Οδηγούσε σ’ένα αθηναϊκό
προάστιο. Χωροταξία μηδέν. Δεν το περίμενε αλλά χάθηκε σε ανηφόρες και
κατηφόρες. Πίστευε στο ένστικτό της ότι
θα κατάφερνε να τη βγάλει από το αδιέξοδο.
Η υγρασία των προηγουμένων ημερών είχε νοτίσει τα πουρνάρια. Τώρα η μυρωδιά τους της γαργαλούσε τη
μύτη. Οι σταγόνες δροσιάς είχαν
αναζωογονήσει τα κύτταρα της φύσης. Ένα
τσομπανόσκυλο περπατούσε στην άκρη του δρόμου ελέγχοντας το κοπάδι του.
Φρέναρε λίγο πιο μακριά από
το κοπάδι και άφησε το αυτοκίνητό στην άκρια του δρόμου για να ανάψει ένα
τσιγάρο. Αγναντεύοντας από ψηλά τη
θάλασσα, ένιωσε κάθε μέλος του σώματός της να αντιδρά. Οι πνεύμονες δούλευαν καλύτερα. Η όσφρησή της δεν έχανε καμία λεπτομέρεια. Τα αυτιά της ξεχώριζαν τα τριξίματα του
πευκοδάσους. Το δέρμα της ένιωθε όλες τις λεπτομέρειες του περιβάλλοντος. Όλα μαζί έστελναν τα μηνύματα του ξυπνήματος
στα υπόλοιπα μέλη του σώματος της. Έβγαιναν
κι αυτά σιγά-σιγά από το λήθαργο που τα είχε ρίξει το άγχος της πόλης. Τρόμαξε από αυτό που ένιωσε. Ρούφηξε βαθιά τον καπνό από το τσιγάρο.
Έλεγξε το κινητό της. Δεν είχε σήμα. Μόνη της στο ύψωμα, άνοιξε τα χέρια της κι αγκάλιασε
τη θέα. Με το μυαλό της αγκάλιασε κι αυτόν
που την περίμενε. Θα εύρισκε το δρόμο σύντομα
μέχρι εκείνο το σπίτι. Έβαλε τα χέρια
της βαθιά στις τσέπες του παλτού για να τα ζεστάνει και κλώτσησε χαρούμενη μια
πέτρα.
Η φύση είχε κάνει πάλι το
θαύμα της.
Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar
(Κυλήστε πιο κάτω τη σελίδα για περισσότερες ενημερώσεις)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου