ΟΔΗΓΗΣΑ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ

Τετάρτη, ημέρα Λαϊκής Αγοράς στη Νέα Σμύρνη.  Παίρνω το λεωφορείο κοντά στο σπίτι στο Παλαιό Φάληρο και διασχίζουμε τη Νέα Σμύρνη, περνώντας μπροστά από τον Πανιώνιο.  Η διαδρομή που με βολεύει θα καταλήξει στη Λεωφόρο Συγγρού, οπότε θα περπατήσω λίγο μέχρι το γραφείο.

Ήθελα να ζήσω την εμπειρία της οδήγησης ενός λεωφορείου.  Παράτησα τον βαρύ χαρτοφύλακα κοντά στο κιβώτιο ταχυτήτων και είπα στον οδηγό: «Μάστορα, να δοκιμάσω πώς είναι η εμπειρία να οδηγείς λεωφορείο;»  Η απάντησή του ήταν άμεση:  «Φυσικά, θα με ξεκουράσεις για λίγο.  Σε ευχαριστώ που το σκέφτηκες».

Είναι γεγονός ότι δυσκολεύτηκα πολύ.  Το πρώτο μου εμπόδιο ήταν ένα τεράστιο αυτοκίνητο που είχε παρκάρει μπροστά από έναν φούρνο που προσφέρει και καφέδες.  Με τον τρόπο που είχε παρκάρει ο ηλικιωμένος κύριος, το μισό αυτοκίνητο βρισκόταν στο δρόμο, οπότε το λεωφορείο μου δεν χωρούσε να περάσει.  Κόρναρα τέσσερεις πέντε φορές, οπλίστηκα με τεράστια υπομονή και περίμενα.  Και περίμενα. Και περίμενα. Μέχρι που ξανακορνάρισα.  Στο τέλος εμφανίστηκε αργά και ράθυμα ο ιδιοκτήτης του για να το μετακινήσει.  Φυσικά χωρίς συγγνώμη.  Άκουσα πίσω μου τους επιβάτες να μουρμουρίζουν και να τον βρίζουν.

Στην επόμενη στροφή, κάποιος, που προφανώς είχε πάει να ψωνίσει στη λαϊκή  αγορά, είχε παρκάρει στη στροφή.  Έκανα λίγο μπροστά, έκανα λίγο πίσω.  Ίδρωσα ότι δεν θα τα κατάφερνα και στο τέλος θα τον κτυπούσα.  Με την ενθάρρυνση του οδηγού που στεκόταν δίπλα μου, τα κατάφερα.

Δεν άργησα να βρω το επόμενο εμπόδιο. Ένα «αγροτικό», με καρότσα, είχε παρκάρει από την αριστερή μεριά του δρόμου, ενώ στα δεξιά βρισκόταν άλλο παρκαρισμένο αυτοκίνητο.  Λίγο δεξιά, λίγο αριστερά, λίγο σαν μπαλαρίνα, λίγο σαν ζογκλέρ, ξεπέρασα και αυτές τις συμπληγάδες.

Στον ίδιο δρόμο παρατήρησα ευτυχώς έγκαιρα την κυρία που έσερνε το γεμάτο καρότσι της στην άσφαλτο και την περίμενα να μετακινηθεί σε ασφαλέστερο σημείο για να μπορέσω να προχωρήσω.  Φρέναρα, τράβηξα χειρόφρενο και παρέδωσα το τιμόνι στον οδηγό.  «Μάστορα, μπήκα για λίγο στα παπούτσια σου, αλλά δεν αντέχω άλλο.  Αν συνεχίσουμε έτσι, θα χειροδικήσω με κάποιον και θα φτάσω τσαλακωμένη στα coach sessions.  Πάρε τη θέση σου και πάω να κάτσω πίσω».

Πολύ χρήσιμη η εμπειρία.  Μπήκα για λίγο, με τη φαντασίωση φυσικά – για όποιον δεν κατάλαβε – στα παπούτσια του κάθε οδηγού, είδα τα προβλήματα και σκέφτηκα πόσο ανεύθυνοι είμαστε όσοι οδηγούμε ή περπατούμε στους δρόμους της Αθήνας.

Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar