ΟΔΗΓΗΣΑ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ

Τετάρτη, ημέρα Λαϊκής Αγοράς στη Νέα Σμύρνη.  Παίρνω το λεωφορείο κοντά στο σπίτι στο Παλαιό Φάληρο και διασχίζουμε τη Νέα Σμύρνη, περνώντας μπροστά από τον Πανιώνιο.  Η διαδρομή που με βολεύει θα καταλήξει στη Λεωφόρο Συγγρού, οπότε θα περπατήσω λίγο μέχρι το γραφείο.

Ήθελα να ζήσω την εμπειρία της οδήγησης ενός λεωφορείου.  Παράτησα τον βαρύ χαρτοφύλακα κοντά στο κιβώτιο ταχυτήτων και είπα στον οδηγό: «Μάστορα, να δοκιμάσω πώς είναι η εμπειρία να οδηγείς λεωφορείο;»  Η απάντησή του ήταν άμεση:  «Φυσικά, θα με ξεκουράσεις για λίγο.  Σε ευχαριστώ που το σκέφτηκες».

Είναι γεγονός ότι δυσκολεύτηκα πολύ.  Το πρώτο μου εμπόδιο ήταν ένα τεράστιο αυτοκίνητο που είχε παρκάρει μπροστά από έναν φούρνο που προσφέρει και καφέδες.  Με τον τρόπο που είχε παρκάρει ο ηλικιωμένος κύριος, το μισό αυτοκίνητο βρισκόταν στο δρόμο, οπότε το λεωφορείο μου δεν χωρούσε να περάσει.  Κόρναρα τέσσερεις πέντε φορές, οπλίστηκα με τεράστια υπομονή και περίμενα.  Και περίμενα. Και περίμενα. Μέχρι που ξανακορνάρισα.  Στο τέλος εμφανίστηκε αργά και ράθυμα ο ιδιοκτήτης του για να το μετακινήσει.  Φυσικά χωρίς συγγνώμη.  Άκουσα πίσω μου τους επιβάτες να μουρμουρίζουν και να τον βρίζουν.

Στην επόμενη στροφή, κάποιος, που προφανώς είχε πάει να ψωνίσει στη λαϊκή  αγορά, είχε παρκάρει στη στροφή.  Έκανα λίγο μπροστά, έκανα λίγο πίσω.  Ίδρωσα ότι δεν θα τα κατάφερνα και στο τέλος θα τον κτυπούσα.  Με την ενθάρρυνση του οδηγού που στεκόταν δίπλα μου, τα κατάφερα.

Δεν άργησα να βρω το επόμενο εμπόδιο. Ένα «αγροτικό», με καρότσα, είχε παρκάρει από την αριστερή μεριά του δρόμου, ενώ στα δεξιά βρισκόταν άλλο παρκαρισμένο αυτοκίνητο.  Λίγο δεξιά, λίγο αριστερά, λίγο σαν μπαλαρίνα, λίγο σαν ζογκλέρ, ξεπέρασα και αυτές τις συμπληγάδες.

Στον ίδιο δρόμο παρατήρησα ευτυχώς έγκαιρα την κυρία που έσερνε το γεμάτο καρότσι της στην άσφαλτο και την περίμενα να μετακινηθεί σε ασφαλέστερο σημείο για να μπορέσω να προχωρήσω.  Φρέναρα, τράβηξα χειρόφρενο και παρέδωσα το τιμόνι στον οδηγό.  «Μάστορα, μπήκα για λίγο στα παπούτσια σου, αλλά δεν αντέχω άλλο.  Αν συνεχίσουμε έτσι, θα χειροδικήσω με κάποιον και θα φτάσω τσαλακωμένη στα coach sessions.  Πάρε τη θέση σου και πάω να κάτσω πίσω».

Πολύ χρήσιμη η εμπειρία.  Μπήκα για λίγο, με τη φαντασίωση φυσικά – για όποιον δεν κατάλαβε – στα παπούτσια του κάθε οδηγού, είδα τα προβλήματα και σκέφτηκα πόσο ανεύθυνοι είμαστε όσοι οδηγούμε ή περπατούμε στους δρόμους της Αθήνας.

Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΟΥΛΗ

Αν και ανήκω στους πολίτες που παρακολουθούν «από ολίγον» (όπως «ολίγη από γιουβέτσι») όλες τις δραστηριότητες αυτής της χώρας, κάθε τόσο ανακαλύπτω ότι κάτι μου ξέφυγε ή κάτι πέφτει στην αντίληψή μου την τελευταία στιγμή ή εκ των υστέρων.  Ναι, δεν είμαι τόσο τέλεια όσο πιθανόν εσύ που με διαβάζεις.

Η καθημερινή ανάγνωση εφημερίδων, η ηλεκτρονική περιήγηση στα πρωτοσέλιδα, η ευχάριστη παρέα του ραδιοφώνου και η ενημέρωση από ιστοσελίδες και ιστότοπους, δεν είναι αρκετές.

Εκ των υστέρων μαθαίνω για μια συναυλία ή μια παράσταση, που ίσως δεν διαφημίστηκε τόσο πολύ.  Τελευταία στιγμή μαθαίνω για μια προσφορά που θα με γλίτωνε από κάποιο μεγαλύτερο κόστος.

Μετά από τόσο χρόνια, συνειδητοποίησα ότι στη Βουλή των Ελλήνων αρχίζουν τον «παραθερισμό» τον Ιούνιο για να υπάρξει η πρώτη ολομέλεια της χειμερινής σαιζόν στις 6 Οκτωβρίου!  Ακόμα και οι πιο οκνηρές κατηγορίες επαγγελματιών στην Ελλάδα – ονόματα δεν λέμε – «διακοπεύουν» περίπου 3 μήνες.

Στη χώρα μας, όμως, που έχει καταρρεύσει, με αποτέλεσμα την πτώχευση αδύναμων – και δυνατών – δεν άκουσα κάποιον όπως π.χ. τους δημοκράτες ριζοσπάστες να κάνουν κάτι για να δουλέψουν λίγο (λίγο!) περισσότερο στη Βουλή.  Βολεύτηκαν στην απουσία τους για να ψηφιστούν νόμοι, διατάξεις και τροπολογίες πίσω από την πλάτη τους.

Κάποιοι Έλληνες αντιγράφουν ακόμα πολιτικούς και βουλευτές ως «Role Models». Τους αντιγράφουν κυρίως κάποιοι μεγαλύτεροι σε ηλικία με παλαιολιθικά μυαλά του προηγούμενου αιώνα.  Ευτυχώς οι νέοι φαίνεται ότι δεν ακολουθούν την ίδια τακτική.

Οι δύο τόμοι με τα "Τα Παραμύθια του Οσελότου" διατίθενται σε όλα τα κεντρικά βιβλιοπωλεία.  Σε περίπτωση που δεν μπορείτε να τους βρείτε, επικοινωνείστε με τις Εκδόσεις Οσελότος ή την Άννα Νάταρ που συμμετέχει στον β' τόμο με παραμύθι της

Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar

Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΑΛΑΜΟΥΝΤΙΝ

Δεν καταλαβαίνω γιατί κάνει ζήλιες ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθήνας.  Ένα δικηγορικό γραφείο του εξωτερικού, με business mind (όπως λέμε στα ελληνικά) ήρθε στην Ελλάδα να πουλήσει είτε "γνώσεις" είτε "αέρα" και να αρπάξει μια καινούρια δουλειά.  Ο πελάτης μπορεί να αγοράσει, μπορεί και να μην αγοράσει.

Το ίδιο μπορούσαν να έχουν κάνει τα μεγάλα Δικηγορικά Γραφεία (and their ... Associates) της Ελλάδας.  Δεν το έκαναν, όμως, τόσα χρόνια.  Πιθανόν δεν έχουν την εξειδίκευση που έχει το γραφείο που εκπροσωπεί η κα Αλαμουντίν.

Ο μέσος Αθηναίος κουτσομπόλης ενθουσιάστηκε, πάντως, με την αρχοντοβλαχιά:  "Μεγάλη Βρεττανία", γυναίκα-μοντελάκι, σύζυγος ενός γόη, δείπνο στο "Βαρούλκο", δείπνο στο Μουσείο της Ακρόπολης, ρουχαλάκια όμορφα, τσάντες επώνυμες, κάθε εμφάνιση κι άλλο γυαλί ηλίου.  Γκλαμουριά με τα όλα της.

Έξω από το ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρεττανίας, τα κανάλια παρέμειναν στημένα μέρα νύχτα με αναμμένους τους προβολείς τους το βράδυ και περίμεναν.  Κάποιοι περαστικοί κοντοστέκονταν και γελούσαν.

Τώρα μας εγκατέλειψε η Αμάλ.  Ας βρούμε άλλο ενδιαφέρον θεματάκι.

ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΛΙΓΟ

Μόλις έφτασα στο γραφείο.  Ζήτησα συγγνώμη από τον πελάτη για να μπορέσω να έχω δέκα λεπτά να γράψω αυτό το κείμενο, γιατί ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας.

Επέβαινα στο λεωφορείο 106.  Η ώρα πρέπει να ήταν περίπου 11:15-11:30.  Όπως γίνεται πάντα, όλοι οι επιβάτες κρατιόμασταν σφιχτά από τις χειρολαβές για να κρατούμε την ισορροπία μας την ώρα που το λεωφορείο ελίσσεται στις στροφές του Παλαιού Φαλήρου και της Νέας Σμύρνης.  Με τα ακουστικά στα αυτιά, λίγα καταλάβαινα από αυτά που γίνονταν γύρω μου, μέχρι τη στιγμή που το λεωφορείο σταμάτησε σε μια στάση, η οδηγός (η γυναίκα οδηγός του λεωφορείου) τράβηξε χειρόφρενο, άνοιξε όλες τις πόρτες και  η ίδια έσπευσε στη μεσαία πόρτα λέγοντας «Αφήστε, αφήστε, θα βοηθήσουμε εμείς».

Στη στάση του λεωφορείου, μια – μάλλον τυχαία και περαστική πολίτης – προσπαθούσε να βοηθήσει έναν νεαρό σε αναπηρικό καροτσάκι, προφανώς με σκοπό να τον ανεβάσει στο λεωφορείο.

Η κινητοποίηση που έγινε με επικεφαλής πάντα την οδηγό του λεωφορείου ήταν συγκινητικότατη.  Άντρες - νέοι, γέροι και έφηβοι - έτρεξαν να τη βοηθήσουν.  Σήκωσαν στα χέρια τον νεαρό μαζί με το αναπηρικό καροτσάκι και τον τοποθέτησαν στον ειδικό χώρο.  Η οδηγός τον ρώτησε που θα κατέβαινε, για να ξέρει πού θα χρειαστεί και πάλι να βοηθήσει.

Όταν θέλουμε μπορούμε να γίνουμε και άνθρωποι.  Χρειάζεται, όμως, ο «Αρχηγός», ο «Ηγέτης», η Πρωτοβουλία, το έναυσμα, το Καλό Παράδειγμα.  Και θυμηθείτε: οι Αρχηγοί, οι Ηγέτες, τα Καλά Παραδείγματα δεν βρίσκονται στη Βουλή ούτε γενικά στη δημόσια ζωή.  Βρίσκονται κάπου ανάμεσά μας.

Διαδώστε αυτή την καλή είδηση.

Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar

ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΛΙΘΕΑ - ΠΑΝΤΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ

Από την προηγούμενη εβδομάδα, συνεργεία δούλευαν για μέρες στην υπόγεια διάβαση της Συγγρού στο ύψος του Παντείου Πανεπιστημίου.  Καθάριζαν κάποιους τοίχους από κολλημένα χαρτιά και κακόγουστα graffiti.  Έδειχναν αποφασισμένοι να διασώσουν κάποια graffiti στους πλαϊνούς τοίχους και να βάψουν μονόχρωμους τους υπόλοιπους.

Η πρώτη σκέψη από τον πονηρό και απογοητευμένο πολίτη (εμένα δηλαδή, αν δεν καταλάβατε) ήταν ότι σύντομα ο κόπος τους θα αποδεικνυόταν χαμένος.

Κι όμως, σήμερα, στον δυτικό τοίχο, εμφανίστηκε αυτό το καλόγουστο σχέδιο.  Άραγε ήταν προγραμματισμένο; Άραγε ο Δήμος είχε κάνει  συμφωνία με κάποιον graffiti artist;  Άραγε κάποιος καραδοκούσε να "λερώσει" και πάλι τον άχαρο γκρι τοίχο, αλλά πέτυχε αυτή τη φορά η συνταγή του;

Οι δύο τόμοι με τα "Τα Παραμύθια του Οσελότου" διατίθενται σε όλα τα κεντρικά βιβλιοπωλεία (ΙΑΝΟΣ, ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ, ΠΟΛΙΤΕΙΑ).  Σε περίπτωση που δεν μπορείτε να τους βρείτε, επικοινωνείστε με τις Εκδόσεις Οσελότος ή την Άννα Νάταρ που συμμετέχει στον β' τόμο με παραμύθι της

ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ BLOG

Αγαπητοί φίλοι,

Τους τελευταίους μήνες, εκτός από τα ταξιδιωτικά κείμενα, τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα είχαν τα κείμενα

"Καφετέριες και Εστιατόρια" και
"Νέα Βαγόνια στο μετρό"


Πιθανόν το πρώτο κείμενο έχει διαβαστεί και από επισκέπτες που επιθυμούσαν να πάρουν γενικές πληροφορίες για καφετέριες και εστιατόρια και όχι μόνο για να διαβάσουν κείμενο του blog.

Σας ευχαριστώ όλους, ούτως ή αλλιώς.

Οι δύο τόμοι με τα "Τα Παραμύθια του Οσελότου" διατίθενται σε όλα τα κεντρικά βιβλιοπωλεία (ΙΑΝΟΣ, ΠΟΛΙΤΕΙΑ, ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ).  Σε περίπτωση που δεν μπορείτε να τους βρείτε, επικοινωνείστε με τις Εκδόσεις Οσελότος ή την Άννα Νάταρ που συμμετέχει στον β' τόμο με παραμύθι της

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΕΠΙΦΑΝΕΙΣ

Να' ναι καλά οι αρχαιολόγοι που ασχολούνται με την Αμφίπολη.  Θες η ευγενής άμιλλα, θες η υποκίνηση, θες η αντιζηλία, το αποτέλεσμα είναι ότι όλοι οι αρχαιολόγοι στην επικράτεια έχουν δραστηριοποιηθεί.

Θυμηθήκαμε ότι γίνονται ανασκαφές στην Αντίπαρο,




στα Αντικύθηρα,



στο Μεσολόγγι,




στη Λάρισα, ολόκληρο Αρχαίο Θέατρο



Οργασμός ανασκαφών, οργασμών προβολής.  Μαζέψτε όμως και τους αρχαιοκάπηλους.  Αν και πιστεύω ότι ήδη έχουν κάνει τη δουλειά τους σωστά, μεθοδικά και επαγγελματικά.

Οι δύο τόμοι με τα "Τα Παραμύθια του Οσελότου" διατίθενται σε όλα τα κεντρικά βιβλιοπωλεία (ΙΑΝΟΣ, ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ, ΠΟΛΙΤΕΙΑ).  Σε περίπτωση που δεν μπορείτε να τους βρείτε, επικοινωνείστε με τις Εκδόσεις Οσελότος ή την Άννα Νάταρ που συμμετέχει στον β' τόμο με παραμύθι της

ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ

Ξεκίνησαν μαζί από τη Συρία με άλλους 500 μετανάστες για ένα ταξίδι με προορισμό την ελευθερία και την ασφάλεια.  Δεν ήταν όλοι τυχεροί να πατήσουν την ελληνική φιλόξενη γη.  Το πλοιάριο που τους έφερνε ναυάγησε κοντά στη Μάλτα.

Για τη μικρή Νάντια φρόντισαν οι γονείς της πριν πνιγούν.  Παρακάλεσαν την 19χρονη Ντούα αλ Ζαμέλ να την προσέχει.  Εκείνη σαν δεύτερη μητέρα την κρατούσε συνεχώς στην αγκαλιά της για τέσσερις ημέρες μέσα στα νερά της Μεσογείου.  Έμειναν αγκαλιασμένες ακουμπώντας στην Ελπίδα και τη Μοίρα.  Και οι δύο τις βοήθησαν να επιζήσουν από την περιπέτεια.

Η μικρή Νάντια βρίσκεται στην Εντατική Μονάδα του Νοσοκομείου του Ηρακλείου στην Κρήτη.  Πολλοί έχουν δείξει το ενδιαφέρον τους και φτάνουν στο σημείο να επιθυμούν την υιοθεσία της.

Αυτή, όμως, που με συγκλόνισε ήταν η Ντούα.  Κατάφερε να σώσει το παιδί και να σωθεί και η ίδια παρά τον πόνο για τον πνιγμό του αρραβωνιαστικού της.

Η ματιά της, καθαρή, γεμάτη μελαγχολία, αφοπλίζει.  Εκπέμπει ΔΥΝΑΜΗ, ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ, ΘΕΛΗΣΗ ΓΙΑ ΖΩΗ.

Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar

ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑ

Από το μυθιστόρημα της Διδούς Σωτηρίου "Κατεδαφιζόμεθα".
Σας θυμίζει κάτι; Τυχαίο; Δε νομίζω.



"Ο Άρης δίστασε πολύ ως να πάρει την απόφαση να μπει στο κατάστημα νεωτερισμών "Αδελφοί Δελφινόπουλοι και Σία".  Κρατούσε ακόμα στο χέρι την εφημερίδα.  Είχε σημειώσει με κόκκινη μολυβιά "Ζητείται πλασιέ".  Πλασιές λοιπόν, τι να γίνει.  Κάλλιο προσωρινά πλασιές παρά μόνιμα στο γκαράζ των Γιαννούληδων.  Η χειρότερη καταδίκη για έναν νέο είναι να μην μπορεί να κάνει τη δουλειά που θέλει και να "βολεύεται" με "προσωρινά" επαγγέλματα που, συχνά, τον χαντακώνουν δια βίου...

Ένιωσε άσκημα καθώς είδε να τον υποδέχονται μ' εχθρικές ματιές και υπονοούμενα άλλοι τέσσεροι, που περίμεναν για τον ίδιο σκοπό.

"Τι γίνεται;  Σαν πολλοί δε μαζευτήκαμε;"
"Εξεπίτηδες ορίσανε την ώρα για να πέσουμε μαζεμένοι".
"Ο νόμος της προσφοράς και της ζητήσεως", ειρωνεύτηκε ένας κοντούλης νεαρός, απόφοιτος Εμπορικής, που βολτάριζε και πετούσε κουβέντες επιδεικτικά, να εντυπωσιάζει.
"Καθισμό δεν έχει το καλόπαιδο", τον ξομπλιάζανε οι άλλοι.
"Βράζουν τα αίματά του".
"Πολύ τον έξυπνο μας κάνει".
"Δεν τον κάνει, είναι.  Έχει τελειώσει ανώτερο σχολείο".
"Ε, και; Σκοτούρα μας".

Ο καθένας βλέπει τον άλλον αντίπαλο.  Όμως ελπίζει πως θα προτιμηθεί αυτός για έχει τούτες και κείνες τις ικανότητες και μπιλιετάκι από βουλευτή...

"Απ' τον καιρό που αποφοίτησα, δηλαδή δυο χρόνια, διαβάζω αγγελίες, τρέχω, περιμένω, ακούω υποσχέσεις και στο τέλος τζίφος".
"Και σου φαίνονται πολλά τα δυο χρόνια, καλόπαιδο;" Εμένα που με βλέπεις ξέρεις πόσο χρονών είμαι; Πόσο με κάνεις; Πενηντάρης είμαι.  Πενήντα στρογγυλά χρονάκια.  Έμαθα πια να υπομένω και να περιμένω.  Και δεν το βάζω κάτω, όχι.  Λέω μέσα μου, κάποια πόρτα θ' ανοίξει και για σένα, Γιώργη.  Η κυρά κλαψούριζε ψες.  "Μόνιμη θέση ούτε στον τάφο δε θα βρούμε.  Θα μας σηκώσουνε γρήγορα για να παραχώσουνε καινούργιους".

Κουνούνε όλοι τα κεφάλια τους.  Ένας μαυριδερός με φανταχτερή γραβάτα, χρυσό δαχτυλίδι και ρολόι γυρνάει και λέει στον νεαρό:
"Χολιάς για τα δυο χρόνια; Πέντε ζητάω μια στέρεη δουλειά.  Δε λέω για αργομιστίες και βρομοδουλειές που σήμερα τρως και αύριο πεινάς.  Και να φανταστείς, έχω και χαρτί πως πήγα και πολέμησα στην Κορέα.  Το οποίον δηλαδή, μας λέγανε τότες πως, σαν θ' αποστρατευθούμε, ο κόσμος θε να' ναι δικός μας".

Ο απόφοιτος της Εμπορικής πέταξε ένα σαρκαστικό γέλιο:
"Χα! Ώστε έχεις τέτοιο σπουδαίο προσόν και δεν ελήφθη υπ' όψιν; Για δεν πας, καημένε, να πολεμήσεις και στο Κονγκό, υπέρ των ... εθνικών δικαίων μας; Η Κορέα ξεχάστηκε.  Πάει αυτή.  Τώρα ανοίγουνε αλλού αλισβερίσι ... Εχ, μωρέ κορόιδα που σας βρίσκουνε".

Αρχίζει ένας τρικούβερτος καβγάς.  Ο πενηντάρης κοιτάζει ανήσυχος ολοτρίγυρα.
"Βρε παιδιά.  Βρε παιδιά. Κόφτε το.  Στα πολιτικά θα το ρίξτε να βρούμε μπελά στα καλά του καθουμένου; Εδώ ήρθαμε για άλλο σκοπό.  Όλοι φουκαράδες είμαστε".

Ο νεαρός το φυσά και δεν κρυώνει.
"Άκου μυαλά! Μας σερβίρει την Κορέα για προσόν.  Κατάλαβες δηλαδή;"
"Κι εσύ γιατί τσατίζεσαι;" του λέει ένας άλλος που έχει πιάσει την πόρτα του λογιστήριου και δεν το κουνά, μην του πάρουνε την αράδα.  "Ίσα ίσα που ο άνθρωπος μολογά το λάθος του. Έτσι δεν είναι, ρε φίλε;"
.....
.......
Ο απόφοιτος κι ο πενηντάρης αποτραβιούνται και κουβεντιάζουνε με οικειότητα, λες γνωρίζονται από χρόνια.  Ο Άρης δίχως να το θέλει ακούει τις εξομολογήσεις τους.
"Γιατί να φοβηθώ;" λέει ο μικρός.  "Ο φόβος κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά.  Καταπίνεις τη γλώσσα σου και τότε φασκέλωσ' τα..."
Ο πενηντάρης χαμογελά με συγκατάβαση.
"Μεγάλα λόγια.  Κάποτε τα' λεγα κι εγώ.  Τα πίστευα.  Η ζωή με προσγείωσε.  Μη με πάρεις για μαύρο.  Έχω την ιστοριούλα μου..........."