Blue jean, πουκάμισο, μπουφάν, αθλητικά
παπούτσια, τσιγάρο στο ένα χέρι και εφημερίδα στο άλλο. Ο κύριος ήταν ένας από τους εξακόσιους που
περίμεναν έξω από τον ΟΑΕΔ Καλλιθέας.
Χωρίς θυμό, τα μάτια του, το ύφος του, έδειχναν δυσαρέσκεια. Η απογοήτευση εκφράστηκε φωναχτά με ένα: «Τς,
Τς» που είπε στον εαυτό του με ένα σύντομο αλλά εκφραστικότητα μονόλογο.
«Εσείς τι περιμένετε?», τον
ρώτησε νεαρή κοπέλα
«Να δηλώσω παρουσία για την
καταβολή του επιδόματος ανεργίας, αλλά..... βλέπετε τι γίνεται».
«Περιμένετε πολλή ώρα?»
«Έκανα το λάθος και ήρθα
στις 7:30 ενώ, ακούω ότι, άλλοι έχουν έρθει από τις 4 τα ξημερώματα. Γειά σου κοπέλα μου, φεύγω».
«Μα πού πάτε?»
«Φεύγω. Δεν θα αντέξω τέτοια ξεφτίλα. Προτιμώ να πάρω με καθυστέρηση το επίδομα ή
να μην το πάρω καθόλου. Στη ζωή μου έχω
δουλέψει 35 χρόνια. Σε δύο τρία χρόνια
βγαίνω σε σύνταξη, για να καταλάβεις. Ως
Έλληνας έμαθα από παιδί να είμαι αξιοπρεπής και τίμιος. Δυστυχώς ανήκω σε εκείνους τους Έλληνες που
μάθαμε αλλιώς. Τώρα, που ήρθαν έτσι τα
πράγματα στην Ελλάδα, κοίταξε τι παίρνω.
Ταπείνωση. Ταλαιπωρία. Συμπεριφορά σαν να είμαι γίδι. Προτιμώ να κρατήσω την περηφάνεια μου. Δεν ξέρω, όμως, τι θα κάνω με το θυμό μου
αύριο μεθαύριο».
Η κοπέλα, δημοσιογράφος από
γνωστό κανάλι, τον κοιτούσε χωρίς να μπορεί να αρθρώσει λέξη. Ανήκε στη γενιά που μεγάλωσε σε διαλυμένη
κοινωνία. Ίσως οι λέξεις «υπερηφάνεια»,
«αξιοπρέπεια» και «τιμιότητα» να μη της έλεγαν και πολλά πράγματα. Ο κύριος στην ουρά της ντροπής θα μπορούσε να
είναι πατέρας της, όμως. Αμήχανη και
παγωμένη είδε το μισοκαπνισμένο τσιγάρο να πέφτει στο δρόμο και το χέρι του
κυρίου να την αποχαιρετά με μια ελαφριά κίνηση.
Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar
(Κυλήστε πιο κάτω τη σελίδα για περισσότερες ενημερώσεις)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου