ΤΟ ΚΟΚΟΡΑΚΙ ΚΙΚΙ ΡΙ ΚΙΚΙ

Πριν λίγο καιρό βγήκε από το αυγό σε ένα βρώμικο και ανοικοκύρευτο κοτέτσι.  Ένα καημένο ήταν.  Ξεπουπουλιασμένο.  Ασταθές στο βηματισμό.  Η αδερφή του, μια κοτούλα που αντίκρισε το φως μια μέρα μετά, φαινόταν πιο συνεσταλμένη, ήρεμη και ώριμη.

Ο μικρός σε λίγες μέρες έγινε πιο ζωηρός.  Έταζε καλύτερες μέρες στις μικρές και μεγάλες κότες.  Υποσχόταν περισσότερο και καλύτερο κεχρί.  Μια γριά κότα που καθόταν κουρνιασμένη σε μια γωνιά χαμογέλασε λυπημένα, γιατί ήξερε ότι άλλο χέρι, ξένο, έφερνε την τροφή κάθε πρωί.  Άκουγε το μικρό με συγκατάβαση χωρίς να μιλά.  Κάποιες φορές γινόταν πιο επιθετικός χάνοντας το μέτρο.  Τσιμπούσε ακόμα και τις αδερφές του.  Κι αυτές όμως δεν του χαρίζονταν, δασκαλεμένες από τις πιο μεγάλες.

Δεν πέρασε πολύς καιρός και τα τσαλίμια του μικρού έφτασαν στα αυτιά του κόκορα στο κοτέτσι.  Με αυτοπεποίθηση και θράσος ο μεγάλος πλησίασε τον μικρό και τον κάλεσε σε μονομαχία.  Οι κότες την ημέρα της μονομαχίας φοβήθηκαν.  Έτρεμε το φιλοκάρδι τους για την επόμενη μέρα.  Έμειναν όμως διχασμένες.  Παρακολούθησαν τον σκληρό αγώνα με τα τσιμπήματα και τις φοβέρες.  Κάποιες αποφάσισαν να μείνουν στη φωλιά τους για να συνεχίσουν το κλώσημα.  Όταν ήρθε μια Πύρρεια νίκη για τον κόκορα, οι κότες μαζεύτηκαν στις αχυρένιες φωλιές και προσευχήθηκαν οι ανταγωνιστές να συνεργαστούν για να μπορέσουν να ξαναδούν κεχρί στις γούρνες.  Φοβόντουσαν το θυμό του μεγάλου και την αλαζονεία του μικρού.

Ο κόκορας, αν και ντροπιασμένος, αρνήθηκε να κάνει την αυτοκριτική του.  Μέτρησε τις δυνάμεις του, έβαλε νερό στο κρασί του και κάλεσε το κοκοράκι να γίνει βοηθός του.  Έπρεπε να τηρήσουν τους βασικούς κανόνες που εφαρμόζονταν στα περισσότερα κοτέτσια.

Το κοκοράκι  μίλησε με τις κότες, με τα κοτόπουλα, ακόμα και με τα αυγά που επωάζονταν. Θέλησε να μιλήσει και με τον κόκορα του διπλανού μεγαλύτερου κοτετσιού, αλλά αυτός του’κλεισε την πόρτα.  Πέρασαν δύο εικοσιτετράωρα και τότε κοίταξε γύρω του.  Για πρώτη φορά πρόσεξε τη βρώμα και την ακαταστασία στο κοτέτσι.  Θυμήθηκε ότι δεν ξέρει τη γλώσσα των ανθρώπων που φέρνουν το κεχρί.  Διάβασε την προσμονή στα μάτια του υπόλοιπου πληθυσμού.

Στην επόμενη σκηνή θα ανέβει σε ένα καφάσι και είτε θα μιλήσει για την ελπίδα που νικά το φόβο είτε θα πει συγκεκριμένες προτάσεις πως να εξασφαλίζουν το καθημερινό κεχρί τους στο κοτέτσι.  Μόλις μάθω τη συνέχεια, θα ενημερωθείτε μαζί με τους υπόλοιπους ενοίκους του κοτετσιού.