(σχόλιο για το βιβλίο της Μίτσης
Σκ. Πικραμένου)
Το βιβλίο της κυρίας Πικραμένου διαφημίστηκε
αρκετά. Πρέπει να έχει ήδη πουλήσει
πολλά αντίτυπα, κρίνοντας από το γεγονός ότι είχε εξαντληθεί σε γνωστό
βιβλιοπωλείο και μου το παρήγγειλαν από το κεντρικό τους κατάστημα. Θες η αγάπη μας για τα βιβλία της Πηνελόπης
Δέλτα, θες η περιέργεια μας για την ψυχοσύνθεσή της που την οδήγησε στην
αυτοκτονία, χωρίς δισταγμό αγοράσαμε το βιβλίο. Στο μυθιστόρημα η Πηνελόπη Δέλτα μιλά σε
πρώτο ενικό και εξιστορεί τη ζωή της περιγράφοντας τις συνήθειες και τα
γεγονότα στην Αλεξάνδρεια, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη στα τέλη του 19ου
αιώνα και στις αρχές του 20ού μέχρι που πέθανε το 1945.
Περιγράφει με λεπτομέρειες το μεγάλο
έρωτα που έζησε με τον Ίωνα Δραγούμη, τις ιδιόμορφες σχέσεις με τους γονείς
της, την αγάπη για τα αδέρφια της και, κυρίως το επικίνδυνο παιγνίδι με το
θάνατο που ήταν αναπόσπαστο κομμάτι σε όλη τη ζωή της. Τα
αυτοβιογραφικά στοιχεία των βιβλίων της και οι συσχετισμοί των ηρώων της με πραγματικά συγγενικά και φιλικά πρόσωπα τρομάζουν. Τρελαντώνης, Πουλουδιά, η οικογένεια
Βασιωτάκη στον «Μάγκα», οι πρωταγωνιστές στο «Παραμύθι χωρίς Όνομα». Και παντού η ίδια να πρωταγωνιστεί μέσα από
τη δυνατή φαντασία, γιατρειά στον ψυχικό και σωματικό πόνο της.
Η κυρία Πικραμένου έχει
μελετήσει την ιστορία εκείνης της εποχής, τα απομνημονευτικά σημειώματα της
Δέλτα, το συγγραφικό της έργο, το αρχείο του Ίωνα Δραγούμη, για να μπορέσει να
γράψει το μυθιστόρημα.
Αρκετές απορίες λύθηκαν χωρίς να
αποφύγουμε τη μελαγχολία για τον πόνο που έζησε μια αγαπημένη Ελληνίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου