ΦΡΕΑΤΤΥΔΑ

Κοιτώ και ξανακοιτώ αυτή τη θάλασσα με την παραλία της.  Φαίνεται τόσο περίεργη μετά από τις παραλίες στο νησί.  Ο ήλιος την κτυπά βάρβαρα.  Το μεσημεριάτικο φως την αγριεύει περισσότερο.  Στο βάθος έχει για φόντο το αδιαπέραστο μπλοκ του αθηναϊκού τσιμέντου.  Οι πολύχρωμες ομπρέλες αποτελούν παραφωνία στο γκριζόασπρο έδαφος που μέχρι πριν λίγους μήνες φιλοξενούσε μπάζα και σκουπίδια. Από ψηλά δεν μπορώ να ξεχωρίσω τις φυσιογνωμίες των κολυμβητών, που φαίνονται σαν μυρμήγκια.  Αυτοί ξέρουν να χαίρονται ακόμα και σε αυτή την αγριοσύνη.  Παιδιά τσαλαβουτούν στα θολά νερά, γελούν, ρουφούν τις σταγόνες της ζωής.  Αυτό που πρέπει να κάνουμε κι εμείς σήμερα.

Στη φιλόξενη βεράντα που καθόμαστε, οι ώρες περνούν με χαμόγελα και πολλά νέα εκατέρωθεν.  Θυμόμαστε κοινούς γνωστούς, κάνουμε αναδρομές, γελάμε με τα παθήματα και τα μαθήματα της ζωής μας.  Η ψυχή γαληνεύει με τις εξομολογήσεις.

Ξανακοιτώ την αλλιώτικη θάλασσα που απλώνεται μπροστά μου.  Νωρίς το απόγεμα πια κάτι έρχεται να ημερέψει το τοπίο.  Τα καραβάκια του σαββατοκύριακου γυρίζουν σιγά σιγά στον Πειραιά, αρμενίζοντας γαλήνια σε αυτό το αφιλόξενο τοπίο.  Φέρνουν μαζί τους όση γαλήνη μπόρεσαν να μαζέψουν από τα κοντινά νησιά του Σαρωνικού.  Ο κόσμος στην παραλία της Φρεαττύδας αρχίζει να αραιώνει. Ο ήλιος γλύκανε.  Τα μάγουλά μου νομίζω εν τω μεταξύ έχουν πάρει χρώμα.  Ξεκινά όμορφα η εβδομάδα.

(Φρεαττύδα, Ιούλιος 2013)

Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar

(Κυλήστε πιο κάτω τη σελίδα για περισσότερες ενημερώσεις – Αν είστε επαγγελματίας, διαβάστε την προσφορά της NESPRESSO)