(Αφήγηση)
«Είχα
πάρει την απόφαση εδώ και αρκετά χρόνια γι’ αυτό το ταξίδι. Ήθελα να είμαι χρήσιμη σε άλλους συνανθρώπους
μου. Από μικρή, στην πραγματικότητα,
ήθελα να γίνω γιατρός γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο. Τελικά δεν έγινα ποτέ γιατρός και τώρα που το
σκέφτομαι, δεν ήταν δυνατόν να γίνω.
Ασχολήθηκα όμως με τον άνθρωπο μέσα από τις σπουδές μου.
Στο
Πανεπιστήμιο στην Αγγλία κατάλαβα ότι ο καθένας μας μπορεί να προσφέρει στην
κοινωνία, φτάνει να το θέλει. Έμαθα για
τον εθελοντισμό και τον έβαλα στη ζωή μου, όταν για πρώτη φορά πήρα μέρος στους
Ολυμπιακούς Αγώνες.
Αυτό το
ταξίδι, όμως, θα ήταν μια αλλιώτικη εμπειρία.
Η εθελοντική ομάδα, από τη γνωστή Μη Κερδοσκοπική Οργάνωση σχηματίστηκε
από διαφορετικές ειδικότητες. Στόχος μας
ήταν να βοηθήσουμε στην κατασκευή 4 τάξεων του σχολείου στην περιοχή Γκιτέγκα.
Για το ταξίδι, ξεκινήσαμε μια Κυριακή με μια πολύ πρωινή πτήση. Θα ταξιδεύαμε μέχρι Κωνσταντινούπολη και από’
κει θα πετούσαμε ξανά μέχρι το αεροδρόμιο του Κιγκάλι στη Ρουάντα.
Μας
υποδέχτηκαν οι κάτοικοι και τα παιδιά με αγάπη μέσα σε ένα δροσερό ολοπράσινο
τοπίο που δεν θύμιζε καθόλου τις καυτές μέρες που περιμέναμε να βρούμε στην
Αφρική. Η αντικατάσταση των παλιών,
βρώμικων και εξαθλιωμένων τάξεων από τις καινούριες ήταν γι’ αυτούς ένα όνειρο
που δεν πίστευαν ότι θα πραγματοποιηθεί ποτέ.
Έζησα
με τους Χούτου, την πολυπληθέστερη φυλή της Ρουάντα για μια εβδομάδα και μου
έμαθαν πόσο σημαντική είναι η αγάπη και η ομαδικότητα ακόμα κι όταν σου λείπουν
τα βασικά για να επιβιώσεις. Ακόμα κι
όταν έχεις ζήσει τη φρίκη της ανθρωποκτονίας. Ακόμα κι όταν ο συνάνθρωπός σου,
για να επιβιώσει, γίνεται χειρότερος από ζώο.
Τα
μάτια μου βούρκωσαν όταν ήρθε η μέρα να φύγουμε. Άφηνα πίσω μου ένα από τα καλύτερα κομμάτια
του εαυτού μου.»
(Από την αφήγηση μιας εθελόντριας)
Άννα
Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar
(Κυλήστε
πιο κάτω τη σελίδα για περισσότερες ενημερώσεις)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου