«Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ»

(Σχόλιο για το βιβλίο του Ανδρέα Παπανδρέου – Εκδόσεις Λιβάνη)

Φαντάζομαι ότι δεν θα πιστέψετε ότι ρούφηξα δύο φορές τους δύο τόμους που έγραψε «ο Αντρέας» για την ταραγμένη εποχή πριν την επταετία στο βιβλίο του «Η Δημοκρατία στο Απόσπασμα».

Αν έχετε το ταλέντο να φιλτράρετε τις πληροφορίες, να απομονώνετε τα γεγονότα και αν ενημερώνεστε για ιστορικά και πολιτικά γεγονότα, τότε μπορείτε να το διαβάσετε.

Αν και θα βρείτε να επαναλαμβάνονται οι λέξεις «ιμπεριαλισμός» και «πλουτοκρατία», τα γεγονότα από το 1961 ως το 1967 ήταν τόσο δράματα και καταιγιστικά που τα παρακολουθούμε σαν σε ντοκιμαντέρ.  Ο ίδιος εκφράζει τα συναισθήματά του που δεν είναι αναγκαίο να έχουν ενδιαφέρον για όλους.  Στο βιβλίο σημαντικός είναι ο πρόλογος από τον Αναστάσιο Πεπονή.

Ο ΓΙΑΤΡΟΣ

Ο γιατρός πέρασε τις δύο πόρτες και άκουσε το κλείσιμο της δεύτερης πόρτας  πίσω του στο Νοσοκομείο.  Γύρισε και την κλείδωσε.  Γνώριμος ήχος που όμως πια δεν θα ξανάκουγε.  Ανάσα βαθιά.  Η άνοιξη γέμισε τα πνευμόνια του.  Η μέρα μέσιαζε.  Ο ήλιος έριχνε τις αχτίνες του μέσα από ένα γαλακτερό πέπλο. Ένας καινούριος κόσμος τον περίμενε στο τέλος της αλέας.  Ο βηματισμός του έγινε αισθητά πιο ζωηρός και χαρούμενος.  Τα σφιχτά παπούτσια δεν τον βοηθούσαν κι όμως άρχισε να τρέχει.  Μακριά μπορούσε να ακούσει τον αγχωμένο βόμβο των αυτοκινήτων στη λεωφόρο.  Οδηγώντας σε λίγο ανάμεσα σε άγνωστους ένιωσε τη γαλήνη της απομόνωσης.  Την επόμενη ημέρα τον περίμενε μια όμορφη μικρή παρέα σε μια Κλινική.  Τελεία και καινούρια παράγραφος.

ΟΛΑ ΔΙΠΛΑ

Η Μανωλάδα μας "κατέβασε".  Η διάκριση των Ελλήνων φοιτητών της Νομικής στο διαγωνισμό Εικονικής Δίκης Ρωμαϊκού Δικαίου μας "ανέβασε".  Γιατί υπάρχουν πάντα δύο Ελλάδες.  Όλα διπλά στη ζωή μας.  Πλούτος και φτώχεια.  Ασχήμια και ομορφιά.  Η αγορά των  Malls και η αγορά της οδού Αθηνάς.  Ο κόσμος της λούφας και ο κόσμος της σκληρής δουλειάς.  Ο Έλληνας της μικροπρέπειας και ο Έλληνας της αξιοπρέπειας.  Τα παιδιά που αναζητούν διέξοδο σε νεο-φασιστικές ομάδες και τα παιδιά που βρίσκουν την τιμή μέσα από το διάβασμα και τη σκέψη.

Ακόμα και τα ονόματα των βραβευθέντων φοιτητών ήταν διπλά:  Ιουλία-Αικατερίνη, Μαρία-Θωμαϊδα, Μαρία-Θηρεσία και ένας με το ιστορικό και βαρύγδουπο όνομα Αλέξανδρος (διπλό κι αυτό από το ρήμα αλέξω που σημαίνει απομακρύνω ή απωθώ και το ουσιαστικό ανήρ, δηλαδή αυτός που απωθεί άνδρες άρα ο γενναίος). Ονόματα βγαλμένα μέσα από δύο κόσμους που παραμένουν ο ένας απέναντι στον άλλο?  Από δύο οικογένειες που δεν γίνονται ποτέ μία?

Ανεξάρτητα από την παρατήρηση για τα διπλά ονόματα, αυτά τα παιδιά μας κάνουν περήφανους και νιώθουμε λίγο καλύτερα μετά το χτύπημα της Μανωλάδας των προηγουμένων ημερών, και η τυχαία παρατήρηση δεν υποβαθμίζει την αξία του επιτεύγματος.

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΟΛΟ

Με αφορμή την πρόσφατη επίσκεψή μου στο Βόλο για ένα τριήμερο, ξέθαψα από το χρονοντούλαπο της Ιστορίας ένα πολύ παλιό περιστατικό.

Ας γυρίσουμε το χρόνο πίσω, λοιπόν, στις αρχές του εικοστού αιώνα, δηλαδή στα χίλια εννιακόσια κάτι.  Ο Βόλος εκείνο τον καιρό αναπτυσσόταν και διέθετε αρκετές βιομηχανίες.  Μην κρίνετε από την τωρινή κατάσταση της πόλης που μαστίζεται από ύφεση και ανεργία.  Η ανάπτυξη της τότε εποχής δημιούργησε και προσέλκυσε μοντέρνα μυαλά όπως τον εκπαιδευτικό Αλέξανδρο Δελμούζο, που ανέλαβε τη θέση Διευθυντή σε νεοσύστατο Δημοτικό Παρθεναγωγείο.  Η πρωτοπορία σε όλο της το μεγαλείο για ’ κείνη την εποχή.

Νεαρούλης, νεότερος από τριάντα χρόνων, μοντέρνος, δημοτικιστής. Ο Δελμούζος εισήγαγε νέες μεθόδους διδασκαλίας για τις «παρθένες» του Βόλου.  Δεν ξέρω πόσο άντεξε η Βολιώτικη κοινωνία τον εκμοντερνισμό της παιδείας, πάντως η προσπάθεια ήταν καταδικασμένη:  το σχολείο σφραγίστηκε, ο Δελμούζος διώχθηκε δικαστικά και συκοφαντήθηκε.  Οι μοντέρνες τεχνικές του Παρθεναγωγείου ήταν “too much” για εκείνη την εποχή.

Σούσουρο στο Βόλο.  Το θέμα έφτασε ακόμα και στη Βουλή.  Η Ελληνική κοινωνία έμπλεξε δημοτικιστές, συντηρητικούς, συνδικαλιστές, κληρικούς και δεσποτάδες, λόγιους (όπως ο Βάρναλης), άθεους, θρησκόληπτους και, γενικά, όλους τους εκπροσώπους των τάσεων εκείνης της ταραγμένης εποχής.  Φυσικά το σχολείο δεν άνοιξε ποτέ ξανά.  Ευτυχώς τουλάχιστον ο Δελμούζος αθωώθηκε και σηκώνοντας το βάρος αυτής της περιπέτειας συνέχισε την καριέρα του ως εκπαιδευτικός.

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗΣ

Ραδιόφωνο, μια καλή παρέα κάθε πρωί.  Ακούς πολλά όμως και απορείς:  Υπουργοί, δημοσιογράφοι και απλοί πολίτες έχουν ξεχάσει  βασικούς κανόνες της ελληνικής γλώσσας? Μήπως δεν έμαθαν ποτέ σωστά ελληνικά?  Σε κάθε περίπτωση στο στόμα τους καταστρέφεται η γλώσσα μας.  Την εποχή που μιλάμε όλοι σαν οικονομολόγοι για τα εκατομμύρια και τα δισεκατομμύρια ευρώ για περικοπές, δαπάνες, φοροδιαφυγή, εισπράξεις, «δάνεια στο κόκκινο», ας τα λέμε τουλάχιστον σωστά.  Τα εκατομμύρια είναι ουδέτερο.  Σωστά?  Άρα θα πρέπει να πούμε τρία εκατομμύρια.  Αν τα εκατομμύρια είναι τρία και μισό, είναι λάθος να πούμε τρεισήμισι εκατομμύρια. Το σωστό είναι τριάμισι εκατομμύρια (τρι-α-μισι) – παραθέτω το παράδειγμα σε συλλαβές για να φανεί η σωστή θέση και χρήση του «άλφα».

Ρωτάς κάποια κυρία στο πάρκο πόσων χρόνων είναι η κόρη της και, με θάρρος σου απαντά «Τρεισήμισι».   Τα χρόνια μπορεί να είναι τρία, τέσσερα κ.λπ.  κ.λπ. Τα χρόνια δεν μπορεί να είναι «τρεις». Οι λέξεις λήγουν σε «α» γιατί τα χρόνια είναι ουδέτερα.  Άρα, κυρία μου, αν η κόρη σας είναι τριών και μισό, τότε είναι «τριάμισι».  Τρί-α, τρι-ά-μισι.

«Θα ταξιδέψω στις τεσσεράμισι», σου λέει το υψηλόβαθμο στέλεχος.  Αφού μπορεί να ταξίδευες στις τέσσερεις – ώρες, θηλυκές, πληθυντικός – και όχι «τέσσερα»,  τότε σημαντικέ γιάπι, θα ταξιδέψεις στις τέσσερεις και μισή, τεσσερ-ισ-ήμισι – κι εδώ συλλαβιστά. Τεσσερισήμισι.

Ας κάνουμε όλοι μια προσπάθεια.  Η γλωσσική ηχορύπανση που δεχόμαστε είναι το κερασάκι στην τούρτα σε μια κοινωνία που έχει πετάξει στα σκουπίδια ποιότητα, αξίες, παιδεία, γλώσσα και ό τι* άλλο είχαμε για να μας κάνει περήφανους.  Η εύκολη προσέγγιση πάντα είναι να μην τα θεωρήσουμε σημαντικά ή να προσποιηθούμε ότι δεν είναι σημαντικά και να δείξουμε σνομπισμό ταιριαστό σε μια Μαντάμ Σουσού.  Έτσι γίνεται όταν η αλεπού κάνει κρεμαστάρια αυτά που δεν φτάνει. Αγαπητοί αναγνώστες, όταν θα ακούσω εκπαιδευτικό να κάνει το ίδιο λάθος, σας προειδοποιώ ότι θα επανέλθω στο θέμα δριμύτερη.

* Σημ:  «ό τι» ή «ό,τι» και όχι «ότι», δηλαδή εδώ σε αυτή την πρόταση χρησιμοποιούμε αντωνυμία και όχι ειδικό σύνδεσμο

Coaching advertisement d from annanatar8

ΕΘΝΙΚΗ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ

Θυμήθηκα την εποχή που κατά τη διάρκεια των επαγγελματικών ταξιδιών ήταν ευκαιρία να νιώσω περηφάνια για το γεγονός ότι ήμουν Ελληνίδα.  Έχοντας  κατακτήσει το σεβασμό – ίσως και τη συμπάθεια – των ομολόγων μου (και προϊσταμένων) μου στην Ευρώπη και την Αμερική, και συμμετέχοντας ισάξια σε διεθνείς (global, όπως λέμε στα ελληνικά!) ομάδες εργασίας, η καταγωγή μου από την Ελλάδα ήταν ένας λόγος περισσότερος για να τραβήξει μια Ελληνίδα την προσοχή τους.   Οι πιο ανιστόρητοι έβρισκαν την ευκαιρία να λύσουν απορίες για την Αρχαία Ελλάδα, τα επιτεύγματα των προγόνων μας, ακόμα και για τις διαφορές της Ορθόδοξης Εκκλησίας (?). Αυτοί που ενδιαφερόντουσαν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, είχαν ερωτήματα για τον τρόπο που αντεπεξήλθαμε σε ένα τόσο μεγάλο έργο.  ΄Αλλοι εξέφραζαν τη γλυκιά ζήλια τους για τον φωτεινό μας ήλιο.  Διερωτώνταν πώς ήταν δυνατόν να παρουσιάζουμε θαυμαστούς ρυθμούς ανάπτυξης, όταν αρκετές χώρες της Ευρώπης έδειχναν πιο αδύναμες.  Δεν φανταζόμασταν τότε πόσο μαγειρεμένα ήταν τα στατιστικά μας στοιχεία.

Η ίδια περηφάνια υπήρχε και στα προσωπικά ψυχαγωγικά ταξίδια στον κόσμο.  Ο παράξενος ήχος της ομιλίας μας που θύμιζε άλλοτε Ιταλικά και άλλοτε Ισπανικά, μπέρδευε όσους μας γνώριζαν.  Η δυνατότητα επικοινωνία μας μαζί τους σε δύο ή περισσότερες από μια ξένες γλώσσες – φυσικά και όχι στα ελληνικά – τους δυσκόλευε να μας κατατάξουν σε συγκεκριμένη φυλή.

Πέρασαν οι εποχές που το ταξίδι στο εξωτερικό, μας έκανε υπερήφανους.  Τώρα οι Ευρωπαίοι αρνούνται να ενοικιάσουν σπίτια σε Έλληνες, άλλοι εκφράζοντας ευθέως την άρνησή τους και άλλοι ζητώντας προκαταβολικά τα ενοίκια δωδεκαμήνου.  Τόλμα εσύ, πτωχέ τουρίστα, να αναφέρεις την καταγωγή σου.  Άραγε η πιστωτική σου κάρτα θα γίνει αποδεκτή?  Άραγε θα σε εξυπηρετήσουν με το ίδιο χαμόγελο?

Τώρα ήρθε η ώρα της εθνικής ντροπής.  Σαν το σκύλο με την ουρά στα σκέλια, έχουμε δεχτεί να μας επιπλήττει ο κάθε καρεκλοκένταυρος του ΔΝΤ και της ΕΕ, ο καθένας που μια συγκυρία του πρόσφερε μια πολυπόθητη καρέκλα και οφφίτσια (*). Κυβερνιόμαστε από ντόπιους ανίκανους και δανειστές καιροσκόπους.  Οι λέξεις «δικαίωμα» και «δημοκρατία» έχουν εξοστρακιστεί από το θεσμικό μας πλαίσιο.  Αντί να φροντίζουμε για την αποταμίευση και να χτίζουμε το μέλλον, αντί το κράτος να φροντίζει για μας, εμείς συντηρούμε το κράτος.   Το χειρότερο είναι ότι δεχτήκαμε να μας στερούν την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. 

(*) Αξίζει να ασχοληθούμε και στο μέλλον με περιπτώσεις ανθρώπων που κατάφεραν να κατακτήσουν ένα αξίωμα που δεν τους άρμοζε και πώς συμπεριφέρονται για να το διατηρήσουν

Από την Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΤΩΡΑ

«THE POWER OF NOW»

(Σχόλιο για το βιβλίο του Echart Tolle)

Καλές οι θεωρίες, αλλά για να μπορέσει ο μέσος άνθρωπος να μη χαραμίσει τη ζωή του βυθισμένος σε φόβο ή οργή ή ερωτικές απογοητεύσεις που δημιουργούνται από το καταστροφικό του «εγώ», πρέπει να ασχοληθεί με το διαλογισμό ή να διαβάσει αυτό το βιβλίο. Αγαπητοί μου followers, επειδή ο διαλογισμός είναι δύσκολο «σπορ», διαβάστε τουλάχιστον το βιβλίο «Η Δύναμη του Τώρα», που σας προτείνω.

Το βιβλίο του Eckart Tolle έχει πουλήσει από το 1997 μέχρι σήμερα πάνω από 12 εκατομμύρια αντίτυπα και έχει εκδοθεί σε περισσότερες από 30 γλώσσες.  Χαρακτηριστικό είναι ότι, όταν το ζήτησα σε γνωστό βιβλιοπωλείο, πριν καλά-καλά τελειώσω τον τίτλο, όταν είχα προλάβει να ξεστομίσω μόνο τις δύο πρώτες λέξεις, ο νεαρός υπάλληλος τον συμπλήρωσε, χωρίς δισταγμό.  Άραγε πόσοι άλλοι πριν από μένα να το ζήτησαν την ίδια μέρα, την ίδια εβδομάδα, τον ίδιο μήνα, την ίδια χρονιά, τις προηγούμενες χρονιές?  Όσοι, λοιπόν, το διαβάσατε πείτε μας τι μάθατε.  Θα θέλαμε να ξέρουμε αν αλλάξατε κάτι στη ζωή σας.

Το βιβλίο πρέπει να σας έχει διδάξει να νιώθετε την ψυχή σας κάθε στιγμή και να νιώθετε την κάθε στιγμή σας.  Ανεβαίνετε μια σκάλα?  Την ανεβαίνετε αφηρημένα, μηχανικά.  Σταματήστε και συνειδητοποιήστε το ανέβασμα κάθε σκαλιού.  Προσπαθήστε να απομονώσετε αυτές τις φωνές που σας μιλούν συνέχεια μέσα στο μυαλό σας.  Το βασικό μάθημα είναι ότι η ζωή είναι τώρα.  Ο πραγματικός χρόνος είναι το «τώρα».  Άλλωστε το «παρελθόν» έφυγε, τελείωσε.  Και το «μέλλον» είναι μια ψευδαίσθηση.

Σας μαθαίνει εύκολα καθημερινά κόλπα να περνάτε από την κατάσταση της αθέλητης «ασυνειδησίας» (unconsciousness) στην κατάσταση της «καθαρής συνειδητότητας» (consciousness). Τα έντονα συναισθήματα όπως αυτά του φόβου ή της οργής που κυριαρχούν μέσα στο νου μας και πληγώνουν κάθε λεπτό της ζωής μας, μπαίνουν σε μια δεύτερη μοίρα. Σύμφωνα με τον συγγραφέα η λέξη «νους» περιλαμβάνει τις σκέψεις μας αλλά και τα συναισθήματά μας που αποτελούν τις αντίστοιχες αντιδράσεις στις σκέψεις μας. 

Σε όποια θρησκεία κι αν πιστεύετε, θα βρείτε τα βασικά μηνύματα της θρησκείας να συγκλίνουν στις απόψεις του Tolle.

Μπορείτε να διαβάσετε και ανάλογο κείμενο που γράφτηκε σε αυτό το blog πριν λίγο καιρό, με τίτλο «Διατριβή για την έννοια της ψυχικής γαλήνης» (24 Μαρτίου 2013)

ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ

Το 2004, μετά από μια ανέλπιστη πρόσκληση, ο ξάδερφος Γιώργος Σολομωνίδης, γνωστός φωτογράφος στην Αγγλία (στο Λονδίνο), διασχίζει αρκετά χιλιόμετρα στην περιοχή των Χανίων.

Τα λόγια και, κυρίως, οι φωτογραφίες του δίνουν ιδιαίτερες πινελιές σε αυτό το οδοιπορικό στη δυτική Κρήτη.

Απολαύστε τα στο blog του:

　

Crete 2004

"ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ"

Αγαπητοί followers του blogspot της Anna Natar, μοιραστείτε το με τους φίλους σας.

Και λίγα λόγια για το "Μαργαρίτα":
Το Εργαστήρι Ειδικής Αγωγής με την επωνυμία "Μαργαρίτα" ιδρύθηκε το 1979, με την πρωτοβου­λία μίας μη­τέρας παιδιού με σύνδρομο Down. Είναι ΝΠΙΔ αναγνωρι­σμένο ως ειδι­κώς φιλαν­θρωπικό Σωματείο. Προσφέρει επαγγελματική κατάρτιση και επαγγελματική άσκηση σε άτο­μα με μέση και ελαφρά νοη­τική καθυστέρη­ση. Η φοίτηση παρέχεται δωρεά­ν και ξεκινά από ηλικία 14 ετών.

ΧΑΡΙΖΟΥΜΕ ΔΑΝΕΙΑ, ΦΥΓΑΔΕΥΟΥΜΕ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ

«Συγγενής εξ αγχιστείας του Προέδρου Αναστασιάδη, ο επιχειρηματίας στην Κύπρο που έστειλε λεφτά στην Αγγλία λίγες μέρες πριν το Eurogroup».

Μέχρι εδώ η είδηση μέσα από τις παραγράφους του ηλεκτρονικού και έντυπου τύπου δεν είναι η συγγένεια του επιχειρηματία με τον πρόεδρο.  Διαβλέπουμε μόνο την προσπάθεια να εμπλακεί το όνομα του συγκεκριμένου προέδρου, γιατί στην Κύπρο ο επιχειρηματίας ή συγγενής θα ήταν ή κουμπάρος!

Οι ειδήσεις είναι στα πραγματικά γεγονότα.  Πρώτον, οι τράπεζες Κύπρου και Λαϊκή διέγραψαν δάνεια πολλών εκατομμυρίων σε πολλούς και δεύτερον καταθέσεις Κυπρίων, Ελλήνων και Ρώσων φυγαδεύτηκαν στο εξωτερικό την εβδομάδα της 18 Μαρτίου.  Και ενωρίτερα, και ενωρίτερα!

Για την πρώτη είδηση, η απάντηση βρίσκεται στη μανία του ρουσφετιού.  Αλισβερίσι, «δούναι και λαβείν».  Σε εξυπηρετώ τώρα, με εξυπηρετείς αύριο.  Ελάτε τώρα, εδώ στην Ελλάδα τα ξέρουμε καλά αυτά.  Εμάς μιμούνται οι Ελληνοκύπριοι.  Για τη δεύτερη είδηση, αν απορείτε τι έκαναν οι Άγγλοι καταθέτες τις ίδιες μέρες, να σας ξεκαθαρίσω ότι αυτοί έχουν αποσύρει τα χρήματά τους από μήνες και χρόνια τώρα, όπως επίσης είχαν αρχίσει να πουλούν και τα σπίτια τους στην Κύπρο.

Παραμένει είδηση και απορία μαζί πώς βγαίνουν καταθέσεις όταν οι τράπεζες είναι κλειστές.  Αυτό σημαίνει ότι τα στελέχη στα τμήματα private banking διευκόλυναν τους πελάτες ανοίγοντας λογαριασμούς στα υποκαταστήματα του Λονδίνου, είτε μπαίνοντας κρυφά – μουλωχτά – στους χώρους εργασίας, είτε ακόμα και από το σπίτι.

Σημαντικότερη είδηση όμως θα ήταν πόσο πιο νωρίς ήταν προσυμφωνημένο το κούρεμα.  Κύριε Χριστόφια?  Κύριε Αναστασιάδη?