ΚΑΙ ΤΩΡΑ ... ΨΑΡΕΥΟΥΜΕ

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΨΑΡΕΥΟΥΜΕ

«Θα φάμε ψαράκι σήμερα».

«Να θυμηθώ να κλείσω ραντεβού στο ΚΤΕΟ».

«Πότε θα πάμε λαϊκή?»

«Άκου η ΑΕΚ στη β’ εθνική!»

Κενό

«Πώς θα πληρώσω το χαράτσι?»

«Να περάσω από το φούρνο».

«Πόσο δόλωμα έχω ακόμα?»

«Τσιμπά, τσιμπά».

«Θα τον γ....... τον πούστη». (Ποιόν?  Τι σε νοιάζει εσένα?  Ο ψαράς ξέρει)

«Το αυτοκίνητο είναι στη θέση του?»

«Ου να χαθούν, μας κατέστρεψαν». (Ποιοί?  Εεεε, ξέρεις)

«Να περάσω από το φούρνο».

«Βούλα, Βουλιαγμένη, Βάρκιζα».

«Με το χαράτσι τι θα κάνω?»

«Δουλεύει το TAXIS?»

Κενό

«Τσιμπά. Τσίμπησε. Όπα.  Όχι, ρε γ..... το».

«Οι άλλοι τι κάνουν άραγε?»

«Τι ώρα πήγε?»

Συμπέρασμα:  Οι πιο όμορφες σκέψεις των ψαράδων είναι τα «κενά».

(Κυλίστε τη σελίδα πιο κάτω για να διαβάσετε περισσότερες ενημερώσεις)

ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΕΙΨΟΥΣ

Όταν φτάσαμε στο λιμάνι των Λειψών (ή στη Λειψώ) δεν πρόλαβα να καταλάβω το τοπίο σε όλη του τη διάσταση.  Μας περίμενε το λεωφορειάκι του ξενοδοχείου «Αφροδίτη» για να μας πάει απ’ ευθείας στο ξενοδοχείο.  Ώρα, μία παρά κάτι το μεσημέρι. Στο sac voyage μόνο μια αλλαξιά ρούχα – για το ο μη γένοιτο – και το μαγιό με την απαραίτητη πετσέτα.

Γύρισα δύο τρεις φορές το κεφάλι για να δω τα κτίσματα μέχρι το ξενοδοχείο αλλά δεν παρατήρησα κάτι εντυπωσιακό.  Κράτησα την εξερευνητική μου όρεξη για αργότερα, μέχρι που βρεθήκαμε μπροστά στην παραλία Λιεντού.  Ωραία παραλία, ήπια αμμώδης με λιγοστούς επισκέπτες χωρίς ομπρέλες να τιμούν τα γαλάζια νερά και την ηρεμία.  Το μεσημέρι, αρκετά ευχάριστο για Ιούνιο, δεν είχε προσκαλέσει περισσότερους επισκέπτες.  Προσωρινά το νησί είναι γεμάτο από Άγγλους και Γερμανούς.  Οι ορδές των Ιταλών που πρώτοι ανακάλυψαν τον Λειψό και τον κατέκτησαν, πριν τον μάθουν καν οι Έλληνες, θα έρθουν μια και καλή τον Αύγουστο.  Αυτοί είναι που έκτισαν σπίτια και επένδυσαν στο νησί πρώτοι μαζί με τον Γιωτόπουλο που έχτισε το παράξενα βαμμένο σπίτι του – άσπρο πια ταιριαστό με το περιβάλλον.

Η επιλογή του ξενοδοχείου «Αφροδίτη» αποδείχτηκε η πιο σωστή:  ζεστή φιλοξενία, προσωπική εξυπηρέτηση, πάστρα, θέα στη θάλασσα, κοντινή απόσταση από το χωριό.

Το νησί μας καλεί σε εξερεύνηση.  Κατά «τοπική» ομολογία, το χωριό δεν έχει να μας παρουσιάσει κάτι ιδιαίτερο.  Μπορούμε να το δούμε στην απογευματινή μας βόλτα.  Το νησί φημίζεται για τις παραλίες του.  Σακίδιο στον ώμο και περπάτημα, ή ταξί για τους πιο μεγάλους.  Έτσι γίνεται η πρόσβαση στις παραλίες.  Εκτός αν προτιμάτε την ποδηλατάδα. Πρέπει να υπάρχει και κάποιο λεωφορείο αλλά δεν το είδα πουθενά στη σύντομη παραμονή.

Θέλουμε ξέβαθα ήπια νερά ή βαθιά και πιο κρύα?  Διαλέγετε και παίρνετε. Λιεντού ή Πλατύς Γιαλός?  Χοχλακούρα ή Κατσούδια?  Διαλέγουμε τον Πλατύ Γιαλό που διαθέτει και ταβέρνα «του ξαδέρφου». Η σαιζόν δεν έχει ανοίξει καλά καλά. Τα νερά στον Πλατύ Γυαλό είναι αβαθή αλλά κρύα ακόμα.  Ο Ιούνιος φέτος ήταν καλός μαζί μας, αρκετά δροσερός ακόμα και στα Δωδεκάνησα και αλλού φθινοπωρινός.

Το απόγευμα μένει ελεύθερο για την περιήγηση στον οικισμό του Λειψού.  Καλά που κάναμε αυτή την επίσκεψη για να μάθουμε ότι οι Λειψοί είναι συστάδα από νησάκια και όχι μόνο ένα.  Ένα απ’ όλα είναι ο Λειψός (ή η Λειψώ) και τα υπόλοιπα είναι μικρότερα. Ασπρονήσια, Καλαπόδια, Φράγκο, Πλάβι και κάποια άλλα ακόμα μικρότερα.

Ο μόνος τρόπος για να δει κάποιος τα υπόλοιπα νησάκια είναι με το καΐκι που κάνει ολοήμερη εκδρομή και να επισκεφθεί το Μαράθι και τους Αρκιούς.    

Ο ίδιος ο οικισμός του Λειψού χαρακτηρίζεται από την απλότητα της φτώχειας και την πάστρα της νοικοκυροσύνης.  Οι Ελληνοαυστραλοί βοηθούν φτωχές οικογένειες και, όπως μας είπε ο κ. Μ.  «Μόνο ο τεμπέλης θα πεινάσει στο νησί.  Στο κάτω κάτω με μια μελιτζάνα που ε’ ννα φυτέψεις κι ένα ψάρι που ε΄ννα πιάσεις με την πετονιά.... Μόνο με την υγεία έχουμε πρόβλημα.  Αν λυνόταν κι αυτό ....».

Άλλο που ανακαλύψαμε είναι η όρεξη των ντόπιων για καλό μεζέ.  Έτσι εξηγούνται οι πολλές ταβέρνες.  Ξυνομυζήθρα, φάβα, χταποδάκι ψητό...... Ακόμα και οι Συμιακοί τους παραδέχονται και επισκέπτονται το νησί το χειμώνα για να ευχαριστηθούν τη φιλοξενία των ντόπιων.  Δώσ’ του και νησιώτικα που ακούγονται εδώ κι εκεί.  Δώσ’ του και ωραίες νησιωτοπούλες με μίνι και ξώπλατα.  Να το σκηνικό.

Αν θέλετε να ζήσετε έθιμα και πανηγύρια, τα μεγαλύτερα είναι στις 24 Ιουνίου για τον Άγιο Ιωάννη και στις 22 Αυγούστου για την Παναγία του Χάρου.

Μέχρι το επόμενο μεσημέρι που ήρθε το καταμαράν από Ρόδο-Σύμη-Κω-Κάλυμνο και Λέρο, για να μας επιστρέψει στη Σύμη με ενδιάμεσο σταθμό στην Πάτμο, έχουμε γνωριστεί με αρκετούς ντόπιους που μας αποχαιρετούν με την ευχή να μας ξαναδούν.


Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar
(Κυλίστε τη σελίδα πιο κάτω για να διαβάσετε περισσότερες ενημερώσεις)

Coaching advertisement from annanatar8

Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΒΟΤΣΑΛΟΥ

(γραμμένο τον Ιούλιο του 2006 από την Άννα Νάταρ Anna Natar Αννα Ναταρ)

Αν νομίζεις ότι οι πέτρες δεν μιλούν, γελιέσαι!  Έχεις  προσέξει τα βότσαλα της παραλίας?  Κάθε βότσαλο και μία φωνή!  Η φωνή του ήλιου – άσπρο βότσαλο.  Η φωνή της θλίψης – μαύρο βότσαλο.  Η φωνή της ελπίδας – πράσινο βότσαλο.  Η φωνή της λογικής – καφέ βότσαλο.  Οι φωνές τους συναντιούνται στη φωνή της ζωής.

(Από τη συλλογή "Θέλεις να σβήσεις του πόνου τις στάχτες")


(Κυλίστε πιο κάτω τη σελίδα για να διαβάσετε περισσότερες ενημερώσεις)

Από την Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar

ΠΙΑΤΣΕΣ ΤΑΞΙ

Η πρώτη πιάτσα ταξί που εντόπισα τα τελευταία χρόνια ήταν στη Λεωφόρο Συγγρού στο ύψος της στάσης μετρό «Συγγρού-Φιξ».  Την παρατήρησα κυρίως γιατί δημιουργούσε πρόβλημα στην κυκλοφορία, μπλοκάροντας τη δεξιά πλευρά της λεωφόρου και βάζοντας σε κίνδυνο τους υπόλοιπους οδηγούς.  Μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι δεν υπήρξε προσπάθεια από την αστυνομία να τους απομακρύνει.  Κι αν υπήρξε η προσπάθεια, αποτέλεσμα δεν έφερε.  Τα μιλήσαν?  Τα συμφωνήσαν?

Σιγά-σιγά οι πιάτσες αυξήθηκαν.  Όταν κάθε γειτονιά της Αθήνας αποκτά τη δική της πιάτσα ταξί, ούτε λίγο ούτε πολύ γυρίζουμε στη δεκαετία του ’80 – για να μην αναφέρω προηγούμενες δεκαετίες με τις πιάτσες των «πειρατικών» ταξί.  Άλλο ένα αποτέλεσμα της κρίσης, λοιπόν.  Τώρα πια λίγοι οι πελάτες, λίγα τα λεφτά στη τσέπη, λιγότεροι οι βιαστικοί εργαζόμενοι.  Ζούμε την εποχή που μετράμε μόνο πόσο αυξάνονται οι άνεργοι και όχι η απασχόληση.  Ο αυτοκινητιστής περιμένει να εντοπίσει τον πελάτη του στις πολυσύχναστες στάσεις λεωφορείων και στις εξόδους του μετρό.   Δεν έχει την πολυτέλεια να τριγυρνά στους δρόμους της πόλης και να καταναλώνει το πανάκριβο καύσιμο.

Παρ’ όλ’ αυτά, η τάξη των ταξιτζήδων συνεχίζει να κρύβει αρκετά «μπουμπούκια» που προσπαθούν με κάθε πανέξυπνο και ταχυδακτυλουργικό τρόπο να ξεγελάσουν, να κλέψουν τον πελάτη.  Πριν λίγες εβδομάδες εντοπίστηκαν 27 (ούτε ένας ούτε δύο) ταξιτζήδες που έκλεβαν με το ταξίμετρο τους πελάτες τους. Πιο συγκεκριμένα, άλλοι  είχαν χρησιμοποιήσει καλώδιο στην ταμειακή μηχανή με αποτέλεσμα να μην εκδίδονται αποδείξεις. Άλλος ήταν «μαϊμού ταξιτζής»:  είχε πλαστή ειδική άδεια οδήγησης ταξί και πλαστή άδεια ικανότητας οδήγησης.  Άλλο «μπουμπούκι» χρησιμοποιούσε επιπλέον ειδική ηλεκτρονική πλακέτα η οποία αύξανε πλασματικά την αξία της διαδρομής.

Ας το κοιτάξουν οι ίδιοι οι συνδικαλιστές, τώρα πια που ο συνδικαλισμός θα πάρει καινούριο χαρακτήρα.

ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΛΙΘΕΑ

(Στη γειτονιά της οδού Ανδρομάχης-ένα ρεπορτάζ από την Άννα Νάταρ Anna Natar Αννα Ναταρ)

Στο δεξί πεζοδρόμιο της οδού Ανδρομάχης τα καροτσάκια από τα σούπερ μάρκετ είχαν βρει δωρεάν χώρο στάθμευσης.  Στερεωμένα και κλειδωμένα κάτω από τα δέντρα του δρόμου έδειχναν να κοιμούνται, να ξεκουράζονται από τη λεία που μαζεύουν καθημερινά.  Με μια πρώτη ματιά οι «ιδιοκτήτες» τους - ίσως καλύτερα, οι «κάτοχοί» τους - δεν φαίνονταν πουθενά. Από μακριά πρόσεξα άλλο ένα καροτσάκι να προχωρά προς εμένα μαζί με τον οδηγό του φυσικά.  Η βάρδια είχε τελειώσει και ερχόταν κι εκείνος να παρκάρει.

Αυτές οι μικρές λεπτομέρειες με έκαναν να παρατηρήσω το δρόμο.  Οι νεραντζιές έγιναν δροσερό καταφύγιο για τα καροτσάκια αυτό το παράξενα ζεστό μαγιάτικο πρωινό.  Οι «κάτοχοι» σίγουρα μένουν στις προσφυγικές κατοικίες δεξιά και αριστερά του δρόμου.  Οι περισσότερες διώροφες, παρατημένες στο χρόνο με μεγάλες πληγές.  Άραγε μένουν μόνο Πακιστανοί πια εδώ?

Δεξιά και λίγο πίσω μου πρόσεξα ένα αδιέξοδο, μια παλιά «αυλή» κρυμμένη πίσω από το ένα προσφυγικό. Ένας τενεκές με γεράνι και μια παιδική φωνούλα.  Το βλέμμα μου σηκώθηκε και ψηλά.  Ένα μπαλκονάκι φορτωμένο με γλαστρούλες.  

Γύρισα για λίγο πίσω στην εποχή της Μικρασιατικής καταστροφής, όταν το ελληνικό κράτος έπρεπε να φιλοξενήσει άρον-άρον και όπως-όπως τους πρόσφυγες.  Κτίρια όπως αυτά της οδού Ανδρομάχης είχαν στηθεί και στην Αγία Ελεούσα, κατά μήκος της Δαβάκη και πιο κάτω στις Τζιτζιφιές.  Στα μέσα της δεκαετίας του ’20, η εξοχική Καλλιθέα πήρε άλλο ύφος και έγινε Δήμος μετά τη ραγδαία αύξηση του πληθυσμού.

Πίσω από δύο παλιές τηλεοράσεις στη σκιερή είσοδο του ενός κτιρίου, άνοιξε δειλά μια πόρτα.  Ο τωρινός κάτοικος, κυνηγημένος κι αυτός με τη σειρά του από την ανθρώπινη αγριότητα στη χώρα του, βρήκε καταφύγιο στην ίδια γειτονιά, στο ίδιο σπίτι που πριν έναν σχεδόν αιώνα βρήκαν και οι Έλληνες της Μικράς Ασίας και του Πόντου. Ίσως είναι αυτός που έχει φυτέψει τα λουλούδια στο μπαλκόνι?

(Κυλίστε πιο κάτω τη σελίδα για να διαβάσετε περισσότερες ενημερώσεις)

ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ

Ακόμα και από το 1919 η Υφήλιος άρχισε τη συζήτηση για τις φυλετικές διακρίσεις.  Υπογράφτηκε η Διεθνής Σύμβαση για την Κατάργηση Φυλετικών Διακρίσεων τη δεκαετία του ‘60.  Ο Ελληνικός Ποινικός Κώδικας, άλλος ένας παλαιότερος νόμος του 1979 (!) και το Ευρωπαϊκό Δίκαιο έχουν προβλέψει εναντίον της οποιασδήποτε αντιρατσιστικής συμπεριφοράς. Μπήκαμε στον εικοστό πρώτο αιώνα, για να διδάξουμε στους Έλληνες τι σημαίνει πολιτισμός και ισότητα και να θυμίσουμε τα αυτονόητα?

Τρομακτικά συμβάντα στην ελληνική πολιτική και κοινωνική ζωή.  Η πολιτική ηγεσία φοβάται να προχωρήσει στο νομοσχέδιο.  Ο πολιτικός κόσμος δεν αποφασίζει να εξοστρακίσει τις ακραίες ρατσιστικές συμπεριφορές.  Τα κόμματα διαγκωνίζονται για το ποιος θα βάλει τη σφραγίδα του στο νόμο.  Η ελληνική κοινωνία επικροτεί παλαιολιθικές αντιδράσεις.

Οι γενοκτονίες έχουν ήδη αναγνωριστεί από ανώτατα διεθνή δικαστήρια.  Η Ελλάδα δεν έπρεπε να χρειάζεται καινούριο νόμο για να μάθει να σέβεται τον Άνθρωπο.

ΙΠΠΟΚΡΑΤΟΥΣ ΑΡΙΘΜΟΣ 22

Βγήκαν οι γείτονες στα παράθυρα για να καταλάβουν από που ακούγονταν οι φωνές.  Στην οδό Ιπποκράτους μπορούσαν να δουν μόνο την κίνηση των αυτοκινήτων.   Μια σειρήνα ασθενοφόρου κάλυψε τις φωνές.

Με λίγο μεγαλύτερη προσοχή άρχισαν να ξεκαθαρίζουν τα πικρά λόγια που ξεστομίζονταν στον αριθμό 22.

«Να ρωτήσεις και τη Μαριλίζα».

«Δεν χρειάζεται να ρωτήσω κανέναν.  114 εκατομμύρια φεσωθήκαμε».

«Τό’ ξερες ότι οι ανάγκες μας ήταν μεγάλες.  Κι εσύ εδώ ήσουν τόσα χρόνια».

«Δεν έκανα εγώ τόσα ταξίδια.  Εσύ όργωσες την υφήλιο».

«Ναι αλλά εσύ μας έφερες τόσους δικούς σου για να δουλέψουν δήθεν και να σου κάνουν θελήματα».

«Μην πιάνεις στο στόμα σου τους εργαζόμενους που είναι και απλήρωτοι».

Σιωπή για λίγα δευτερόλεπτα.

«Και το καινούριο κτίριο τι το θέλαμε?»

«Είμαστε κόμμα εξουσίας.  Το κύρος μας επιβάλλει σε τι χώρο θα λειτουργάμε».

«Λειτουργούμε, όχι «λειτουργάμε». Μάθε Ελληνικά».

Οι γείτονες χαμογέλασαν ειρωνικά για τον καυγά.  ‘Εκλεισαν τα παράθυρα.  Άλλωστε αυτό το «μαγαζί» και τέτοιοι καυγάδες δεν τους αφορούσαν.

ΠΟΛΙΤΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ή Ένας άτυχος Ευρωπαίος ιδιοκτήτης ακινήτου

Αποφάσισες να αγοράσεις ακίνητο?  Α ρε φουκαρά.

Τρέχεις στην εφορία για να πληρώσεις το φόρο.  Ουρές και ηλικιωμένοι.

Στην αρχή του 2009 η φορολόγηση για γονικές παροχές θα άλλαζε.  Παπουδο-γιαγιάδες στήθηκαν στην εφορία για να προλάβουν την 31^η Δεκεμβρίου.  Αλίμονο σε σένα που πρέπει να υπογράψεις νέο συμβόλαιο.

Πας στη ΔΕΗ για τη σύνδεση.  Ουρές.

Περιμένεις στο σπίτι για τη σύνδεση (και περιμένεις και περιμένεις)

Θυμήσου να συμπληρώσεις το Ε9.

Θα ανέβουν οι αντικειμενικές αξίες?

Κάποια στιγμή τρέχεις στο Κτηματολόγιο.  Χαρτιά, πολλά χαρτιά.  Το πρώτο Κτηματολόγιο πάει περίπατο.

Έχεις ημιυπαίθριους?  Ποιος τους ανακάλυψε αλήθεια?  Μετά από λίγα χρόνια θα κάνεις την «τακτοποίηση» των ημιυπαίθριων.

Σε λίγους μήνες θα ανακαλύψεις ότι τα τετραγωνικά του ημιυπαίθριου όπως τα δήλωσε ο Μηχανικός με τα τετραγωνικά του συμβολαίου δεν συμβαδίζουν.  Ο Μηχανικός εξηγεί, ο υπάλληλος στο Δήμο όμως δεν το καταλαβαίνει.

Σε λίγα χρόνια, η Εφορία ζητά να ξανα-επιβεβαιώσεις τα ακίνητά σου.

Πρέπει να αλλάξεις τον ανελκυστήρα.

Θα πληρώσεις ΕΕΤΗΔΕ.

Θα πληρώσεις ΕΤΑΚ.

Θα πληρώσεις ΦΑΠ.

Ούτε το ΤΑΠ θα γλυτώσεις.

Αλήθεια, τι θα γίνει με το νέο νόμο για τη φορολόγηση?

Ξαναρωτώ:  τι θα γίνει με τις αντικειμενικές αξίες, φουκαρά όμηρε του κράτους?

Φρόντισες να ασφαλίσεις το ακίνητό σου?  Έκανες οικονομία?  Και δεν ανησυχείς?

Θα χρειαστείς Ενεργειακό Πιστοποιητικό.  Πληρώνεις.

Θα χρειαστείς Πιστοποιητικό Ηλεκτρολόγου. Πληρώνεις.

Για να διορθώσεις τα τετραγωνικά μέτρα του ακίνητου σου έχεις τη μοναδική (!) ευκαιρία να επισκεφθείς στο Δήμο.

Στο Δήμο ο υπάλληλος ξέρει μόνο να μοιράζει Αιτήσεις, αγνοεί το γεγονός ότι πρέπει να δίνει και πληροφορίες

Την άλλη μέρα σε παίρνει τηλέφωνο στις 8 το πρωί, για να διορθώσεις κάτι στην αίτηση.  Ουρές και ηλικιωμένοι.

Ακούς μια γιαγιά στην ουρά που επιμένει ότι – όπως της είπαν – πρέπει να καταθέσει τα πρωτότυπα συμβόλαια στο Δήμο Αθηναίων.  Ανατριχιάζεις και προσπαθείς να της εξηγήσεις το παράλογο.

Μήπως έχεις και ενοικιαστή, αν είσαι τυχερός?  Ο ενοικιαστής πλήρωσε τη ΔΕΗ? Πλήρωσε τα κοινόχρηστα?  Πλήρωσε για λογαριασμό σου το ΕΕΤΗΔΕ?  Όλα καλά, θα χρεωθείς όμως με την εισφορά αλληλεγγύης, πληρώνεσαι δεν πληρώνεσαι το ενοίκιο.

Σου υποσχέθηκε εισόδημα το κράτος από φωτοβολταϊκά?  Λάθος, θα σου το πάρει πίσω μέσα σε λίγα χρόνια.

Φέτος θα πρέπει να συμπληρώσεις τον αριθμό παροχής στα ηλεκτροδοτούμενα ακίνητα.  Γιατί?  Ας κάνουν μόνοι τους τη διασταύρωση.

Μάιος 2013. Το τελευταίο ανέκδοτο:  Από τις βασικές (!) αλλαγές που προγραμματίζει (!) η κυβέρνηση (!) είναι πρωτίστως (!) η καταγραφή των ακινήτων (!).

Μετά από τόσες γραφειοκρατικές διαδικασίες ακόμα ΔΕΝ έχουν καταγραφεί?

Ποια αρρωστημένα μυαλά κρύβονται πίσω από όλα αυτά?  Μήπως φτάνει ως εδώ?

ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ - Βοηθώντας επαρχιώτες

Ένα γλυκό ανοιξιάτικο δειλινό στο κέντρο της Αθήνας, σταματά ένα αυτοκίνητο δίπλα στο δικό σου που είσαι έτοιμος να ξεπαρκάρεις.  Η πρώτη σκέψη – βγαλμένη ίσως από παλαιότερα χρόνια που δυσκολευόσουν να βρεις θέσεις στάθμευσης στην πόλη – είναι ότι ζήλεψε τη θέση που θα ελευθερώσεις.

Όχι όμως.  Μια συμπαθητική κοπέλα-οδηγός με κοινή φυσιογνωμία, με απόλυτη ευγένεια εξιστορεί μια περιπέτεια που πέρασε με τον μεσήλικα κύριο που κάθεται στη θέση του συνοδηγού.  Έχουν έρθει από το Ναύπλιο, τους άνοιξαν το αυτοκίνητο και δεν έχουν λεφτά ούτε για βενζίνα.  Η παράκληση  για οικονομική βοήθεια είναι έντονη αλλά ευγενική και οι πιθανότητες για κοροϊδία πολλές.

Κάνεις την καλή πράξη ή αφήνεις να σε τιμωρήσει ο Θεός την ώρα της κρίσης?  Ό τι κι αν διαλέξεις, το θύμα θα είσαι εσύ:  Είτε θα θεωρήσεις τον εαυτό σου μ....., είτε κακό άνθρωπο.

Και όμως, ο «ρεπόρτερ», είτε «μ.....» είτε κακός άνθρωπος, ακολούθησε το αυτοκίνητο, ένα μπλε σκούρο με αριθμό κυκλοφορίας που ξεκινούσε από ΙΒΜ, κτυπημένο στην πόρτα του οδηγού.  Η διαδρομή του μπλε αυτοκινήτου έτυχε να είναι η ίδια που θα ακολουθούσε ο «ρεπόρτερ».  Στρίβει δεξιά προς τη Λεωφόρο Συγγρού.  Ο «ρεπόρτερ» στρίβει κι αυτός.  Το μπλε αυτοκίνητο σταματά λίγα μέτρα αργότερα σε ακατάλληλο σημείο.  Καθυστερεί?  Η οδηγός εντόπισε το αυτοκίνητο του ρεπόρτερ και περιμένει να προσπεράσει?  Η κίνηση της Λεωφόρου Συγγρού αναγκάζει τον ρεπόρτερ να προσπεράσει.  Δεν καταθέτει τα όπλα.  Επανέρχεται στο ίδιο σημείο κάνοντας τον γύρο του οικοδομικού τετραγώνου.  Το μπλε αυτοκίνητο έχει φύγει.  Τα μάτια γίνονται δεκατέσσερα ψάχνοντας το μπλε αυτοκίνητο.  Μετά από λίγο το εντοπίζει στον παράδρομο της Συγγρού, μετά το Πάντειο Πανεπιστήμιο.  Οδηγούν αργά, πιθανόν ψάχνοντας καινούρια ευκαιρία για να πουν την ιστορία τους.  Ο ρεπόρτερ αναπτύσσει ταχύτητα και φεύγει.  Το ρεπορτάζ τελειώνει με την ανάγκη για στατιστικά στοιχεία: σας έχει πλησιάσει και σας αυτό το μπλε αυτοκίνητο και σε ποια περιοχή?

FRANKIE

http://www.youtube.com/watch?v=8m0dJXtwwiY


Δεν ξέρω τι άνθρωπος ήταν.  Όσο γι' αυτό, μάλιστα, κρατώ μικρό καλάθι.  Ήταν όμως "Η Φωνή", σύμφωνα με το προσωνύμιο του.  Από τότε δεν έχει βρεθεί ο αντικαταστάτης του ανάμεσα στα χιλιάδες αστέρια που έχουν εμφανιστεί.

"My Way", "Fly me to the Moon", "New York New York".  Ειδικά αυτά τα τρία τραγούδια σας τα αφιερώνω.  Διαλέξτε όποιο προτιμάτε.

14 Μαΐου 1998  ο Frankie "έφυγε" αφήνοντας πίσω πολλές γυναίκες που τον λάτρεψαν χωρίς να έχουν καταλάβει αν τους μαγνήτιζε η φωνή του, το χαμόγελό του, η γοητεία του, η επιτυχία του ή ένα ψέμα που είχαν δημιουργήσει για' κείνον.


(Κυλίστε τη σελίδα πιο κάτω για περισσότερες ενημερώσεις)

Η ΚΥΡΙΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΥΡΑ – Η βιογραφία της Πηνελόπης Δέλτα

(σχόλιο για το βιβλίο της Μίτσης Σκ. Πικραμένου)

Το  βιβλίο της κυρίας Πικραμένου διαφημίστηκε αρκετά.  Πρέπει να έχει ήδη πουλήσει πολλά αντίτυπα, κρίνοντας από το γεγονός ότι είχε εξαντληθεί σε γνωστό βιβλιοπωλείο και μου το παρήγγειλαν από το κεντρικό τους κατάστημα.  Θες η αγάπη μας για τα βιβλία της Πηνελόπης Δέλτα, θες η περιέργεια μας για την ψυχοσύνθεσή της που την οδήγησε στην αυτοκτονία, χωρίς δισταγμό αγοράσαμε το βιβλίο.   Στο μυθιστόρημα η Πηνελόπη Δέλτα μιλά σε πρώτο ενικό και εξιστορεί τη ζωή της περιγράφοντας τις συνήθειες και τα γεγονότα στην Αλεξάνδρεια, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη στα τέλη του 19^ου αιώνα και στις αρχές του 20ού μέχρι που πέθανε το 1945.

Περιγράφει με λεπτομέρειες το μεγάλο έρωτα που έζησε με τον Ίωνα Δραγούμη, τις ιδιόμορφες σχέσεις με τους γονείς της, την αγάπη για τα αδέρφια της και, κυρίως το επικίνδυνο παιγνίδι με το θάνατο που ήταν αναπόσπαστο κομμάτι σε όλη τη ζωή της.   Τα αυτοβιογραφικά στοιχεία των βιβλίων της και οι συσχετισμοί των ηρώων της  με πραγματικά συγγενικά και φιλικά πρόσωπα τρομάζουν.  Τρελαντώνης, Πουλουδιά, η οικογένεια Βασιωτάκη στον «Μάγκα», οι πρωταγωνιστές στο «Παραμύθι χωρίς Όνομα».  Και παντού η ίδια να πρωταγωνιστεί μέσα από τη δυνατή φαντασία, γιατρειά στον ψυχικό και σωματικό πόνο της.

Η κυρία Πικραμένου έχει μελετήσει την ιστορία εκείνης της εποχής, τα απομνημονευτικά σημειώματα της Δέλτα, το συγγραφικό της έργο, το αρχείο του Ίωνα Δραγούμη, για να μπορέσει να γράψει το μυθιστόρημα.

Αρκετές απορίες λύθηκαν χωρίς να αποφύγουμε τη μελαγχολία για τον πόνο που έζησε μια αγαπημένη Ελληνίδα.

ΜΙΑ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ

Ακόμα και το γκρέμισμα θέλει πολλή προσπάθεια.  Κάποιοι προσπάθησαν να βάλουν τρικλοποδιά στην προσπάθεια τα πρώτα πέντε χρόνια που ξεκίνησε και να κατεδαφίσουν το μικρό οικοδόμημα που χτιζόταν.  Δεν τα κατάφεραν.  Πάντα βρίσκεται όμως το πιόνι της μοίρας – άτομο ή ομάδα - που θα καταφέρει να αλλάξει τον ρου της ιστορίας και να χαράξει την πορεία της ζωής άλλων ανθρώπων.  Η Ιστορία έχει δώσει πολλά ονόματα σε αυτούς τους μοιραίους ανθρώπους.  Τους συναντούμε ακόμα και από την εποχή της αρχαίας Ελλάδας, του Τρωικού Πολέμου. της Ρώμης ή του Βυζαντίου.  Τα ονόματά τους ποτέ δεν ξεχάστηκαν.  Για όλους όμως ισχύει η νομοτέλεια.  Κατευθύνονται από τη μοίρα ανίσχυρα να αντιδράσουν.  Ερμηνεύουν το κάθε τι μέσα από τα δικά τους μάτια, συνωμοτούν, παραφράζουν, παρερμηνεύουν, επηρεάζουν αλλά προχωρούν για την επίτευξη του στόχου τους.  Οι ιστορίες τους κάποιες φορές μας θλίβουν αλλά κάποιες φορές μας διασκεδάζουν.  Η διαφορά είναι ότι σε αυτό το γκρέμισμα, οι σελίδες της Ιστορίας δεν θα γράψουν κάτι γι’ αυτό το πιόνι. 

ΙΣΙΔΩΡΑ ΝΤΑΝΚΑΝ

Μάιο του 1877 είχε γεννηθεί η Ισιδώρα Ντάνκαν, φαντάζομαι άγνωστη σε πολλούς νέους ή ακόμα και σε μεγαλύτερους σε ηλικία που είναι λιγότερο ψαγμένοι.  Δεν είμαι σίγουρη αν η πορεία της ή το τραγικό τέλος το 1927 δημιούργησαν το θρύλο της.

Η Ισιδώρα Ντάνκαν γεννήθηκε από πλούσια οικογένεια, Τραπεζίτη πατέρα.  Ποτέ δεν ξέρεις, όμως, τι σε περιμένει σε αυτή τη ζωή:  λίγο αργότερα, ο πατέρας της καταστράφηκε οικονομικά.  Ο χορός ήταν πάντα μέσα της κι έτσι, όταν μεγάλωσε, παρέδιδε μαθήματα για να προσφέρει κι εκείνη το εισόδημά της στην οικογένεια.  Ως μέλος του θεάτρου της Νέας Υόρκης έμεινε λίγα χρόνια γιατί την έπνιγε το σύστημα.  Για να βρει χώρο έκφρασης, άνοιξε τα φτερά της για την Ευρώπη.  Στο Λονδίνο και σε πολλές άλλες πόλεις της Ευρώπης, έδωσε αρκετές παραστάσεις.  Τότε άρχισε να γράφεται ο θρύλος της.  Ξέρουμε τις φωτογραφίες της Ισιδώρας Ντάνκαν με το μειδίαμα και την απαλή κίνηση να θυμίζει περισσότερο αναβίωση του ελληνικού πνεύματος και λιγότερο μπαλέτο.  Οι παραστάσεις της θεωρούνταν ιδιαίτερες γιατί εισήγαγε νέο είδος μπαλέτου με ελεύθερη κίνηση εκφράζοντας την ανάγκη της για ελευθερία.

Αχ αυτή η ελευθερία!  Η Ντάνκαν δεν έψαχνε την ελευθερία μόνο μέσα από το χορό.  Η ίδια δίψα για ελευθερία κυριαρχούσε την προσωπική της ζωή.  Απέκτησε και τα δύο παιδιά της εκτός γάμου.  Αναλογιστείτε όμως και την εποχή!  Μέχρι που ήρθε η τραγωδία, όταν έχασε και τα δύο παιδιά της σε δυστύχημα στα νερά του Σηκουάνα.

Η ζωή της μετά από αυτό το περιστατικό γέμισε ελεύθερες σκέψεις, ελεύθερες σχέσεις και ελεύθερη χρήση αλκοόλ.  Ήταν όμως ήδη θρύλος.

Πόσο ελεύθερη μπορεί να νιώθεις τυλιγμένη σε ένα μακρύ φουλάρι να ανεμίζει σε κάμπριο αυτοκίνητο με το συνοδό σου δίπλα!  Έτσι ελεύθερα σκοτώθηκε η Ντάνκαν.  Το φουλάρι της πιάστηκε στις ρόδες του αυτοκινήτου και πνίγηκε.  Τα τελευταία της λόγια πριν μπει στο αυτοκίνητο ήταν "Αντίο φίλοι μου, πηγαίνω προς τη δόξα".

 

ΧΟΡΟΣ

ΒΑΛΣΑΚΙ

Τα ζευγαράκια στροβιλίζονταν στην πίστα ανέμελα στο ρυθμό του βαλς.  Γλιστρούσαν στο παρκέ παρασυρμένοι από τις γνώριμες νότες.  Βιέννη? Ρώμη? Αθήνα?  Τι σημασία έχει.  Εκείνο το βράδυ είχαν αφεθεί στην ανεμελιά της εποχής  Ή προσπαθούσαν να ζήσουν την ψευδεπίγραφη ανεμελιά.  Πάντως, το χέρι του καβαλιέρου έσφιγγε τη μέση της ντάμας του όλο και πιο πολύ.  Κάθε τόσο την κοιτούσε στα μάτια προσπαθώντας να καταλάβει τα συναισθήματά της.  Άραγε μπορούσε να προχωρήσει λίγο περισσότερο?  Άραγε μπορούσε να την ξεμοναχιάσει σε κάποια γωνία του κλαμπ?  Άραγε πώς θα αντιδρούσε η αφελής  μικρή?

            ROCK & ROLL

Τη σήκωσε ψηλά, την κατέβασε.  Η φούστα της σηκώθηκε.  Το άσπρο της εσώρουχο φάνηκε λιγάκι στο ημίφως.  Όλα τα ζευγάρια γύρω τους χόρευαν τρελά. Ο ρυθμός τους είχε παρασύρει.  Πάνω-κάτω, πάνω-κάτω στην πίστα κτυπούσαν τα πόδια και γύριζαν το κεφάλι δεξιά-αριστερά.  Διασταυρώθηκαν και άλλαξαν θέση στην πίστα.  Μετά παλαμάκια για να κρατήσουν το ρυθμό.  Χαμόγελα.  Στην επόμενη φιγούρα το χέρι του έπιασε αποφασιστικά τους γλουτούς της.  Θα την πήγαινε στο σπίτι με το καινούριο του VAUXHALL και θα κατάφερνε να τη στριμώξει σε κάποια σκοτεινή γωνιά πριν φτάσουν.

            ROCK

Ο καθένας κρατούσε ένα ποτήρι με ποτό που κοιτούσε ηδυπαθώς.  Κάποιοι κουνιόντουσαν μελαγχολικά στην καρέκλα τους δείχνοντας ότι πρόσεχαν τη μουσική. Μια κοπέλα από απέναντι τον κοιτούσε στα μάτια με ένα υπομειδίαμα στα χείλη.  Κόμπλαρε.  Το ποτό που είχε πιει ξεροσφύρι του είχε φέρει μια ευχάριστη ζαλάδα.  Γύρισε το βλέμμα του αλλού στο χώρο, για να μη δείξει ότι είχε προσέξει το ενδιαφέρον της κοπέλας.  Μετά από λίγο, χωρίς να το θέλει, τα μάτια του γύρισαν σε εκείνη πάλι.  Φοβήθηκε ότι θα τον ξεμοναχιάσει σε κάποια γωνία στις τουαλέτες του κλαμπ.