ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΟΥΤΣΗΣ

Καθυστερημένη αντίδραση από μέρους μου, θα λέγατε?  Δεν ξέρω... Νομίζω ότι είχα μέσα μου μια οργή τόσες ημέρες μαζί με άλλα μικροπράγματα που μπορεί να με ενοχλούν ή να με απασχολούν στην καθημερινότητά μου.   Κάπως έπρεπε να ξεσπάσω κι έτσι θυμήθηκα τη μεγάλη είδηση των ημερών. Τον τακτοποιήσαμε κι αυτόν.  Τον διορίσαμε Εκπρόσωπο της Ελλάδας στην Παγκόσμια Τράπεζα.  Ποιον?  Τον πετυχημένο.  Τον αριστερό.  Τον δημοκράτη.  Τον σκληρά εργαζόμενο.  Τον καριερίστα.  Τον μορφωμένο.  Το υπόδειγμα ηγέτη και μάνατζερ.  Είναι και συγγραφέας, έμαθα. Αν δεν αναγνωρίζετε ποιο είναι αυτό το αστέρι, να σας πω πως είναι ο Χρήστος Παπουτσής.  Φτάνει να διαβάσει κάποιος το βιογραφικό του σημείωμα, όπως το παραθέτει ο ίδιος, για να καταλάβει την πορεία του.

Και γι’ αυτόν, με γεια του με χαρά του.  Αφού κατάφερε και «τρούπωσε» την ώρα που έπρεπε, στο κόμμα που έπρεπε και μπορεί να προβάλλει κομματική και πολιτική πορεία, με γεια του με χαρά του.  Όμως, αυτό θέλουμε να βλέπουμε όλοι οι υπόλοιποι?  Τώρα πια που ο κόσμος γύρω μας γκρεμίστηκε?  Τώρα που, ακόμα και οι πιο ανόητοι, έχουν καταλάβει ότι αυτό το μοντέλο πέθανε?  Τώρα που οι περισσότεροι Έλληνες αγκομαχούν να βγάλουν το μήνα?  Τώρα πια που δεν μπορούμε να μιλήσουμε για μέλλον στα παιδιά μας?

Το χειρότερο από όλα είναι οι χλιαρές αντιδράσεις.  Πολλοί γέλασαν, πολλοί πικράθηκαν, πολλοί θύμωσαν αλλά τελικά το κατάπιαμε κι αυτό.

Υ.Γ.:  Σας υπόσχομαι ότι το επόμενο κείμενο δεν θα αφορά ούτε σε πολιτικούς ούτε σε πολιτικές, γιατί ξέρω πως πια μπουχτίσατε από την πενία της πολιτικής μας ζωής.

Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar

(Κυλήστε πιο κάτω τη σελίδα για περισσότερες ενημερώσεις – Αν είστε επαγγελματίας, διαβάστε την προσφορά της NESPRESSO)