ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗ ΛΑΚΩΝΙΚΗ ΜΑΝΗ

Όση αγριάδα έχει η Λακωνική (η Μέση, η Αποσκιαδερή Μάνη) το καλοκαίρι, με άλλη τόση γλύκα μας υποδέχθηκε τον Δεκέμβριο.   Πρασίνισαν οι πεζούλες (τα «χτάρια») και οι κοτρόνες. Η ατμόσφαιρα πεντακάθαρη, «τζάμι».  Τα Χριστούγεννα πλησίαζαν, ο καιρός όμως εδώ ήταν φθινοπωρινός ακόμη.

Οδηγήσαμε μέσα στη βροχή από την Αθήνα μέχρι που μείναμε μόνοι μας στο δρόμο για Γύθειο και ο καιρός καθάρισε.  Ξαναβρήκαμε το γνώριμο μανιάτικο τοπίο με τις πικροδάφνες και τις φραγκοσυκιές.  Η βροχή είχε τιμήσει και την εδώ περιοχή για μια δυο μέρες έχοντας αφήσει τα σημάδια της.  Αυτές ήταν οι πρώτες βροχές στην περιοχή.

Ο  βράχος του Γερολιμένα  πρασίνισε κι αυτός από τις υγρασίες του φθινοπώρου.  Το επόμενο πρωινό θα στρωθούμε στον ήλιο για να πιούμε καφεδάκι στον «Ακροταιναρίτη», στον κ. Σπύρο,  χαζεύοντας  τα γαλήνια νερά του λιμανιού.

Η κυρία Βούλα, ο κύριος Άγγελος, η Κατερίνα και ο Αλέξανδρος στο Porto Mani Suites μας περιμένουν με τσίπουρο και χορτόπιτα.  Το φύλλο φυσικά ανοιγμένο από τα χεράκια της μαστόρισσας.  Τραγανό-τραγανό.  Το απόγευμα αράζουμε μπροστά στο τζάκι μέχρι την ώρα του βραδινού, που περιλαμβάνει μπακαλιάρο με χόρτα και ολόφρεσκη στήρα.  Τα χόρτα μαζεμένα από τον κ. Άγγελο και η στήρα ψαρεμένη στα νερά του Μεσσηνιακού κόλπου.

Το πρωινό μας ξεκίνησε με ντόπια καλούδια της μανιάτικης παραγωγής και μελένιες κουταλίδες.  Για το μεσημέρι, μας έφτιαξε τον πασπαλά, μανιάτικο μεζέ.  Ο πασπαλάς γίνεται από χοιρινό κρέας (ή και συκώτι χοιρινό) σε μπόλικο λάδι και αλεύρι για να φτουρίσει.  Βρήκα και σε αυτό το σύνδεσμο περισσότερες πληροφορίες :

http://manivoice.gr/content/%CF%84%CE%B1-%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%B7%CF%84%CE%AC-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%AC%CF%83%CF%83%CE%B7-0

Θα απορείτε αν ένα σαββατοκύριακο στη Μάνη, περνά μόνο τρώγοντας και πίνοντας.  Όχι φυσικά.

Το πρωί του Σαββάτου οδηγήσαμε προς το Μαρμάρι και το Ταίναρο.  Φτάσαμε σε ένα – μυστικό - άνοιγμα από όπου μπορούσαμε να δούμε τον Φάρο του Ακροταίναρου. Πήγαμε οργανωμένοι για να μαζέψουμε χόρτα.  Βρήκαμε βραχογαλατσίδες (αυτό που λέμε αλλού «σταμναγκάθι») και ραδίκια.  Εκτός από τη φαγώσιμη πρασινάδα, μαζέψαμε μυρωδιαστά μανουσάκια και μελετήσαμε το θυμάρι που ετοιμαζόταν σιγά σιγά να πρασινίσει και να ανθίσει μέχρι τον Φεβρουάριο.  Ανάμεσα στα χτάρια εντοπίσαμε δύο στέρνες για τα ζωντανά της περιοχής.

Εδώ συναντήσαμε και τον κ. Παναγιώτη με τα σκυλιά του.  Δεν είμαι σίγουρη αν ήταν τόσο άγριος και επιθετικός όσο προσπάθησε να μας πείσει στην αρχή, γιατί  φώναξε από μακριά να «μαζέψουμε χόρτα στο δικό μας χωριό».

Η παραλία στο Μαρμάρι παρατημένη στη δύναμη της θάλασσας έχει πλατιάσει και δείχνει πιο ήρεμη ακόμα και από την καλοκαιρινή της εικόνα.

Σε μια μεγάλη κοτρόνα καθίσαμε και αγναντεύαμε το πέλαγος, μετρώντας καράβια.  Ένα, δυο, τρία, τέσσερα, πέντε, κι άλλο ένα, κι άλλο ένα.  Μετρήσαμε εννιά ή δέκα.  Συνωστισμός στην ελληνική φιλόξενη θάλασσα.  Ο χειμωνιάτικος ήλιος χάιδεψε το σώμα μας.  Μαζέψαμε τη μανιάτικη ζέστη για να την επιστρέψουμε μαζί μας στην Αθήνα.

Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar