Θα
ήθελα να δω εκατομμύρια κόσμου να περπατούν στο Πέραμα και στο Κερατσίνι. Ειρηνικά, όλοι χέρι χέρι, να εκφράζουν την αγάπη τους για τον άνθρωπο, τον Έλληνα
και τον ξένο, τον πλούσιο και τον φτωχό, τον διανοούμενο και τον εργάτη, τον
γέρο και το νέο, τον άντρα και τη γυναίκα, τον δεξιό και τον αριστερό. Θα είναι ένας κόσμος στην Ελλάδα χωρίς
ρατσιστικές ιδέες, χωρίς ακραίες ιδεολογίες.
Ο καθένας μας θα προσφέρει στον άλλο ό τι μπορεί χωρίς ιδιοτέλεια. Η Ελλάδα θα αρχίσει να αλλάζει χωρίς
δεκανίκια από άλλους παράγοντες. Η
Δύναμή της θα είναι η Ομόνοια, η Σύμπνοια.
Και
μετά ξύπνησα συνειδητοποιώντας το μίσος που καλλιεργούμε, εμείς οι ίδιοι οι πολίτες,
στην καθημερινότητά μας, φτιάχνοντας φατρίες και αντιπάλους. Με ένα Κράτος άβουλο, ανίκανο, αδύναμο,
έρμαιο της αγάπης για χρήμα, διαφθορά και φιγούρα.
Διαβάστε
και τα λόγια του Χατζηδάκη το 1993.
Είκοσι ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει και η Ελλάδα μόνο οπισθοδρόμηση
έχει να δείξει.
Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου