ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΛΙΓΟ

Μόλις έφτασα στο γραφείο.  Ζήτησα συγγνώμη από τον πελάτη για να μπορέσω να έχω δέκα λεπτά να γράψω αυτό το κείμενο, γιατί ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας.

Επέβαινα στο λεωφορείο 106.  Η ώρα πρέπει να ήταν περίπου 11:15-11:30.  Όπως γίνεται πάντα, όλοι οι επιβάτες κρατιόμασταν σφιχτά από τις χειρολαβές για να κρατούμε την ισορροπία μας την ώρα που το λεωφορείο ελίσσεται στις στροφές του Παλαιού Φαλήρου και της Νέας Σμύρνης.  Με τα ακουστικά στα αυτιά, λίγα καταλάβαινα από αυτά που γίνονταν γύρω μου, μέχρι τη στιγμή που το λεωφορείο σταμάτησε σε μια στάση, η οδηγός (η γυναίκα οδηγός του λεωφορείου) τράβηξε χειρόφρενο, άνοιξε όλες τις πόρτες και  η ίδια έσπευσε στη μεσαία πόρτα λέγοντας «Αφήστε, αφήστε, θα βοηθήσουμε εμείς».

Στη στάση του λεωφορείου, μια – μάλλον τυχαία και περαστική πολίτης – προσπαθούσε να βοηθήσει έναν νεαρό σε αναπηρικό καροτσάκι, προφανώς με σκοπό να τον ανεβάσει στο λεωφορείο.

Η κινητοποίηση που έγινε με επικεφαλής πάντα την οδηγό του λεωφορείου ήταν συγκινητικότατη.  Άντρες - νέοι, γέροι και έφηβοι - έτρεξαν να τη βοηθήσουν.  Σήκωσαν στα χέρια τον νεαρό μαζί με το αναπηρικό καροτσάκι και τον τοποθέτησαν στον ειδικό χώρο.  Η οδηγός τον ρώτησε που θα κατέβαινε, για να ξέρει πού θα χρειαστεί και πάλι να βοηθήσει.

Όταν θέλουμε μπορούμε να γίνουμε και άνθρωποι.  Χρειάζεται, όμως, ο «Αρχηγός», ο «Ηγέτης», η Πρωτοβουλία, το έναυσμα, το Καλό Παράδειγμα.  Και θυμηθείτε: οι Αρχηγοί, οι Ηγέτες, τα Καλά Παραδείγματα δεν βρίσκονται στη Βουλή ούτε γενικά στη δημόσια ζωή.  Βρίσκονται κάπου ανάμεσά μας.

Διαδώστε αυτή την καλή είδηση.

Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar