ΕΘΝΙΚΗ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ

Θυμήθηκα την εποχή που κατά τη διάρκεια των επαγγελματικών ταξιδιών ήταν ευκαιρία να νιώσω περηφάνια για το γεγονός ότι ήμουν Ελληνίδα.  Έχοντας  κατακτήσει το σεβασμό – ίσως και τη συμπάθεια – των ομολόγων μου (και προϊσταμένων) μου στην Ευρώπη και την Αμερική, και συμμετέχοντας ισάξια σε διεθνείς (global, όπως λέμε στα ελληνικά!) ομάδες εργασίας, η καταγωγή μου από την Ελλάδα ήταν ένας λόγος περισσότερος για να τραβήξει μια Ελληνίδα την προσοχή τους.   Οι πιο ανιστόρητοι έβρισκαν την ευκαιρία να λύσουν απορίες για την Αρχαία Ελλάδα, τα επιτεύγματα των προγόνων μας, ακόμα και για τις διαφορές της Ορθόδοξης Εκκλησίας (?). Αυτοί που ενδιαφερόντουσαν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, είχαν ερωτήματα για τον τρόπο που αντεπεξήλθαμε σε ένα τόσο μεγάλο έργο.  ΄Αλλοι εξέφραζαν τη γλυκιά ζήλια τους για τον φωτεινό μας ήλιο.  Διερωτώνταν πώς ήταν δυνατόν να παρουσιάζουμε θαυμαστούς ρυθμούς ανάπτυξης, όταν αρκετές χώρες της Ευρώπης έδειχναν πιο αδύναμες.  Δεν φανταζόμασταν τότε πόσο μαγειρεμένα ήταν τα στατιστικά μας στοιχεία.

Η ίδια περηφάνια υπήρχε και στα προσωπικά ψυχαγωγικά ταξίδια στον κόσμο.  Ο παράξενος ήχος της ομιλίας μας που θύμιζε άλλοτε Ιταλικά και άλλοτε Ισπανικά, μπέρδευε όσους μας γνώριζαν.  Η δυνατότητα επικοινωνία μας μαζί τους σε δύο ή περισσότερες από μια ξένες γλώσσες – φυσικά και όχι στα ελληνικά – τους δυσκόλευε να μας κατατάξουν σε συγκεκριμένη φυλή.

Πέρασαν οι εποχές που το ταξίδι στο εξωτερικό, μας έκανε υπερήφανους.  Τώρα οι Ευρωπαίοι αρνούνται να ενοικιάσουν σπίτια σε Έλληνες, άλλοι εκφράζοντας ευθέως την άρνησή τους και άλλοι ζητώντας προκαταβολικά τα ενοίκια δωδεκαμήνου.  Τόλμα εσύ, πτωχέ τουρίστα, να αναφέρεις την καταγωγή σου.  Άραγε η πιστωτική σου κάρτα θα γίνει αποδεκτή?  Άραγε θα σε εξυπηρετήσουν με το ίδιο χαμόγελο?

Τώρα ήρθε η ώρα της εθνικής ντροπής.  Σαν το σκύλο με την ουρά στα σκέλια, έχουμε δεχτεί να μας επιπλήττει ο κάθε καρεκλοκένταυρος του ΔΝΤ και της ΕΕ, ο καθένας που μια συγκυρία του πρόσφερε μια πολυπόθητη καρέκλα και οφφίτσια (*). Κυβερνιόμαστε από ντόπιους ανίκανους και δανειστές καιροσκόπους.  Οι λέξεις «δικαίωμα» και «δημοκρατία» έχουν εξοστρακιστεί από το θεσμικό μας πλαίσιο.  Αντί να φροντίζουμε για την αποταμίευση και να χτίζουμε το μέλλον, αντί το κράτος να φροντίζει για μας, εμείς συντηρούμε το κράτος.   Το χειρότερο είναι ότι δεχτήκαμε να μας στερούν την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. 

(*) Αξίζει να ασχοληθούμε και στο μέλλον με περιπτώσεις ανθρώπων που κατάφεραν να κατακτήσουν ένα αξίωμα που δεν τους άρμοζε και πώς συμπεριφέρονται για να το διατηρήσουν

Από την Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar