για κατσίκια παρά για ανθρώπους. Περπατήσαμε σε γλιστερά φύλλα στη σκιά των μαγκρόβια, σε πεσμένες καρύδες, μυρίσαμε κανέλα – αλήθεια πώς λέγεται το δέντρο? Κανελιά? Σκαρφαλώσαμε σε βράχια για να αγναντέψουμε τον ωκεανό.  Μάθαμε ότι η δαφνούλα, φυτρωμένη πάνω στο βράχο – αυτό το καλλωπιστικό και συνηθισμένο φυτό – χρησιμοποιείται και ως αφέψημα για να καθαρίσει τον οργανισμό.  Από το ύψωμα, ο ωκεανός δείχνει ακατάδεχτος.  Βρυχάται σαν να θέλει να σε τρομάξει.

Η πιο σωστή γνωριμία με τις Σεϋχέλλες πρέπει να περιλαμβάνει επίσκεψη και σε δύο ή τρία ακόμα νησιά του συμπλέγματος.  Έτσι μια ολόκληρη μέρα, επισκεπτόμαστε το θαλάσσιο πάρκο ανάμεσα στα νησιά Ste Anne και Cerf. Μέσα από το τζαμένιο πάτο της βάρκας θαυμάζουμε τα πολύχρωμα ψάρια.  Στο νησί, που μοιάζει να κατοικείται από έναν μόνο Ευρωπαίο – ποιος ξέρει ποια μοίρα τον έφερε ως εδώ? – απλωνόμαστε στην κατάλευκη άμμο και παρακολουθούμε την παλίρροια να φέρνει κοχύλια στα πόδια μας.

Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar

(Κυλήστε πιο κάτω τη σελίδα για περισσότερες ενημερώσεις – Αν είστε επαγγελματίας, διαβάστε την προσφορά της NESPRESSO)

ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΟΥΤΣΗΣ

Καθυστερημένη αντίδραση από μέρους μου, θα λέγατε?  Δεν ξέρω... Νομίζω ότι είχα μέσα μου μια οργή τόσες ημέρες μαζί με άλλα μικροπράγματα που μπορεί να με ενοχλούν ή να με απασχολούν στην καθημερινότητά μου.   Κάπως έπρεπε να ξεσπάσω κι έτσι θυμήθηκα τη μεγάλη είδηση των ημερών. Τον τακτοποιήσαμε κι αυτόν.  Τον διορίσαμε Εκπρόσωπο της Ελλάδας στην Παγκόσμια Τράπεζα.  Ποιον?  Τον πετυχημένο.  Τον αριστερό.  Τον δημοκράτη.  Τον σκληρά εργαζόμενο.  Τον καριερίστα.  Τον μορφωμένο.  Το υπόδειγμα ηγέτη και μάνατζερ.  Είναι και συγγραφέας, έμαθα. Αν δεν αναγνωρίζετε ποιο είναι αυτό το αστέρι, να σας πω πως είναι ο Χρήστος Παπουτσής.  Φτάνει να διαβάσει κάποιος το βιογραφικό του σημείωμα, όπως το παραθέτει ο ίδιος, για να καταλάβει την πορεία του.

Και γι’ αυτόν, με γεια του με χαρά του.  Αφού κατάφερε και «τρούπωσε» την ώρα που έπρεπε, στο κόμμα που έπρεπε και μπορεί να προβάλλει κομματική και πολιτική πορεία, με γεια του με χαρά του.  Όμως, αυτό θέλουμε να βλέπουμε όλοι οι υπόλοιποι?  Τώρα πια που ο κόσμος γύρω μας γκρεμίστηκε?  Τώρα που, ακόμα και οι πιο ανόητοι, έχουν καταλάβει ότι αυτό το μοντέλο πέθανε?  Τώρα που οι περισσότεροι Έλληνες αγκομαχούν να βγάλουν το μήνα?  Τώρα πια που δεν μπορούμε να μιλήσουμε για μέλλον στα παιδιά μας?

Το χειρότερο από όλα είναι οι χλιαρές αντιδράσεις.  Πολλοί γέλασαν, πολλοί πικράθηκαν, πολλοί θύμωσαν αλλά τελικά το κατάπιαμε κι αυτό.

Υ.Γ.:  Σας υπόσχομαι ότι το επόμενο κείμενο δεν θα αφορά ούτε σε πολιτικούς ούτε σε πολιτικές, γιατί ξέρω πως πια μπουχτίσατε από την πενία της πολιτικής μας ζωής.

Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar

(Κυλήστε πιο κάτω τη σελίδα για περισσότερες ενημερώσεις – Αν είστε επαγγελματίας, διαβάστε την προσφορά της NESPRESSO)

ΦΡΕΑΤΤΥΔΑ

Κοιτώ και ξανακοιτώ αυτή τη θάλασσα με την παραλία της.  Φαίνεται τόσο περίεργη μετά από τις παραλίες στο νησί.  Ο ήλιος την κτυπά βάρβαρα.  Το μεσημεριάτικο φως την αγριεύει περισσότερο.  Στο βάθος έχει για φόντο το αδιαπέραστο μπλοκ του αθηναϊκού τσιμέντου.  Οι πολύχρωμες ομπρέλες αποτελούν παραφωνία στο γκριζόασπρο έδαφος που μέχρι πριν λίγους μήνες φιλοξενούσε μπάζα και σκουπίδια. Από ψηλά δεν μπορώ να ξεχωρίσω τις φυσιογνωμίες των κολυμβητών, που φαίνονται σαν μυρμήγκια.  Αυτοί ξέρουν να χαίρονται ακόμα και σε αυτή την αγριοσύνη.  Παιδιά τσαλαβουτούν στα θολά νερά, γελούν, ρουφούν τις σταγόνες της ζωής.  Αυτό που πρέπει να κάνουμε κι εμείς σήμερα.

Στη φιλόξενη βεράντα που καθόμαστε, οι ώρες περνούν με χαμόγελα και πολλά νέα εκατέρωθεν.  Θυμόμαστε κοινούς γνωστούς, κάνουμε αναδρομές, γελάμε με τα παθήματα και τα μαθήματα της ζωής μας.  Η ψυχή γαληνεύει με τις εξομολογήσεις.

Ξανακοιτώ την αλλιώτικη θάλασσα που απλώνεται μπροστά μου.  Νωρίς το απόγεμα πια κάτι έρχεται να ημερέψει το τοπίο.  Τα καραβάκια του σαββατοκύριακου γυρίζουν σιγά σιγά στον Πειραιά, αρμενίζοντας γαλήνια σε αυτό το αφιλόξενο τοπίο.  Φέρνουν μαζί τους όση γαλήνη μπόρεσαν να μαζέψουν από τα κοντινά νησιά του Σαρωνικού.  Ο κόσμος στην παραλία της Φρεαττύδας αρχίζει να αραιώνει. Ο ήλιος γλύκανε.  Τα μάγουλά μου νομίζω εν τω μεταξύ έχουν πάρει χρώμα.  Ξεκινά όμορφα η εβδομάδα.

(Φρεαττύδα, Ιούλιος 2013)

Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar

(Κυλήστε πιο κάτω τη σελίδα για περισσότερες ενημερώσεις – Αν είστε επαγγελματίας, διαβάστε την προσφορά της NESPRESSO)

ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ

(και πάλι)

Κυβέρνηση και πολίτες ξυπνούν και κοιμούνται με το μυαλό τους στον τουρισμό.  Ακόμα και για το άνοιγμα των καταστημάτων επιπλέον Κυριακές, και πάλι ο τουρισμός χρησιμοποιείται ως ένα από τα επιχειρήματα.  Ξαναθυμηθήκαμε την κότα που γεννά τα χρυσά αυγά.  Φέτος οι τουρίστες κινούν την αγορά στην Αθήνα και την Περιφέρεια.  Τα προηγούμενα χρόνια, όμως, μπορούσαμε μόνο να παρατηρούμε τα charters να προσγειώνονται στην Τουρκία, στην Αίγυπτο και στην Ιβηρική χερσόνησο.  Φέτος, θες η κακοτυχία των Αιγυπτίων, θες η στρατηγική του Ερντογάν, δημιούργησαν το τουριστικό ρεύμα προς την Ελλάδα.  Χωρίς οι αρμόδιοι να έχουν κάτι ιδιαίτερο.  Απλά, «τους έφεξε».

Αλλά κι εμείς οι ίδιοι έχουμε ποντάρει όλα μας τα χαρτιά στον ίδιο τομέα.  Ποντάρουμε ότι θα χρεώνουμε 14 ευρώ τις μακαρονάδες, 8 ευρώ το μισό κιλό χύμα κρασί, το αγνώστου προελεύσεως ψάρι 60 ευρώ - μικρά δείγματα από τουριστικούς προορισμούς.  Με θάρρος και θράσος οι ντομάτες στη χωριάτικη σαλάτα είναι πράσινες, κάποια πιάτα είναι «ξ», η διαδρομή με το ταξί από το αεροδρόμιο μέχρι το κέντρο της Αθήνας χρεώνεται 500 ευρώ ........

Οι νέοι κάνουν όνειρα που κτίζονται μόνο στην άμμο και τον ήλιο του καλοκαιριού.  Για αρκετούς η εποχιακή εξάμηνη εργασία με το χειμερινό καθισιό είναι στόχος και τρόπος ζωής.

Υποθέτουμε ότι του χρόνου οι Αιγύπτιοι θα έχουν καταφέρει να έχουν εκλέξει πολυκομματική κυβέρνηση με κάποια συναίνεση με αποτέλεσμα φαινομενική ηρεμία.  Υποθέτουμε ότι ο Ερντογάν βάζει την ουρά στα σκέλια, προσωρινά, και τα πνεύματα κατευνάζονται.  Plan B, στην Ελλάδα θα έχουμε?  Αν ο τουρισμός μας μειωθεί το 2014 ή και τα επόμενα χρόνια, γιατί οι τουριστικοί πράκτορες και οι ίδιοι οι τουρίστες θα ξαναθυμηθούν τους άλλους φτηνότερους και συνεπέστερους προορισμούς, ποιοι είναι οι άλλοι τομείς της οικονομίας που θα κινήσουν την αγορά στην Ελλάδα?

Τι είδους τουρισμού μπορούμε να αναπτύξουμε για τους χειμερινούς μήνες?  Τι κάνουμε για να ελαφρύνουμε τη φορολόγηση φυσικών και νομικών προσώπων?  Τελικά ποια από τα κλειστά επαγγέλματα άνοιξαν?  Ποια στρατηγική έχουμε για να προσελκύσουμε ξένα κεφάλαια?  Πώς κατοχυρώνουμε τον μικροεπενδυτή?  Τι κίνητρα δίνουμε στους Έλληνες επιχειρηματίες να αναπτύξουν τις επιχειρήσεις τους, να επενδύσουν, να ανοίξουν νέες θέσεις εργασίας?  Πως βραβεύουμε την καινοτομία?  Τι ασφάλεια εξασφαλίσαμε στις γειτονιές της Αθήνας?  Ποιες επαγγελματικές ειδικότητες θα χρειαστούμε στα επόμενα χρόνια?    Προσωρινά, μόνο ευχολόγια ακούμε για ανάπτυξη και επενδύσεις.  Το φθινόπωρο θα μιλάμε πάλι για τα ποσοστά ανεργίας, για φοροδιαφυγή, για το μέτρο των αποδείξεων, για περικοπή μισθών και συντάξεων...... Έτσι γίνεται όταν ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του.  Το μέλλον δείχνει θολό.

Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar

(Κυλήστε τη σελίδα για να διαβάσετε περισσότερες ενημερώσεις)

Coaching advertisement from annanatar8

ΠΡΩΤΟ ΜΠΑΝΙΟ - ΛΕΙΨΟΙ

Η πέμπτη Δημοτικού του νησιού βγήκε για μια τελευταία εκδρομή πρώτα στην παραλία Λιεντού και μετά στον Πλατύ Γιαλό.  Οι παιδικές φωνές ξεσήκωσαν την περιοχή.  Μέχρι εκείνη την ώρα, ακουγόταν μόνο το ελαφρύ πηγαινέλα της θάλασσας.  Αποχαιρετούν τη σχολική χρονιά που κλείνει και καλωσορίζουν το καλοκαίρι του 2013.  Ο ξενοδόχος, ο συμπαθέστατος Γιώργος («Ξενοδοχείο Αφροδίτη») ανταποκρίθηκε στην παράκλησή τους για κουρελούδες, παστροκοπημένες όπως ολόκληρο το συγκρότημα του ξενοδοχείου.  Πήρε ο δάσκαλος τις κουρελούδες παραμάσχαλα και ξεκίνησαν για τον ποδαρόδρομο.

Το καλοκαίρι ήρθε λοιπόν μαζί με τους τακτικούς επισκέπτες: «Μας ήρθες και φέτος, Αμερικάνε.  Καλό καλοκαίρι.  Μια χαρά σε βλέπω.  Άντε να πάρεις λίγο χρώμα».  Ο Αμερικάνος με την καπελαδούρα για να του προστατεύει το κάτασπρο δέρμα και την κάτασπρη φαλάκρα, χαμογέλασε κουρασμένα απλώνοντας το χέρι στο συνομήλικό του γέρο, μάλλον λόγω του μακρινού ταξιδιού που είχε υποστεί για να φτάσει ως εδώ.

Με τη λέξη «Αμερικάνος» θυμήθηκα το μάθημα των Νέων Ελληνικών, και την ανάλυση του ομώνυμου διηγήματος του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.  Τότε που οι Καθηγητές είχαν διάθεση να μας μάθουν τη διαφορά του «Αμερικάνου», δηλαδή του μετανάστη από την Αμερική, από τον «Αμερικανό», δηλαδή τον γηγενή πολίτη της Αμερικής.

Υ.Γ.:  Τα παιδικά κεφαλάκια της πέμπτης τάξης δεν ξεπέρασαν τα δεκαπέντε μαζί με τους αργοπορημένους που ήρθαν με τα οικογενειακά Ι.Χ. να συναντήσουν την υπόλοιπη τάξη.

Λειψός, 13 Ιουν-13, μια μέρα που στην υπόλοιπη Ελλάδα έβρεχε και η θερμοκρασία θύμιζε αρχή φθινοπώρου.

Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar

Coaching advertisement from annanatar8


(Κυλίστε τη σελίδα πιο κάτω για περισσότερες ενημερώσεις)

ΛΑΙΜΑΡΓΙΑ

Όλα τα ζώα είναι λαίμαργα.  Όταν είσαι σε ταβέρνα, οι σκύλοι και κυρίως οι γάτες, θα σε επισκεφθούν στο τραπέζι σου για να εκλιπαρήσουν για μια κάποια λιχουδιά.  Σε κοιτούν με’ κείνα τα μάτια τα πονεμένα.  Τρυπούν την καρδιά σου και τα φιλοζωικά σου αισθήματα.  Προσπαθείς να αποφύγεις το βλέμμα τους αλλά νιώθεις ένα ποδαράκι να ακουμπά δειλά ή με θράσος στην καρέκλα σου.  Πόσο άνθρωπος είσαι τελικά?  Πόσο θα λυπηθείς αυτή την ψυχούλα που την εγκατέλειψε η μοίρα της στους πέντε δρόμους?

Τα ζωντανά στα πιο απομονωμένα ταβερνάκια είναι ακόμα πιο πεινασμένα.  Εκεί που οι άνθρωποι αγωνίζονται για το μεροκάματο κανείς δε σκέφτεται να τα ταΐσει.  Πεινασμένη ήταν κι αυτή που με κοίταγε την ώρα που έτρωγα το κοκκινιστό κατσικάκι.  Με κοίταγε στα μάτια και προσπαθούσε να με πείσει να τη φιλέψω κάτι.  Προσπάθησα να της εξηγήσω ότι ειδικά αυτό το φαγητό δεν θα την ικανοποιούσε.  Μάλλον εξέλαβε την ήπια φωνή μου ως πρόσκληση.  Έχωσε τη μούρη της στα κάγκελα που χώριζαν την ταβέρνα από την ερημική παραλία και μου απάντησε με ένα χαριτωμένο

«Μπεεεεεεεεεεεεε»

(Παραλία Νανού, Ιούνιος 2013)

Coaching advertisement from annanatar8

(Κυλίστε τη σελίδα πιο κάτω για περισσότερες ενημερώσεις)
Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar

ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΕΙΨΟΥΣ

Όταν φτάσαμε στο λιμάνι των Λειψών (ή στη Λειψώ) δεν πρόλαβα να καταλάβω το τοπίο σε όλη του τη διάσταση. Μας περίμενε το λεωφορειάκι του ξενοδοχείου «Αφροδίτη» για να μας πάει απ’ ευθείας στο ξενοδοχείο. Ώρα, μία παρά κάτι το μεσημέρι. Στο sac voyage μόνο μια αλλαξιά ρούχα – για το ο μη γένοιτο – και το μαγιό με την απαραίτητη πετσέτα.

Γύρισα δύο τρεις φορές το κεφάλι για να δω τα κτίσματα μέχρι το ξενοδοχείο αλλά δεν παρατήρησα κάτι εντυπωσιακό. Κράτησα την εξερευνητική μου όρεξη για αργότερα, μέχρι που βρεθήκαμε μπροστά στην παραλία Λιεντού. Ωραία παραλία, ήπια αμμώδης με λιγοστούς επισκέπτες χωρίς ομπρέλες να τιμούν τα γαλάζια νερά και την ηρεμία. Το μεσημέρι, αρκετά ευχάριστο για Ιούνιο, δεν είχε προσκαλέσει περισσότερους επισκέπτες. Προσωρινά το νησί είναι γεμάτο από Άγγλους και Γερμανούς. Οι ορδές των Ιταλών που πρώτοι ανακάλυψαν τον Λειψό και τον κατέκτησαν, πριν τον μάθουν καν οι Έλληνες, θα έρθουν μια και καλή τον Αύγουστο. Αυτοί είναι που έκτισαν σπίτια και επένδυσαν στο νησί πρώτοι μαζί με τον Γιωτόπουλο που έχτισε το παράξενα βαμμένο σπίτι του – άσπρο πια ταιριαστό με το περιβάλλον. Η επιλογή του ξενοδοχείου «Αφροδίτη» αποδείχτηκε η πιο σωστή: ζεστή φιλοξενία, προσωπική εξυπηρέτηση, πάστρα, θέα στη θάλασσα, κοντινή απόσταση από το χωριό. 

Το νησί μας καλεί σε εξερεύνηση. Κατά «τοπική» ομολογία, το χωριό δεν έχει να μας παρουσιάσει κάτι ιδιαίτερο. Μπορούμε να το δούμε στην απογευματινή μας βόλτα. Το νησί φημίζεται για τις παραλίες του. Σακίδιο στον ώμο και περπάτημα, ή ταξί για τους πιο μεγάλους. Έτσι γίνεται η πρόσβαση στις παραλίες. Εκτός αν προτιμάτε την ποδηλατάδα. Πρέπει να υπάρχει και κάποιο λεωφορείο αλλά δεν το είδα πουθενά στη σύντομη παραμονή. Θέλουμε ξέβαθα ήπια νερά ή βαθιά και πιο κρύα? Διαλέγετε και παίρνετε. Λιεντού ή Πλατύς Γιαλός? Χοχλακούρα ή Κατσούδια? Διαλέγουμε τον Πλατύ Γιαλό που διαθέτει και ταβέρνα «του ξαδέρφου». Η σαιζόν δεν έχει ανοίξει καλά καλά. Τα νερά στον Πλατύ Γυαλό είναι αβαθή αλλά κρύα ακόμα. Ο Ιούνιος φέτος ήταν καλός μαζί μας, αρκετά δροσερός ακόμα και στα Δωδεκάνησα και αλλού φθινοπωρινός.

Το απόγευμα μένει ελεύθερο για την περιήγηση στον οικισμό του Λειψού. Καλά που κάναμε αυτή την επίσκεψη για να μάθουμε ότι οι Λειψοί είναι συστάδα από νησάκια και όχι μόνο ένα. Ένα απ’ όλα είναι ο Λειψός (ή η Λειψώ) και τα υπόλοιπα είναι μικρότερα. Ασπρονήσια, Καλαπόδια, Φράγκο, Πλάβι και κάποια άλλα ακόμα μικρότερα. Ο μόνος τρόπος για να δει κάποιος τα υπόλοιπα νησάκια είναι με το καϊκι που κάνει ολοήμερη εκδρομή και να επισκεφθεί το Μαράθι και τους Αρκιούς. Ο ίδιος ο οικισμός του Λειψού χαρακτηρίζεται από την απλότητα της φτώχειας και την πάστρα της νοικοκυροσύνης. Οι Ελληνοαυστραλοί βοηθούν φτωχές οικογένειες και, όπως μας είπε ο κ. Μ. «Μόνο ο τεμπέλης θα πεινάσει στο νησί. Στο κάτω κάτω με μια μελιτζάνα που ε’ ννα φυτέψεις κι ένα ψάρι που ε΄ννα πιάσεις με την πετονιά.... Μόνο με την υγεία έχουμε πρόβλημα. Αν λυνόταν κι αυτό ....».


Άλλο που ανακαλύψαμε είναι η όρεξη των ντόπιων για καλό μεζέ. Έτσι εξηγούνται οι πολλές ταβέρνες. Ξυνομυζήθρα, φάβα, χταποδάκι ψητό...... Ακόμα και οι Συμιακοί τους παραδέχονται και επισκέπτονται το νησί το χειμώνα για να ευχαριστηθούν τη φιλοξενία των ντόπιων. Δώσ’ του και νησιώτικα που ακούγονται εδώ κι εκεί. Δώσ’ του και ωραίες νησιωτοπούλες με μίνι και ξώπλατα. Να το σκηνικό. Αν θέλετε να ζήσετε έθιμα και πανηγύρια, τα μεγαλύτερα είναι στις 24 Ιουνίου για τον Άγιο Ιωάννη και στις 22 Αυγούστου για την Παναγία του Χάρου.

Μέχρι το επόμενο μεσημέρι που ήρθε το καταμαράν από Ρόδο-Σύμη-Κω-Κάλυμνο και Λέρο, για να μας επιστρέψει στη Σύμη με ενδιάμεσο σταθμό στην Πάτμο, έχουμε γνωριστεί με αρκετούς ντόπιους που μας αποχαιρετούν με την ευχή να μας ξαναδούν.

(Κυλίστε τη σελίδα πιο κάτω για περισσότερες ενημερώσεις)

Coaching advertisement from annanatar8

Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar