ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ ΣΤΙΣ ΣΕΥΧΕΛΛΕΣ

Αν θες να φύγεις μακριά, πολύ μακριά, κι αν ακόμα δε θες να πας για . . . . . τρέλες, μπορείς να βρεθείς στις Σεϋχέλλες.  Έτσι έγινε το καλοκαίρι του 2008.  Η περιπέτεια θα σταματήσει στο κεντρικό νησί, το Mahe, που μας φιλοξένησε μια ολόκληρη εβδομάδα.  Η μικρή περίοδος των διακοπών και η έλλειψη θάρρους θα μας σταματήσει εκεί.  Δυστυχώς κι εδώ τα τηλέφωνα έχουν καλό σήμα.  Το ταξίδι έγινε μέσω Ντουμπάϊ με αρκετές ώρες αναμονής.  Ευκαιρία να χαζέψουμε τα κοσμηματοπωλεία του αεροδρομίου.  Δεν ψωνίσαμε τίποτα, ως γνήσια αντι-καταναλωτικά όντα.

Η πρώτη εντύπωση από το Αεροδρόμιο του Mahe μας επιβεβαιώνει ότι έχουμε έρθει πολύ μακριά από την Ευρώπη.  Εκατό μίλια ανατολικά από τις ακτές της ανατολικής Αφρικής δεν είναι και λίγο.  Υγρασία, πολύ πράσινο και πολλά νερά.  Τα εδάφη γρανιτώδη.  Γρανιτώδη είναι και τα νησιά Praslin, La Digue, Curieuse, Cousin, Cousine, σε αντίθεση με άλλα που είναι κοραλλιογενή.  Στα πιο απομακρυσμένα και πιο άγρια κυριαρχεί ο ασβεστόλιθος.  Που να φανταζόταν ο Βάσκο Ντε Γκάμα, όταν τα ανακάλυψε τυχαία το 1499, ότι θα γέμιζαν με πολυτελή ξενοδοχεία, για την ηρεμία και χαλάρωση αγχωμένων τουριστών.

Η πρωτεύουσα του Μahe είναι η Victoria:  επιστροφή στη δεκαετία του ’60.  Μια μικροσκοπική πόλη με ένα φανάρι όλο κι όλο στους δρόμους της.  Η κεντρική αγορά της πόλης είναι γραφική με πολλά χρώματα.   Στο ισόγειο οι πάγκοι της αγοράς διαθέτουν τα ψάρια από τον ωκεανό και φιλοξενούν πουλιά που ξέρουν ότι σίγουρα εκεί θα βρουν λίγο μεζέ.  Σε άλλη γωνιά οι πάγκοι είναι γεμάτοι με λουλούδια, λαχανικά και γλυκά.  Στον πιο πάνω όροφο μπορούμε να βρούμε είδη χειροτεχνίας. Αγέλαστοι παραγωγοί πουλούν μικρές ποσότητες από την παραγωγή τους.  Απορώ γιατί αυτός ο λαός δεν δείχνει χαρούμενος.

Τι άλλο βλέπουμε και καταγράφουμε στη μνήμη μας από την πόλη? Το ρολόι, το μουσείο φυσικής ιστορίας, το αγαλματίδιο της βασίλισσας Βικτώριας.

Φεύγοντας από τη Victoria ανεβαίνουμε στο βουνό για να συναντήσουμε τέσσερα διαφορετικά είδη βλάστησης ανάλογα με το υψόμετρο.  Στο δρόμο μας δείχνουν το σπίτι όπου είχε μείνει ο Μακάριος εξορισμένος.  Μιλούν γι’αυτόν με μεγάλο σεβασμό.  Πέρασε καλά με τον λαό των Σεϋχέλλων και για να τους το ανταποδώσει τους επιχορήγησε με ένα μεγάλο ποσό το 1972.  Τα χρήματα δόθηκαν στις κοινωνικές ασφαλίσεις και μέχρι πριν λίγα χρόνια, κόσμος εισέπραττε τη σύνταξή του από τα χρήματα της δωρεάς αυτής.

Η ατμόσφαιρα στο βουνό αλλάζει με το υψόμετρο και μαζί αλλάζει και η βλάστηση.  Περίεργο που στα νησιά δεν υπάρχουν καθόλου ζώα (ούτε μαϊμούδες, μάλλον κάποτε υπήρχαν κροκόδειλοι), παρά μόνο τεράστιες χελώνες.  Τα δέντρα είναι γεμάτα πουλιά.  Η περιοχή που φιλοξένησε την ιεραποστολή τελικά δεν αποδείχτηκε αρκετά φιλόξενη γιατί λειτούργησε μόνο λίγα χρόνια.  Τα παιδιά των σκλάβων που στεγάζονταν στην περιοχή, μετακόμισαν αναγκαστικά στη Victoria, η θάλασσα όμως τους θύμισε το δυσάρεστο ταξίδι τους με τις βάρκες και με τον φόβο να βρεθούν πάλι σε δρόμο φυγής, το έσκασαν και ανέβηκαν στο βουνό.  Άλλωστε οι κάτοικοι των Σεϋχελλών δεν είναι τίποτα άλλο από απόγονοι σκλάβων που απελευθερώθηκαν στο νησί.  Μέχρι τότε τα νησιά των Σεϋχελλών δεν είχαν κατοίκους.

Στο Χωριό Χειροτεχνίας που στεγάζεται σε παλιό σπίτι αποικιοκρατών με μεγάλο κήπο, μπορεί να βρει κανείς αρκετά ασυνήθισα αναμνηστικά. Στις διαδρομές διασχίζοντας το νησί, εντοπίζουμε τις φυτείες τσαγιού.  Καταφέρνουμε να επισκεφθούμε μια φυτεία και να δοκιμάσουμε τσάι με διαφορετικές γεύσεις και αρώματα.  Αρτόδεντρα, μαόνια και θηλυκά ή αρσενικά Coco De Mer στολίζουν το τοπίο.

Οι περισσότερες μέρες μας στο νησί περνούν ξαπλωμένοι σε ξαπλώστρες πάνω στη λευκή άμμο.  Κρύο κρασί και τιτιβίσματα από πουλιά συνοδεύουν τις μονότονες ώρες.  Είναι η ιδανική ευκαιρία για διάβασμα και ρέμβασμα.  Ο καιρός επιφυλάσσει εκπλήξεις κάθε μέρα. Υπέρλαμπρος ήλιος τη μια στιγμή, ραγδαία βροχή την άλλη.  Αέρας που αγριεύει τη θάλασσα και νηνεμία που φανερώνει τα κοράλλια στο βυθό.  Εκτός από την παραλία Barbarons που μας χάιδεψε πολλές ώρες,  άλλη όμορφη – μια από τις πολλές – παραλία είναι η Takamaka.  Κι εδώ η άμμος είναι λευκή, η βλάστηση φτάνει μέχρι τη θάλασσα και τα νερά γαλαζοπράσινα.

Το νησί είναι γεμάτο καβούρια.  Είναι πράγματι για φάγωμα?  Αυτό που παρακολουθώ ξαπλωμένη στη chaise longue, έφτιαξε βιαστικά μια τρύπα στην άμμο και κρύφτηκε.  Άραγε πόση ώρα θα μείνει εκεί θαμμένο?  Νομίζω ότι κατάλαβε τη βλακεία του να κυκλοφορήσει πρωί.  Ίσως τώρα η καρδιά του να κτυπά από φόβο.  Έχει άραγε καρδιά το καβούρι?  Πέρασαν πέντε λεπτά και το γνωστό καβούρι βγαίνει από άλλη τρύπα.  Αποφάσισε να την κάνει ορμητήριο γιατί ασχολείται με το σκάψιμό της.  Οι ντόπιοι μας είπαν ότι μόνο οι ηλικιωμένοι τρώνε καβούρια.  Καιρό τώρα έχω πιστέψει ότι η νέα γενιά τα έχει χαμένα!  Κάποιος πρέπει να εξηγήσει σε αυτό το καβούρι ότι ο κόπος του θα πάει χαμένος.  Το πιο πιθανό είναι ότι θα το πατήσει κάποιος τουρίστας ή θα το παρασύρει το κύμα ένα βράδυ.  Έχει περάσει δεκάλεπτο και το γνωστό καβούρι μεγαλώνει την τρύπα.

Το βράδυ δοκιμάζουμε κρεολέζικη κουζίνα στο «Chez Plume» με πολλά θαλασσινά.  Θαλασσινά σε terrine, θαλασσινά γεμιστά, θαλασσινά αχνιστά, θαλασσινά στη σχάρα.

Μια μέρα θα δοκιμάσουμε μια βόλτα στη ζούγκλα, αφού πήραμε τη διαβεβαίωση ότι είναι ασφαλής φτάνει να συνοδεύεσαι από κάποιον που ξέρει τα μονοπάτια.  Η βόλτα στη ζούγκλα (ή δάσος, καλύτερα) απεδείχθη κατάλληλη περισσότερο για κατσίκια παρά για ανθρώπους. Περπατήσαμε σε γλιστερά φύλλα στη σκιά των μαγκρόβια, σε πεσμένες καρύδες, μυρίσαμε κανέλα – αλήθεια πώς λέγεται το δέντρο? Κανελιά? Σκαρφαλώσαμε σε βράχια για να αγναντέψουμε τον ωκεανό.  Μάθαμε ότι η δαφνούλα, φυτρωμένη πάνω στο βράχο – αυτό το καλλωπιστικό και συνηθισμένο φυτό – χρησιμοποιείται και ως αφέψημα για να καθαρίσει τον οργανισμό.  Από το ύψωμα, ο ωκεανός δείχνει ακατάδεχτος.  Βρυχάται σαν να θέλει να σε τρομάξει.

Η πιο σωστή γνωριμία με τις Σεϋχέλλες πρέπει να περιλαμβάνει επίσκεψη και σε δύο ή τρία ακόμα νησιά του συμπλέγματος.  Έτσι μια ολόκληρη μέρα, επισκεπτόμαστε το θαλάσσιο πάρκο ανάμεσα στα νησιά Ste Anne και Cerf. Μέσα από το τζαμένιο πάτο της βάρκας θαυμάζουμε τα πολύχρωμα ψάρια.  Στο νησί, που μοιάζει να κατοικείται από έναν μόνο Ευρωπαίο – ποιος ξέρει ποια μοίρα τον έφερε ως εδώ? – απλωνόμαστε στην κατάλευκη άμμο και παρακολουθούμε την παλίρροια να φέρνει κοχύλια στα πόδια μας.

Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar

(Κυλήστε πιο κάτω τη σελίδα για περισσότερες ενημερώσεις – Αν είστε επαγγελματίας, διαβάστε την προσφορά της NESPRESSO)